درخصوص نوع کشاورزی، دچار یک سردرگمی گسترده هستیم. با توجه به این‌که توجهی به بحث آمایش سرزمین و الگوی کشت صورت نمی‌گیرد، هم‌چنان شاهد بهره‌برداری بی‌رویه از آب‌های زیرزمینی و صادرات آب مجازی از طریق محصولات آب‌بر هستیم که منجر به آسیب‌های زیست محیطی و تغییرات اقلیمی می‌شود.
به گزارش تجارت آنلاين به نقل ازایسنا،"این روزها تخریب محیط زیست از طریق صادرات محصولات آب‌بر همچون هندوانه و سیب‌زمینی در ازای به دست آوردن چند دلار اندک صورت می‌گیرد".
منصور امیدیضمن بیان مطلب فوق اظهار کرد: درخصوص نوع کشاورزی، دچار یک سردرگمی گسترده هستیم. با توجه به این‌که توجهی به بحث آمایش سرزمین و الگوی کشت صورت نمی‌گیرد، هم‌چنان شاهد بهره‌برداری بی‌رویه از آب‌های زیرزمینی و صادرات آب مجازی از طریق محصولات آب‌بر هستیم که منجر به آسیب‌های زیست محیطی و تغییرات اقلیمی می‌شود.
وی افزود: هشدارهایی هم که بعضا درخصوص بحران آب داده می‌شود زودگذر است. ما به جای طرح مباحث علمی و عمیق، بعضا درگیر یک جو در خصوص بحران آب می‌شویم، به طور مقطعی این موضوع را پی‌گیری می‌کنیم و سطحی‌نگرانه از کنارش رد می‌شویم.
این کارشناس کشاورزی با بیان این‌که می‌شنویم که این روزها صادرات محصولاتی مثل هندوانه و سیب زمینی که از آب‌برترین محصولات هستند در حال انجام است، گفت: چرا باید میزان بسیار زیادی آب مجازی را در ازای دریافت دلارهایی اندک صادر کنیم؟
امیدی به مرور اتفاقات چند دهه گذشته در بخش کشاورزی پرداخت و یادآور شد: ساده‌ترین کار این است که ببینیم طی چند دهه گذشته چگونه کشاورزی کردیم، چگونه منابع آبی را برداشت کردیم و چه نتیجه‌ای گرفتیم. خودکفایی در بخش کشاورزی موضوعی غیرعلمی به نظر می‌رسد. باید ببینیم چه محصولاتی را می‌توانیم تولید کنیم که کشورهای دیگر نمی‌توانند و چه محصولاتی را نمی‌توانیم تولید کنیم و باید از کشورهای دیگر وارد کنیم.
وی ادامه داد: توجه به آمایش سرزمین با توجه به ظرفیت‌های اقلیمی و ظرفیت‌های محصولی، یک ضرورت است. البته قبل از همه اینها باید روند تغییرات اقلیم در جهان را ببینیم؛ بخصوص در شرایطی که این تغییرات در مناطق تحت فشاری مثل ایران، بیشتر تاثیرگذار است. خودمان هم که به شدت در حال تخریب محیط زیست هستیم.
این کارشناس کشاورزی بی‌توجهی به جایگاه علوم جدید و بیوتکنولوژی در کشاورزی ایران را مشکل دیگری در بخش کشاورزی دانست و گفت: کشاورزی ما هیچ‌گاه بر مبنای مدیریت، روش‌ها و علوم پایدار انجام نشده و نمی‌شود. به طور واضح می‌توان گفت شغل کشاورزی در ایران دیمی است؛ مثلا اگر آب رودخانه زاینده رود را باز کنند کشاورزان کشت می‌کنند، اگر باز نکنند کشاورزان کشت نمی‌کنند. این مسائل در کشاورزی مدرن هیچ مفهومی ندارند. شغل کشاورزی باید بر اساس مزیت‌های اقلیمی و بوم‌شناختی انجام شود نه سلیقه‌ای، کوتاه‌مدت و سطحی‌نگرانه.
امیدی تصریح کرد: در اقلیم خشک ایران با افزایش بهره‌وری از طریق سیستم‌های نوین آبیاری، نباید سطح زیر کشت را هم افزایش داد؛ در حالی که ما هرچه بهره‌وری مصرف آب را افزایش دادیم سطح زیر کشت را هم بالا بردیم؛ این یعنی مصرف آب تغییر نمی‌کند، محیط زیست آسیب می‌بیند و آب‌های لایه‌های پایین زمین هم از بین می‌روند.
