شاه بیت سخنان دیروز رییس جمهور محترم و وزیر فرهنگ و ارشاد
اسلامی در مراسم افتتاحیه بیست و یکمین نمایشگاه مطبوعات در حوزه مسایل صنفی،
تاکید بر توجه دولت تدبیر و امید به بخش خصوصی در حوزه رسانه ها بود؛ موضوعی که از
بدو روی کار آمدن دولت جدید مورد توجه قرار گرفته و در جنبه هایی به حوزه عملیاتی
نیز رسیده است. سپردن برخی از امور صنفی همچون برگزاری نمایشگاهها و مجامع صنفی به
بخش خصوصی و انتشار ویژه نامه های روزانه نمایشگاه مطبوعات توسط روزنامه ها، تنها
نمود کوچکی از تلاش دولت برای کاهش تصدی گری دولتی در حوزه رسانه ای است. اما آنچه
طی دو سال اخیر توسط معاونت مطبوعاتی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی دولت تدبیر و
امید صورت گرفته، نشان می دهد عزم دولت برای حمایت از بخش خصوصی در حوزه رسانه ای
جدی است. قطع یارانه های روزنامه های دولتی، یکی از گامهای مهمی است که دولت کنونی
برداشته چراکه رسانه های وابسته به نهادهای دولتی و حاکمیتی که با پول بیت المال
ایجاد شده اند، طبیعتا نیازی به کمک مجدد از سوی دولت ندارند و بهتر آن است که
رسانه های غیر دولتی که با وجود مشکلات فراوان، با عشق و علاقه به رسالت اطلاع
رسانی، وارد این عرصه شده اند از این کمکها بهره مند شوند. حمایت از رسانه های
دولتی، البته صرفا در حوزه مالی نیست. طرح اشتراک نیم بهای مطبوعات نیز اقدام مثبت
دیگری در جهت حمایت از نشریات بخش خصوصی بود که تاثیر بسزایی در بهبود شرایط
مطبوعات بخش خصوصی خواهد داشت. به این اقدامات می توان موارد دیگری همچون حمایت از
رسانه ها برای بیمه روزنامه نگاران و خبرنگاران را هم اضافه کرد. البته اینها بدان
معنا نیست که عملکرد معاونت مطبوعاتی و مجموعه دولت در حوزه رسانه ها، بدون اشکال
است. اما برایند اقدامات دولت در حوزه رسانه ها و مطبوعات در 26 ماه اخیر، در
مقایسه با گذشته، برآیند مثبتی است که از منظری صنفی و غیرسیاسی نمی توان آثار و
برکات آن را نادیده گرفت و قطعا در ماههای آتی، می تواند با طرح های تازه ای،
تکمیل شود. در چنین شرایطی، برخی تحرکات همچون تحریم نمایشگاه مطبوعات که اصولا
مرکزی صنفی و نه سیاسی محسوب می شود، از سوی برخی رسانه ها نمی تواند قابل درک
باشد. فراموش نکنیم که دولتها می آیند و می روند، اما مطبوعات همواره پابرجا هستند
و آنچه می تواند ریشه مطبوعات را تقویت کند، حمایت از اقدامات مثبت در جهت حمایت
از مطبوعات، صرفنظر از هر دولتی با هر رویکردی است. نمی توان اقدامات معاونت
مطبوعاتی در دوره های مختلف را با خط کش سیاسی مورد سنجش و ارزیابی قرار داد چرا
که مهمتر از اینکه دولتها چه رویکردی از منظر سیاسی دارند، رویکرد آنها به رسانه
ها از منظر صنفی است. امید که روزی برسد رسانه ها بیش از آنکه بر مبنای گرایش های
سیاسی به تحلیل شرایط موجود بپردازند، بر اساس منطق صنفی و رسالت رسانه ای خود،
نسبت به اقدامات دولتها در حوزه های مختلف بویژه در حوزه صنفی، به قضاوت و نقد
بنشینند.