از قعر بی توجهی تا درآمدزایی

تولیددر راستای ارتقای فرهنگ صادرات ، یکی از محورهای اصلی در ایجاد زمینههای افزایش حجم تولید و عبور از دروازههای بین المللی است .وجود ذخایرمتعد در کشور و همچنین نیروهای توانمند از دیگرفرصتهایی است که نمی توان به راحتی آن را از دست داد .آب و خاک ، ذخایر زیر زمینی و از همه مهمترمردم نخبه و تلاشگراز دیگر امتیازاتی است که در رشد اقتصاد کشور محسوب می شود. وجود صنایع متعدد راه رابرای رساندن به مقصد هموار می سازد ولی از همه مهمتر استفاده ابزاری از این نوع صنایع در صدر قرار دارد . حسن روحانی در بیست و نهمین دوره تجلیل از تولیدکنندگان برتر کشاورزی با نگاه ویژه به صنعت سبز در کشور نشان داد که تنها مسئله توسعه صنایع در کشور حائزاهمیت نیست ،بلکه بخش کشاورزی با توجه به گسترش جمعیت در کشورمان در جایگاه برابر و شاید فراتر از صنعت قرار گرفته باشد .ایران همواره با وجود شرایط اقلیمی ویژه و همچنین پتانسیل تولید محصولات کشاورزی در بین سایر کشورهای جهان مورد ارزیابی قرار می گیرد.بحث خود کفایی در تولیدات محصولات کشاورزی در هر دوره از دولتها بازگویی می شود تا جایی که گمان بر این می رود که دیگررسیدن به خود کفایی راهی است که پیموده شده و حال نوبت شکوفایی زحمات گذشته است .ولی متاسفانه این موضوع سالهاست که تنها در حد یک رویا باقی مانده ، واقعیتی که با نگاه به اوضاع و احوال کشاورز در کشورمان و همچنین رسیدگی به اوضاع صنعت مهم کشاورزی و از سوی دیگر واردات می توان تنها به یک خواب تشبیه کرد .در صدر نشاندن کشاورز و در نتیجه افزایش بهره وری از تولیدات از جمله مسائلی است که بر آن بسیار جفا شده و قدر و منزلت آن به درستی مشخص و حتی حفظ نشده است . صنعت سبز در کشور می تواند به بزرگترین قطب درآمد زایی تبدیل شود .تامین نیاز کشور تا صادرات محصولات کشاورزی از زمره مسائلی است که نمی توان در این صنعت نادید ه گرفته شود .ولی متاسفانه واردات بی رویه محصولات کشاورزی مشابه در کشور، نوعی دهن کجی به زحمات این گروه از صنعتگران کشور است .سالهاست که کشاورز از درد بی توجهی می نالد و برای تسکین درد خود تنها نگاهش به آسمان است که لطف خدا از روی زمینها و مزارع و همچنین سایر منابعش دور نگردد .از سوی دیگر واسطه گران و سودجویان نیز ، کشاورزی را بهترین مکان و وسیله برای جولان خواستههایشان می دانند و همچنان سایه سنگین بی عدالتی را بر سر این منابع گسترانده اند .دولت یازدهم از ابتدای منصب خود با تکیه بر اینکه باید بخش کشاورزی را از قهقرای بی توجهی به سوی بخش بزرگ درآمد زایی بکشاند ، قصد داشت که با نگاه نوین به این بخش موانع را از مسیر حرکت این صنعت حتی با سختیهای فراوان بر دارد .تا کنون برای جلب کشاورز و دامدارو برای افزایش بهره وری  اقداماتی صورت گرفته است ولی با توجه به عمق فاجعه این میزان کافی نبوده و می توان بیان داشت که بی تاثیر نیز بوده است ... از سیستم تولید توسط کشاورزان تا  صنایع تبدیلی ، توزیع وبازارهای داخلی و ورود به  بازارهای بین المللی هنوز بغرنج است .استفاده از فرصتها  در این بخش نیاز به عزم دارداقدامی که باید به گونه ای جهادانه تولیدات در بخش کشاورزی را تا مرزهای بی کران برساند و از سوی دیگر کشور را بی نیاز از واردات بی رویه کند . متولی این بخش تنها باید با این نگرش می تواند جایگاه کشاورزی ایران را در مقایسه با سایر کشورها تغییر دهد.استفاده از ابزارها و قوانین در بکارگیری توان از تولید تا توزیع و صادرات انگیزه را در بخش کشاورزی بیشتر خواهد کرد .همراهی دولت با کشاورز به معنی به قدرت رسیدن در تولیدات کشاورزی و قطع هرگونه واردات بی منطق است .اهمیت دادن به بخش کشاورزی مقوله ای است که به دنبال آن می توان درآمد زایی را در کشور تضمین کرد .تلف کردن منابع خدادای و همچنین از بین رفتن نیروهای کار در این بخش و بلاتکلیف بودن فارغ تحصیلان در بخشهای مختلف کشاورزی یعنی هدر رفتن بزرگترین سرمایه کشور .