پیام عابدی
کارشناس اقتصادی
بودجه 97 همانند سال‌های گذشته برای عده‌ای انقباضی و برای عده‌ای انبساطی است؛ انقباضی برای دهک پایینی و مزدبگیران و مولدها و انبساطی برای بخش های غیرمولدی که سهم چندانی در توسعه کشور ندارند؛ به عبارتی دیگر نابرابری در توزیع منابع و امکانات رخ داده است.
این امر محرومیت و فقر را از اینکه هست تشدید می‌کند و در رگ‌های اقتصاد کم جان ایران سمی مهلک تزریق می‌کند این دقیقا همان خطری است که به صورت مدوام به دولت نسبت به عواقبش هشدار داده می‌شد تا بودجه نویسان دچار «سهو قلم» نشوند با این حال بخش‌های مولد جامعه یک سال دیگر هم به دست فراموشی سپرده شدند.
واقعیت این است که اقتصاد ایران روز به روز در ورطه فعالیت‌هایی می افتد که برای ادامه حیات خود نیازمند چاپ پول و ترزیق اعتبارات ویژه هستند که برون داد و خروجی موثری هم ندارند. در این شرایط این پرسش پیش می‌آید که چرا دولت برخلاف قواعد اقتصاد سیاسی رفتار می‌کند و «قوانین تولید و توزیع نعمت‌های مادی در مراحل مختلف تکامل جامعه انسانی» را به گونه‌ای دیگر جاری می کند؟
رفتار دولت در تنظیم بودجه در 5 سال گذشته به گونه‌ای بوده که جلب رضایت لایه‌های بالایی و طبقه مسلط در آن دنبال می‌شد. حقیقت اما این است که جماعت غیرمولد با غرض‌ورزی دهک‌های میانی و پایینی کم درآمد جامعه را صرفا مصرف کننده و غیرقابل اصلاح معرفی می‌کند و با این دست فشارها و با استفاده از ابزار قدرت به دولت می قبولاند که سهمشان از منابع چه قدر است حتی وقتی که قرار نیست ریالی از این پول صرف آموزش، بهداشت، عمران و آبادنی کشور شود.
