ناتالي نوگايرد – گاردين
ترجمه: فاطمه مهتدي
با ورود يک پوپوليست به کاخ سفيد، تنها مقاومت قادر به محافظت از حقوق بشر در جهان است. هرکسي که به حقوق بشر اهميت مي‌دهد دهه 90 ميلادي را به خوبي به ياد دارد. درمقايسه با آنچه‌امروز رخ مي‌دهد ، آن دهه به نظر دهه روشنفکري است که حال گمشده است. ورود دونالد ترامپ به کاخ سفيد نه تنها يک تهديد براي اتحاد بين المللي، تجارت جهاني يا حتي تصميمات مهم است بلکه ميتواند باعث آغاز يک سونامي‌است که جنبش حقوق بين الملل را باخود ببرد. اين تنها دموکراسي غربي نيست که با تحليف ترامپ به لرزه افتاده که زنان، اقليت‌هاي ديني و قومي‌را مورد هدف قرارداده است.درسراسرجهان ، خبرنگاران و احزاب اپوزيسيون سرکوب شده و اقليت‌ها درحال تضعيف بيشتر هستند و اين به خاطرآن است که دفاع از آنها از طريق ساختار حقوق بشر درحال حاضر با مشکل بزرگي روبروست. اگر آمريکا توسط فردي رهبري شود که به طور گسترده اي از مفهوم بنيادين حقوق بشر متنفر است بنابراين سازمانهاي حقوق بشر ضعيفتر خواهند شد. درمقايسه دردناک با دهه 90 ميلادي پس از پايان جنگ سرد و وحشت و کشتار در بوسني و روآندا موج بلندي در ايجاد موسسات و راهکارهايي براي حفظ حقوق بشر شد. با يادآوري دستاوردهاي ديوان کيفري بين المللي (تاسيس شده در سال 2002) و اصول مسئوليت براي حمايت( تاييد شده در سازمان ملل متحد در 2005) درباره توقف حاکميت دولت‌ها در صورت عدم توان براي جلوگيري از کشتار جمعي يا جنايات گسترده در قلمروي آنها است. برخورد با چنين پيشرفتهايي براي ديگر نقاط جهان نيز تاثيرگذار بود. البته‌امريکا به سختي مدافعي براي حقوق بشر به شمار مي‌رود و رئيس جمهور آمريکا نيز به تنها قادر به از بين بردن قوانين بين المللي توسعه يافته در دهه‌هاي گذشته نيست. ما از سابقه‌امريکا و غرب باخبر هستيم و مي‌دانيم که براي اين موضوع ايده آل نيستند. فهرست استراتژي‌هاي اخير آمريکا از جمله شکنجه توسط سيا پس از حادثه يازده سپتامبر و يا گوانتانامو يا حملات پهبادها به معني خسارت جانبي جنگ نيست. بايد اضافه کرد که همکاري و دست داشتن با رژيم‌هاي سرکوبگر و شکست در پايان دادن به فاجعه سوريه نيزاز همين نشانه‌هاست. اروپا نيز رويکرد مشابهي را داشته است که شامل رفتار با مهاجران و قوانين ضد تروريسم است. آنچه حال فرق کرده است ظهور ترامپ است.اول اينکه کلمه حقوق بشر از گنجينه کلمات ديپلماسي غرب پاک خواهد شد و دوم اينکه ما با رهبراني سرکوبگر روبرو خواهيم شد که نتيجه کودتا يا سواستفاده از قدرت نيستند بلکه نتيجه آزادي انتخابات دموکراتيک هستند. در اروپا ، هند ، ترکيه و حال آمريکا پوپوليست‌هاي سرکوبگر رو به رشد هستند و ما نيازمند آن هستيم تا به دنبال يافتن انرژي براي دستاوردهاي غيرقابل انتظار باشيم و حال دهه مقاومت دربرابر ترامپيسم و شرکايش شروع شده است.
