در دنیای مدرن اصولا برای انجام هر اقدامی، تخصص لازم است و بدون تخصص مجوز انجام هیچ کار تخصصی به هیچ فردی داده نمی شود. این موضوع در کشور ما نیز جاری و ساری است بطوریکه هر فرد در هر حوزه ای که می خواهد فعالیت کند، از معماری و ساختمان گرفته تا کشاورزی و دامپروری و انواع تولید، لازم است که تخصص لازم را کسب نموده و با سنجش صلاحیتهای علمی و تخصصی خود توسط مرجع ذیصلاح مربوطه، مجوز لازم را برای راه اندازی فعالیتی اخذ کند. این موضوع آنقدر بدیهی و طبیعی است که نیازی به استدلال خاصی ندارد و به همین دلیل برای عموم نیز پذیرفته شده است. اما در مورد امور فرهنگی که به دلیل ارتباط نزدیک با فرهنگ حاکم بر جامعه و نقش مهمی که در فرهنگ سازی دارد باید حساسیت بیشتری در مورد آن وجود داشته باشد، کمتر شاهد در نظر گرفتن حساسیتهای لازم توسط مسئولان مربوطه هستیم. رسانه ها نیز از این قاعده مستثنی نیستند. رسانه ها قرار است خوراک فکری و فرهنگی – در معنای کلی – به عموم افراد جامعه بدهند اما زمانی می توانند نقش خود را در فرهنگ سازی در جامعه به نحو مطلوب ایفا کنند که خوراک فکری مناسبی برای ارائه به جامعه و ارتقا سطح فکری مردم داشته باشند که این امر بدون بهره مندی از مدیریتی متخصص و صاحب صلاحیت امکانپذیر نخواهد بود. در حقیقت اگر خواستار ارتقا سطح آگاهیهای عمومی در جامعه هستیم، لازم است از منظری تخصصی به عرصه فرهنگ و اطلاع رسانی بنگریم و این امر جز از طریق اعطای مجوز ایجاد رسانه به افراد صاحب تخصص و صاحب صلاحیت، سرابی بیش نخواهد بود. اگر در شرایط کنونی و طی سالهای اخیر شاهد عدم تمایل بخشی از اقشار مختلف جامعه به رسانه ها بوده ایم حاصل نگرش غیرتخصصی به عرصه رسانه بوده که موجب شده هر فردی که تمایلی به مطرح شدن از طریق تریبونی شخصی داشته، برای دریافت مجوز نشریه اقدام کرده و سپس با امکانات اندک و در شرایطی که تخصص لازم در عرصه رسانه ندارد هر بولتن و گاهنامه و ورقهای دلبخواهی را در قالبی که فقط خودش می تواند عنوان رسانه به آن دهد ارائه دهد. حاصل چنین نگرشی، کاهش اعتماد مردم به رسانه ها است چرا که آنچه از رسانه ها انتظار می رود در این رسانه هایی که افراد غیرمتخصص در راس آن قرار دارند دیده نمی شود و به مرور زمان با خدشه دار شدن اعتماد به رسانه ها، میزان اقبال به رسانه کاهش می یابد کمااینکه در شرایط کنونی تعداد شمارگان نشریات در مقایسه با میزان جمعیت کشور فاجعه است. به همین دلیل هر چقدر تخصصی تر به مقوله رسانه توجه شود و برای اطلاع رسانی توسط رسانه ها که قرار است چشمان بینا و گوشهای شنوای مردم در تعامل با مسئولان باشند، استانداردهای مدونی تدوین شود به سود فرهنگ جامعه خواهد بود چرا که سطح آگاهی در جامعه رشد می کند. این استانداردهای مدون زمانی قابلیت اجرا می یابد که مدیرانی متخصص در عرصه رسانه ای ما فعال باشند؛ مدیرانی که رسانه را نه سکوی پرتابی برای خود بدانند و نه حیاط خلوتی برای همفکرانشان. در چنین شرایطی می توانیم امیدواریم باشیم که فضای رسانه ای کشور رشد کرده و به استانداردهای قابل قبولتری برسد. اگر نگاهی به کشورهای همسایه – و نه لزوما کشورهای پیشرفته اروپا – بیندازیم و عملکرد آنها را در حوزه رسانه بررسی کنیم در می یابیم که فاصله ما با آنها بسیار زیاد است درحالیکه روزنامه نگاری در ایران سابقه ای طولانی دارد و به شکل امروز به دوران قاجار بازمی گردد و در مقاطعی، پرشمارگان ترین مطبوعات در ایران منتشر می شدند به طورکه تیراژ برخی روزنامه ها به تنهایی از مرز یک میلیون نسخه در روز نیز عبور می کرد که امروز برای خیلی از نشریات رسیدن به چنین رقمی همچون رویاست. بررسی صلاحیتهای حرفه ای متقاضیان انتشار نشریه، گام اول در جهت کیفی سازی فضای رسانه ای کشور از طریق میدان دادن به متخصصان عرصه رسانه است که می تواند نویدبخش روزهای روشنتر و امیدبخشی برای عرصه رسانه ای کشورمان باشد.
