کورش شرفشاهی
روزنامه نگار
مسعود فیاضی به عنوان وزیر پیشنهادی آموزش و پرورش به مجلس شورای اسلامی معرفی شد اما نه تنها این گزینه پیشنهادی رای نیاورد، بلکه با اظهارات تندی از سوی مخالفان رو به رو شد و در حالی از مجلس یازدهم همسو با دولت سیزدهم رای اعتماد نگرفت که برگ دیگری از فامیل سالاری . در نظام مدیریتی کشور رو شد. فیاضی ادعای برخی نمایندگان مبنی بر اینکه به افرادی قول داده که پس از حضور در وزارت آموزش و پرورش، آنها را در پست هایی به خدمت میگیرد را تکذیب کرد و گفت «به احدی قولی نداده ام، تنها قول من این بوده که کلاس تمامی دانش آموزان را معلم دار کنم. قائل به شایسته سالاری هستم، نظام انتصابات را طراحی می کنیم، در هر استان باید شایسته ها انتخاب شوند، به هیچ وجه بحث فردی، گروهی و خانوادگی نخواهیم داشت» اما واقعیت چیز دیگری است و برای آنکه پی به این واقعیت ببریم، نیازی نیست خود را به دردسر بیندازیم، بلکه کافیست به اظهارات مسئولان در زمانی که پست و مقامی نداشتند یا پست های جدید را نگرفته بودند، توجه کنم. تمامی آنها یک دوره ژست حق به جانب انتقاد از فامیل بازی را پشت سر گذاشته اند. اینها بارها از معضل آقازادگی انتقاد کرده‌اند و دست برادر زن ها، دامادها، عروس‌ها، پسرها و دخترهایی را که به کار گرفته شده اند رو کردند. این افراد آن چنان جامعه تقدس بر تن می کردند که انتظار می رفت با تصدی بر شغل جدید، از منافع ملی حمایت کنند و حتی سر سوزنی به منافع شخصی نیاندیشند، اما امروزه با معضل جدی فامیل سالاری به جای شایسته سالاری روبرو هستیم. اگرچه فیاضی نتوانست از مجلس رای اعتماد بگیرد، اما اگر وزیر می شد بی شک روزی فرا می رسید که همین وعده مطرح شده در صحن علنی به پاشنه آشیل وی تبدیل شود.
به راستی در کشوری که مدیران اجرایی توانمندی در دستگاه ها و نهادها وجود دارد که سابقه اجرایی و مدرک تحصیلی مرتبط دارند، چه دلیلی دارد که افرادی را به کار بگیریم که نه سابقه اجرایی و نه مدرک تحصیلی مرتبط دارند؟ خدای نکرده بنا نداریم نگران زد و بند شویم، اما به راستی این سوال مطرح است که اگر این آقایان پست نمی‌گرفتند، آیا کسی به سراغ داماد، برادرداماد، پسر، دختر، عروس، برادرزاده و دیگر بستگانشان میرفت تا پست های کلیدی مملکت را دو دستی تقدیم شان کند؟ باید به خاطر داشت که ۴ سال دولت سیزدهم به سرعت می گذرد و دوره شهرداری هم به پایان میرسد، اما این انتصابات برگ برنده ای به دست منتقدان می‌دهد تا برای انتخابات بعد از آن به عنوان سند سواستفاده یاد شود. مهمتر آنکه اعتماد مردم خدشه دار می شود و بار دیگر از اینکه اشتباه در انتخاب داشته و باید تاوان آن را بدهند، زانوی غم در بغل خواهند گرفت.