ترجمه: فاطمه مهتدي
با ورود يک پوپوليست به کاخ سفيد، تنها مقاومت قادر به محافظت از حقوق بشر در جهان است. هرکسي که به حقوق بشر اهميت مي‌دهد دهه 90 ميلادي را به خوبي به ياد دارد. درمقايسه با آنچه‌امروز رخ مي‌دهد ، آن دهه به نظر دهه روشنفکري است که حال گمشده است. ورود دونالد ترامپ به کاخ سفيد نه تنها يک تهديد براي اتحاد بين المللي، تجارت جهاني يا حتي تصميمات مهم است بلکه ميتواند باعث آغاز يک سونامي‌است که جنبش حقوق بين الملل را باخود ببرد. اين تنها دموکراسي غربي نيست که با تحليف ترامپ به لرزه افتاده که زنان، اقليت‌هاي ديني و قومي‌را مورد هدف قرارداده است.درسراسرجهان ، خبرنگاران و احزاب اپوزيسيون سرکوب شده و اقليت‌ها درحال تضعيف بيشتر هستند و اين به خاطرآن است که دفاع از آنها از طريق ساختار حقوق بشر درحال حاضر با مشکل بزرگي روبروست. اگر آمريکا توسط فردي رهبري شود که به طور گسترده اي از مفهوم بنيادين حقوق بشر متنفر است بنابراين سازمانهاي حقوق بشر ضعيفتر خواهند شد. درمقايسه دردناک با دهه 90 ميلادي پس از پايان جنگ سرد و وحشت و کشتار در بوسني و روآندا موج بلندي در ايجاد موسسات و راهکارهايي براي حفظ حقوق بشر شد. با يادآوري دستاوردهاي ديوان کيفري بين المللي (تاسيس شده در سال 2002) و اصول مسئوليت براي حمايت( تاييد شده در سازمان ملل متحد در 2005) درباره توقف حاکميت دولت‌ها در صورت عدم توان براي جلوگيري از کشتار جمعي يا جنايات گسترده در قلمروي آنها است. برخورد با چنين پيشرفتهايي براي ديگر نقاط جهان نيز تاثيرگذار بود. البته‌امريکا به سختي مدافعي براي حقوق بشر به شمار مي‌رود و رئيس جمهور آمريکا نيز به تنها قادر به از بين بردن قوانين بين المللي توسعه يافته در دهه‌هاي گذشته نيست. ما از سابقه‌امريکا و غرب باخبر هستيم و مي‌دانيم که براي اين موضوع ايده آل نيستند. فهرست استراتژي‌هاي اخير آمريکا از جمله شکنجه توسط سيا پس از حادثه يازده سپتامبر و يا گوانتانامو يا حملات پهبادها به معني خسارت جانبي جنگ نيست. بايد اضافه کرد که همکاري و دست داشتن با رژيم‌هاي سرکوبگر و شکست در پايان دادن به فاجعه سوريه نيزاز همين نشانه‌هاست. اروپا نيز رويکرد مشابهي را داشته است که شامل رفتار با مهاجران و قوانين ضد تروريسم است. آنچه حال فرق کرده است ظهور ترامپ است.اول اينکه کلمه حقوق بشر از گنجينه کلمات ديپلماسي غرب پاک خواهد شد و دوم اينکه ما با رهبراني سرکوبگر روبرو خواهيم شد که نتيجه کودتا يا سواستفاده از قدرت نيستند بلکه نتيجه آزادي انتخابات دموکراتيک هستند. در اروپا ، هند ، ترکيه و حال آمريکا پوپوليست‌هاي سرکوبگر رو به رشد هستند و ما نيازمند آن هستيم تا به دنبال يافتن انرژي براي دستاوردهاي غيرقابل انتظار باشيم و حال دهه مقاومت دربرابر ترامپيسم و شرکايش شروع شده است.
مطالب مرتبط
آخرین اخبار