تفاوت لغو تحریم با اسنپ‌بک
پیش‌نویس قطعنامه کره جنوبی به عنوان رئیس دوره ای شورای امنیت به رای گذاشته شد . این قطعنامه صرفا ۴ رای موافق از ۱۵ رای اعضای شورای امنیت کسب کرد و ۹ کشور رای مخالف و دو کشور رای ممتنع دادند.
هر قطعنامه برای تصویب در شورای امنیت سازمان ملل نیازمند ۹ رای این شورای ۱۵ عضوی است که قطعنامه فوق همانطور که پیش بینی می شد، نتوانست آرای لازم را بدست اورد اما با فشار آمریکا و سه کشور اروپایی برای تحت فشار قرار دادن جمهوری اسلامی ایران پیش از پایان مهلت ۳۰ روزه به رای گذاشته شد.
در واقع، شورای امنیت سازمان ملل نتوانست پیش نویس قطعنامه ای را که با هدف جلوگیری از بازگشت سریع تحریم ها علیه ایران که در توافق هسته ای ایران موسوم به برجام در سال ۲۰۱۵ لغو شده بودند، تصویب کند. این قطعنامه به دنبال حفظ لغو تحریم ها علیه ایران بود که ۹ رای لازم را کسب نکرد.
۴ کشور چین، روسیه، پاکستان و الجزایر به قطعنامه یاد شده برای تداوم لغو تحریم ها علیه ایران رای موافق دادند و ۹ کشور انگلیس، فرانسه، ایالات متحده، سیرالئون، اسلوونی، دانمارک، یونان، پاناما و سومالی رای منفی و ۲ کشور گویان و کره جنوبی رای ممتنع دادند. بعد از این رأی گیری برخی ها در داخل کشور تصور کردند که اسنپ بک فعال شده است حال آنکه این طور نیست.
پیش‌نویس کره‌جنوبی در واقع پیشنهادی برای لغو دائمی تحریم‌های سازمان ملل علیه ایران بود. این پیشنهاد چون حمایت قدرت‌های غربی (به‌ویژه آمریکا، فرانسه و بریتانیا) را نداشت، رد شد.
مکانیزم اسنپ‌بک در قطعنامه ۲۲۳۱ (برجام) تعریف شده و مربوط به بازگرداندن خودکار تحریم‌ها در صورت نقض تعهدات برجامی ایران است. فعال شدن اسنپ‌بک نیازمند طی روند خاصی است، نه صرفاً رأی نیاوردن یک پیش‌نویس.
چرا این رد شدن "اسنپ‌بک" محسوب نمی‌شود؟
اسنپ‌بک زمانی فعال می‌شود که یکی از طرف‌های برجام رسماً ادعا کند ایران تعهداتش را نقض کرده و موضوع را به شورای امنیت ارجاع دهد.
در صورت اسنپ‌بک، شورای امنیت باید ظرف ۳۰ روز برای ادامه تعلیق تحریم‌ها رأی‌گیری کند؛ اگر چنین قطعنامه‌ای تصویب نشود، تحریم‌های سازمان ملل به‌طور خودکار بازمی‌گردند.
اما در این مورد، اصلاً بحث ادامه یا پایان تعلیق تحریم‌ها مطرح نبود، بلکه پیشنهادی برای لغو دائمی آنها مطرح شد که رأی نیاورد. این صرفاً حفظ وضعیت موجود است، نه بازگشت تحریم‌ها.
اثر سیاسی ماجرا
رد شدن لغو دائمی تحریم ها علیه ایران نشان می‌دهد غرب حتی حاضر نیست تحریم‌ها را برای همیشه کنار بگذارد، اما این به معنای "بازگشت تحریم‌های گذشته" نیست. حالا تهران می‌تواند این وضعیت را نشانه‌ای از بی‌اعتمادی به غرب و ناکارآمدی مسیر شورای امنیت جلوه دهد.