به گفته وی باید گذشته را بررسی کنیم که چرا این‌قدر چاه زدیم؟ چرا سطح زیر کشت را افزایش دادیم؟ چرا این‌قدر سد زدیم؟ آب، محور تمام مباحث زیست محیطی است لذا باید بسیار به آن توجه کرد.
منصور امیدیضمن بیان مطلب فوق اظهار کرد: درخصوص نوع کشاورزی، دچار یک سردرگمی گسترده هستیم. با توجه به این‌که توجهی به بحث آمایش سرزمین و الگوی کشت صورت نمی‌گیرد، هم‌چنان شاهد بهره‌برداری بی‌رویه از آب‌های زیرزمینی و صادرات آب مجازی از طریق محصولات آب‌بر هستیم که منجر به آسیب‌های زیست محیطی و تغییرات اقلیمی می‌شود.
وی افزود: هشدارهایی هم که بعضا درخصوص بحران آب داده می‌شود زودگذر است. ما به جای طرح مباحث علمی و عمیق، بعضا درگیر یک جو در خصوص بحران آب می‌شویم، به طور مقطعی این موضوع را پی‌گیری می‌کنیم و سطحی‌نگرانه از کنارش رد می‌شویم.
این کارشناس کشاورزی با بیان این‌که می‌شنویم که این روزها صادرات محصولاتی مثل هندوانه و سیب زمینی که از آب‌برترین محصولات هستند در حال انجام است، گفت: چرا باید میزان بسیار زیادی آب مجازی را در ازای دریافت دلارهایی اندک صادر کنیم؟
امیدی به مرور اتفاقات چند دهه گذشته در بخش کشاورزی پرداخت و یادآور شد: ساده‌ترین کار این است که ببینیم طی چند دهه گذشته چگونه کشاورزی کردیم، چگونه منابع آبی را برداشت کردیم و چه نتیجه‌ای گرفتیم. خودکفایی در بخش کشاورزی موضوعی غیرعلمی به نظر می‌رسد. باید ببینیم چه محصولاتی را می‌توانیم تولید کنیم که کشورهای دیگر نمی‌توانند و چه محصولاتی را نمی‌توانیم تولید کنیم و باید از کشورهای دیگر وارد کنیم.
وی ادامه داد: توجه به آمایش سرزمین با توجه به ظرفیت‌های اقلیمی و ظرفیت‌های محصولی، یک ضرورت است. البته قبل از همه اینها باید روند تغییرات اقلیم در جهان را ببینیم؛ بخصوص در شرایطی که این تغییرات در مناطق تحت فشاری مثل ایران، بیشتر تاثیرگذار است. خودمان هم که به شدت در حال تخریب محیط زیست هستیم.
این کارشناس کشاورزی بی‌توجهی به جایگاه علوم جدید و بیوتکنولوژی در کشاورزی ایران را مشکل دیگری در بخش کشاورزی دانست و گفت: کشاورزی ما هیچ‌گاه بر مبنای مدیریت، روش‌ها و علوم پایدار انجام نشده و نمی‌شود. به طور واضح می‌توان گفت شغل کشاورزی در ایران دیمی است؛ مثلا اگر آب رودخانه زاینده رود را باز کنند کشاورزان کشت می‌کنند، اگر باز نکنند کشاورزان کشت نمی‌کنند. این مسائل در کشاورزی مدرن هیچ مفهومی ندارند. شغل کشاورزی باید بر اساس مزیت‌های اقلیمی و بوم‌شناختی انجام شود نه سلیقه‌ای، کوتاه‌مدت و سطحی‌نگرانه.
امیدی تصریح کرد: در اقلیم خشک ایران با افزایش بهره‌وری از طریق سیستم‌های نوین آبیاری، نباید سطح زیر کشت را هم افزایش داد؛ در حالی که ما هرچه بهره‌وری مصرف آب را افزایش دادیم سطح زیر کشت را هم بالا بردیم؛ این یعنی مصرف آب تغییر نمی‌کند، محیط زیست آسیب می‌بیند و آب‌های لایه‌های پایین زمین هم از بین می‌روند.
به گفته وی باید گذشته را بررسی کنیم که چرا این‌قدر چاه زدیم؟ چرا سطح زیر کشت را افزایش دادیم؟ چرا این‌قدر سد زدیم؟ آب، محور تمام مباحث زیست محیطی است لذا باید بسیار به آن توجه کرد.
آخرین اخبار