علی‌اصغر زرگر
کارشناس مسائل منطقه
هر انتخاباتی در دنیا می‌تواند تاثیرات مختص به خود را بر اوضاع و احوال داخلی، منطقه‌ای و بین‌المللی داشته باشد و در مورد انتخابات اخیر پارلمانی سوریه هم چنین موضوعی صادق خواهد بود. باید توجه شود که اساساً برگزاری انتخابات باید یک تبلیغات همه‌گیر را در پس خود داشته باشد تا مردم بتوانند گزینه‌های مورد نظر خود را انتخاب کرده و از سوی دیگر نامزدها هم بتوانند به صورت علنی با یکدیگر رقابت کنند. در این راستا در انتخابات پارلمانی سوریه یا کشورهایی که ساختار سیاسی آن مشخص است، به نوعی بحث استحکام سیاسی مطرح می‌شود و مشروعیت دادن به نظام حاکم را به عنوان خروجی نهایی مشاهده می‌کنیم و در پایان مردم پای صندوق‌های رای می‌روند تا به ساختار سیاسی حاکم بر آن کشور رأی دهند. در نهایت دولت مستقر هم این فرایند را مشروعیت دادن به خود تلقی می‌کند و این در حالیست که برای چهارمین بار پس از شروع بحران سال ۲۰۱۱ در سوریه، شاهد برگزاری انتخابات پارلمانی در سراسر این کشور هستیم. این انتخابات یک پیام منطقه‌ای به کشورهای عربی که در بحران سوریه نقش داشتند مخابره می‌کند و در سطح سوم هم یک پیام برای نظام بین‌الملل دارد که به نوعی می‌توان آن را نشانه استحکام نظام سیاسی سوریه در سطح جهانی قلمداد کرد. این در حالیست که کشورهای غربی و عربی هم با مشاهده این مساله باید متوجه شوند که خاک سوریه می‌بایست بر اساس استقلال ملی مدیریت شود و همه کشورها باید به تمامیت ارضی آن احترام بگذارند. آنچه در این میان باید مورد توجه قرار بگیرد این است که یک هسته مرکزی سیاسی همخوان با وضعیت فعلی سوریه کار خود را پیش می‌برد تا بتواند مشکلات و شرایط کنونی را سر و سامان دهد. این اقدام صرفاً در محور سیاسی اجرایی نخواهد شد بلکه در مساله امنیت و اقتصاد هم دیده می‌شود؛ چراکه همین حالا در استان ادلب تعداد زیادی از تروریست‌ها انباشته شده‌اند و در شمال این کشور هم مشکلات زیادی اعم از حضور نیروهای خارجی و قاچاق نفت را شاهد هستیم. به همین دلیل دولت فعلی سوریه و همچنین پارلمان این کشور که در ساختار سیاسی دمشق مسئولیت‌هایی را به عهده دارد، با چالش‌های زیادی روبرو خواهد بود و حزب حاکم که پارلمان را هم در دست دارد با اراده خود سعی می‌کند به نوعی این چالش‌ها را حل و فصل کند. این موضوع در تمام تاریخ و در نقاط مختلف جهان بارها و بارها دیده شده و مخالفان هم سعی می‌کنند تا در نهایت، با دولت مرکزی کنار بیایند که در بریتانیا و سرزمین‌های وابسته به آن شاهد این موضوع بودیم. در مورد سوریه هم چنین مسا‌له‌ای صدق می‌کند. درست است که حزب بعث چندین دهه در دمشق قدرت را در دست داشته اما به نظر می‌رسد که آنها در درجه اول به دنبال استحکام قدرت سیاسی هستند تا بعد از آن بتوانند یکپارچگی کشور را بازگردانند. بدون شک تحقق این امر آسان نخواهد بود و در این راه کشورهای خارجی هم مانند سالیان گذشته اقدام به مانع چینی خواهند کرد و در نهایت دولت مرکزی سوریه را به چالش می‌کشند. لذا برگزاری انتخابات در این شرایط اصولاً به مستحکم کردن پایه‌های قدرت و تلاش برای ایجاد یک روند جدید می‌تواند معنا شود.
