تغییر فرمول موفقیت چین توسط شی جینپینگ - گیدئون راکمن فایننشال تایمز

سیاستگذاریهای بسیار مهم چین توسط رهبر قدرتمند این کشور تغییر کرده است. سیاست ها در غرب چنان نمایشی است که رویکرد چین در مقایسه با آن ثابت به نظر می رسد. اما این احساس فریب دهنده است. شی جین پینگ، کشور را به مسیری تازه ، پرخطر و رادیکالی می برد.اگر سیاست گذاریهای تازه رئیس جمهور موفق باشند بنابراین دوران شی به عنوان دورانی در رسیدن به هدف احیای بزرگ چین شناخته خواهد شد. ولی اگر این سیاستگذاریهای تجربی اشتباه عمل کند، میراث شی جین پینگ ممکن است باعث تلاطم سیاسی، رکود اقتصادی و تقابلات بین المللی گردد. آنچه آقای شی انجام داده اساسا برای ترک فرمول است که باعث رشد و راندن چین طی 30 سال گذشته بوده است. این فرمول توسط دنگ ژائوپینگ در سال 1978 به وجود آمد و سپس توسط رئیس جمهوریهای بعدی تکمیل شد. این فرمول از سه عامل سیاست ، اقتصاد و بین الملل ترکیب شده است. در بخش اقتصاد ، دنگ و جانشینان او بر صادرات ، سرمایه گذاری و جستجو برای رشد سالانه دو رقمی تاکید داشتند. در سیاست ، چین از مدل کاریزماتیک و دیکتاتوری گذشته که توسط مائو تسونگ شکل گرفته بود دور شد و به سوی رهبری جمعی حرکت کرد و در بخش روابط بین الملل، چین رویکردی میانه رو و هشیارانه را در جهان به پیش گرفت. زمانی که  شی جین پینگ، که رهبری حزب کمونیست چین را در پایان سال 2012 به دست گرفت، تمامی این سه عامل کلیدی تغییر یافتند. در سیاست ، چین به طرف مدلی که بر اساس یک رهبر قدرتمند بود حرکت کرد که این رهبر آقای شی بود. در اقتصاد سالهای رشد اقتصادی دو رقمی به پایان رسید و چین به دنبال مدلی تازه از صادرات گسترده به سوی مصرف داخلی کشیده شد و در بخش روابط بین الملل و سیاست خارجی چین از حالت خنثی و پنهان بودن به سوی چالش کشیدن قدرتها از جمله  سلطه آمریکا بر منطقه آسیا پاسیفیک تغییر جهت داد. این گردش های بزرگ در این سه سیاستگذاری مهم هریک دلیلی متفاوت داشتند. در اقتصاد ، مدل قدیمی رشد براساس صادرات،سرمایه گذاری بالا و حقوق پایین نمی توانست برای همیشه ادامه داشته باشد. مقیاس اقتصاد چین باتوجه به افزایش هزینه ها در این کشور و کاهش رشد اقتصادی در غرب، این تغییر را اجتناب ناپذیر کرد. چین ریخت و پاش ناپایدار کردیت و اعتبار مالی و سرمایه گذارهای بزرگ را به راه انداخت که ممکن است منجر به یک بحران مالی شود. حتی اگر چنین اتفاقی رخ ندهد، چین همچنان باید به نرخ پایین رشد عادت کند. پیشتر حزب کمونیست چین را به رسیدن به رشد 8 درصدی تشویق می کرد حال رشد 6 تا 7 درصدی به عنوان نتیجه ای مطلوب تلقی می شود. یک اقتصاد سالم برای ثبات داخلی ضروری است. رهبران حزب کمونیست به رشد پرسرعت اقتصادی وابسته شدند چون این امر به سیستم سیاسی یک مشروعیت عملکرد می دهد ولی تزلزل اقتصادی یا یک بحران اقتصادی می تواند این امر را تحت تاثیر گذارد. در دوران پس از مائو ، حزب کمونیست به دنبال راه میانه بین دیکتاتوری و دموکراسی بود. به طوری که در دوره هوجینتائو هرگز تمرکز بر یک شخصیت و بزرگنمایی تشویق نمی شد. شی جینپینگ این مدل را شکست و گفته شده او یکی از بزرگترین رهبر چین بعد از مائو خواهد بود. درحالیکه تنش های اقتصادی و سیاسی در چین افزایش یافته و سیاست خارجه این کشور به سوی ناسیونالیستی و تقابل با کشورهای همسایه حرکت می رود این فرمول تغییر به نظر برای چین و جهان خطرناک است.