سه اصل بالا به ما اين اصل مهم را ديكته ميكند كه مي توان آينده را طراحى كرد. از همين منظر برنامه شكل مي گيرد و عزمى پرهزينه براى تحقق اصول و راهبردهاى آن در جامعه به وجود مى آيد. برنامه در نهايت استراتژى هاى ملى را از درون خود استخراج مي كند و آن را براى اجرا به كانون هاى اجراى برنامه مي فرستد.
جدا از نتايج برنامه هاى اجرا شده در سازمانها ، شركت ها و كشورهاى مختلف ، نكاتى مهم قابل ذكر است كه برنامه را از عامل به مانع توسعه تبديل مي كند. مهمترين اين نكات يكى اين است كه يك سياست و يا استراتژى درست است كه بر اساس نيت و اراده سياستگذار اعمال مى شود، ولى از نظر هيچ كسى قابليت ردگيرى ندارد.
مثلا مطالعات و بررسى هاى اقتصادى نشان ميدهد كه اثر اجراى پروژه ها ، سياستها و يا استراتژى هاى اقتصادى قابل پيش بينى نيست و يكى از دلايل آن هم "پديدار شدگى " emerging اين تحولات است . تحولات ناشى از سياستها به راحتى قابليت ردگيرى ندارد و گاهى اوقات اتفاقاتى مى افتد كه از نگاه سياستگذار كاملا پوشيده بوده است و به همين جهت غير قابل پيش بينى اند.
نكته دوم اين است كه وقتى دو سياست با هم اجرا مى شوند (كه در برنامه ها چندين سياست با هم اجرا مى شوند) از تداخل آنها پديده هايى پديدار emerge مى شوند كه با نتيجه اجراى انفرادى آنها متفاوت خواهد بود. باز ما با پديده غير قابل پيش بينى و در نتيجه "برنامه ناپذير " مواجه هستيم .
