امیرعلی جوادیان، عکاس و خبرنگار دوران دفاع مقدس گفت: جوانتر که بودم در سن ۱۸ سالگی نقشه برداری خواندم و به صورت اتفاقی در حوزه هنری عکاس شدم، بعد در خبرگزاری ایرنا مشغول به کار شدم و پس از رخداد جنگ به خاطر علاقه ام به این حوزه درخواست کردم که به جبهه بروم و کار عکاسی را در آن جا ادامه دهم. چون جوان بودم روحیه انجام کارهای خارق العاده را داشتم و به خاطر همین در مناطقی که هنوز از مین پاکسازی نشده بودند می رفتم تا عکس بگیرم و هر لحظه احتمال می دادم پایم روی مین برود. تصاویری را ثبت می کردم که تاریخ این سرزمین هستند. با کسانی آشنا شدم که نمی توانم از منش و از خود گذشتگی‌شان بگویم مثل افرادی که داوطلب می شوند روی مین بروند و از زندگی خود می گذرند که مسیر را برای دیگران باز کنند. در همه ملت ها این تبلور معنویت و از خود گذشتگی به وجود نمی‌آید. بعضی از شب ها در سنگرها رزمندگان برای سبقت گرفتن از یکدیگر گریه می کردند.
این عکاس دوران دفاع مقدس اظهار کرد: زمان ما دوران دوربین آنالوگ بود که حساسیت های آن کمتر و محدودتر بود برای مثال شب ها نمی توانستیم عکاسی کنیم و من فقط در توپخانه ها از آتش توپ ها عکاسی می کردم. فیلم هایی که می گرفتیم را باید به سرعت به خبرگزاری می رساندیم.
جوادیان گفت: روز فتح خرمشهر رادیو عراق پخش می کرد که چنین اتفاقی نیفتاده است و صدام قصد داشت این حقیقت را کتمان کند. به محض اینکه عکس‌های ما مخابره شد و مردمِ ما را در خرمشهر و اسرایی که گرفته بودیم را نشان می داد، صدام سه شرط را پذیرفت و این نمونه‌ای عینی از تاثیر عکس و رسانه در تاریخ کشور است چون عکس ها سند تاریخی هر کشور هستند.
۵۸۵۸
