مسعود احمدی
عضو انجمن منتقدان و نویسندگان سینما
صنعت فیلمسازی،چندین دهه است که در عرصه اقتصاد دنیا یکه تازی می کند.کشورهای صاحب سینما،به خصوص هالیوود،درآمدهای نجومی از تولید و اکران فیلم در کل جهان به دست می آورند.
تلویزیون نیز از زمانی که متولد شد،چشم به رونق اقتصادی داشت و اکنون لازم و ملزوم یکدیگر هستند.بسیاری از صاحبان صنایع و حرف مختلف،برای تبلیغ و فروش محصولات خود،احتیاج مبرم به تلویزیون داشته و دارند.
این تعامل معمولا به دو صورت انجام می شود:پخش تیزرهای تبلیغاتی مختلف از کانال های تلویزیونی و سرمایه گذاری صنایع برای ساخت برنامه ها،به ویژه سریال های تلویزیونی.در ایران نیز این تعامل وجود داشته و دارد،اما باید در آینده طرح های جامع و کاربردی برای رونق اقتصادی،طراحی و پیاده شود تا به رشد دلخواه رسید.
بی شک سریال های تلویزیونی از محبوب ترین برنامه های شبکه های مختلف هستند که مخاطبان زیادی را پای گیرنده ها می نشانند.
همین استقبال باعث می شود صاحبان صنایع و شرکت های ریز و درشت تولیدی،به این فکر بیفتند که پیش از آغاز پخش سریال یا در میانه آن،تیزرهای تبلیغاتی شان روی آنتن برود تا مردم ترغیب به خرید کالاهای شان شوند که تا حدودی موفق بوده است،اما با توجه به جمعیت کشور و تعداد مخاطبان برای تلویزیون ایران کافی نیست.
صاحبان سرمایه وقتی به این نتیجه برسند که با پخش تیزر تبلیغاتی فروش محصولات آنها بالا رفته است،برای استفاده بیشتر از این ظرفیت و بیشتر دیده شدن،اعلام آمادگی می کنند تا برای ساخت سریال های جذاب سرمایه گذاری کنند.
در حال حاضر چنین سرمایه گذاری هایی انجام می‌شود،اما با توجه به ظرفیت تلویزیون و تعداد جمعیت ایران،به هیچ وجه راضی کننده نیست.یکی از دلایل افت تماشاگر تلویزیون و اقبال آنان به پلتفرم ها،کم شدن سرمایه گذاری روی سریال ها از طرف اسپانسرهاست.
وقتی سرمایه مناسب نباشد،طبیعی است که کیفیت مجموعه های تلویزیونی پایین بیاید و مخاطب از آنها استقبال نکند.مدیران صداوسیما باید به هر نحو که شده طرح های نوینی را طراحی و پیاده کنند تا جذب حداکثری سرمایه رخ داده و رونق اقتصادی بهتر و بیشتر شکل بگیرد. باید از تمام ظرفیت ها و افرادی که می توانند در این زمینه کمک کنند بهره بگیرند.
متاسفانه برخی از مدیران صداوسیما،ظرفیت و توانایی تهیه کنندگان با تجربه ای که سال ها با ساخت سریال های جذاب مخاطبان را پای گیرنده ها نشاندند،نادیده گرفته و از تجربه مفید آنان بهره لازم را نمی برند.
تمرکز مدیران صداوسیما روی چند تهیه کننده محدود،گرهی از مشکلات باز نکرده و هر روز از تعداد تماشاچیان کاسته خواهد شد.
تلویزیون تهیه‌کننده باتجربه که بتواند محصول با سوددهی اقتصادی تولید کند کم نداشته و ندارد؛ از محمد بیک زاده و بیژن بیرنگ و محمود فلاح فقید تا امیرحسین شریفی، اسماعیل عفیفه، بهروز خوش رزم، ایرج محمدی و...! نکته آنجاست که هرگاه کار را به دست این باتجربه ها سپرده اند کیفیت تولید بابا و از اتلاف سرمایه جلوگیری شده. اخیرا فتح بابی صورت گرفته و مدیران تلویزیون به برخی از تهیه کنندگان با تجربه از جمله رامین عباسی‌زاده اعتماد کرده اند و ثمره آن سریالی مثل رحیل است.
«رحیل» سریالی است که توسط رامین عباسی زاده با بودجه ای معقول تولید و روی آنتن رفته است. ساختار کیفی استاندارد این مجموعه و حضور بازیگران مطرح و محبوب، در کنار جذابیت روایی سریال و گره افکنی های بجا باعث شده برخی از مخاطبان جدا شده،دوباره پای گیرنده های خود بنشینند و تماشاگر این سریال باشند. رامین عباسی زاده نه فقط از نظر تکنیکی توانایی بالای خود را در ارائه یک محصول بصری قابل اعتنا نشان داده بلکه کوشیده با قرار دادن تعدادی بازیگر جوان مستعد کنار بزرگان بازیگری، یک سودآوری دوم هم برای رسانه تلویزیون داشته باشد و آن هم معرفی تعدادی چهره تازه نفس و بااستعداد برای تلویزیونی که به شدت از کمبود هنرپیشه توانا در مضیقه است.
مطمئنا ساخت سریال های قوی و جذاب مانند «رحیل» مورد اقبال بینندگان قرار خواهد گرفت و اسپانسرها نیز بیشتر از پیش راغب می شوند روی ساخت مجموعه های تلویزیونی سرمایه گذاری کنند و در عین حال قبل و بعد و وسط سریال رحیل هم پر شده از آگهی های تبلیغاتی که سودآور هستند. این اتفاق، یعنی رونق اقتصادی که هم صاحبان صنایع از آن سود می برند،هم تلویزیون و هم مخاطبان.
مدیران صداوسیما،به خصوص معاون سیما باید باز هم به تهیه کنندگان قدیمی روی خوش نشان داده و از آنان دعوت کنند تا مانند گذشته سریال های جذاب و پرمخاطب بسازند. بی شک اگر این اتفاق بیفتد،چه از لحاظ اقتصادی و چه معنوی،بیشترین و بهترین نفع را صداوسیما خواهد برد.
