سهیلا طائی
روزنامه نگار
ذهن تاریخی ملت ایران هرگز وعده های اقتصادی دولت روحانی را از یاد نخواهد برد. وعده هایی که عمدتا به برداشته شدن تحریمها گره خورده بود و در نهایت دولت دوازدهم در این ماموریتی که برای خود در نظر گرفته بود هم موفق عمل نکرد و آنجا بود، که آمارهای اقتصادی یکی پس از دیگری نشان از وضعیت بد اقتصاد ایران داد؛ تا آنجایی که گفته شد رشد اقتصادی به صفر رسید و مردم نه تنها رونق اقتصادی را تجربه نکردند بلکه هر روز بیشتر در مشکلات معیشتی برآمده از تورم، رکود، بیکاری و گرانی، قامت خم کردند و این ماههای آخر دولت دوازدهم، مردم از فرط ناامیدی فقط منتظر تغییر دولت بودند. در کارزار انتخابات گذشته کاندیداها از همین سیاستهای غلط اقتصادی دولت دوازدهم استفاده کرده و برنامه های اقتصادی خود را در جهت جلب اعتماد مردم نوشتند. در این میان ابراهیم رییسی که در نهایت توانست کلید دار پاستور شود از تغییر سیاست کلان از اقتصاد تک محصولی به صادرات کالاهای غیر نفتی، تا رفع دغدغه نان شب را وعده داد. همچنین او کاهش هزینه خانواده‌های ایرانی را با، زنجیره‌ای از تامین کالاهای اساسی در برنامه های خود گنجاند و صدور کارت اعتباری معیشت را از برنامه های خود عنوان کرد، برنامه دیگر او پایان دادن به کابوس مسکن بود، کاهش حاشیه‌نشینی، احیای بافت‌های فرسوده و نوسازی مسکن روستایی، کاهش نرخ تورم، صدور کارت سلامت برای همه شهروندان و اصلاح ساختار اقتصاد سلامت ایران به نحوی که هزینه خدمات از مراکز درمانی نظیر بیمارستان‌ها، آزمایشگاه‌ها و داروخانه‌ها از طریق بیمه و تسهیلات قرض‌الحسنه بابت سهم بیمار پرداخت شده و مراجعه‌کننده دیگر پولی پرداخت نکند؛ ساماندهی بازار بورس و ایجاد اشتغال، اصلاح نظام مالی، کاهش مالیات تولید به ۱۰ درصد و تحقق شفافیت اقتصادی از دیگر وعده های انتخاباتی رییس جمهور مستقر بود. اما واقعیت این است که برنامه مدون و مورد تاییدی برای این وعده ها عنوان نشد و احتمالا برای عینیت بخشیدن به این وعده ها فراز و نشیب های بسیاری پیش روی دولت سیزدهم قرار خواهد داشت. به همین منظور دولت سیزدهم ابتدا باید به این پرسش، پاسخ دهد که چه شد دولت دوازدهم نتوانست وعده های خود را عملیاتی کند و در نهایت رضایت و اعتماد مردم از عملکرد آنها سلب شد؟ پس از پاسخ به این سوال باید این سوال را مطرح کنند که با چه برنامه ها و سیاستهایی می توانند وعده های خود را اجرایی کرده و انگ شعاری بودن وعده ها و بی پایه و اساس بودن وعده ها بر پیشانی آنها نچسبد؟ و مردم به این تصور نرسند که هر چه کاندیداها در زمان انتخابات می گویند سرابی بیش نیست؛ آنگاه شاید برای وعده های داده شده برنامه های منطقی و اصولی طراحی و اجرایی شود و دولت بتواند حداقل 50 درصد از وعده های انتخاباتی خود را محقق کند.
