مسعود یوسفی
روزنامه نگار
پیش از توقف معافیت های نفتی این احتمال می رفت که با وضع تحریم های جدید نفتی بر ضد ایران هرج و مرج زیادی کشور راگ فرا بگیرد و مردم به خیابان ها بیایند و صف های طولانی در برابر فروشگاه ها تشکیل شود و اعتراض ها بالا بگیرد و نهایتا خواست آمریکا و ترامپ که تن دادن ایران به مذاکره... بود محقق شود. اما فرمان لغو معافیت های نفتی که از سوی رییس جمهور آمریکا صادر شد عملا هیچ یک از اتفاقات بالا شکل نگرفت و مردم تقریبا بی اعتنا به آنچه که در عرصه سیاسی می گذشت به زندگی روز مره خود، هرچند سخت و طاقت فرسا ادامه دادند و این وضعیت تا آنجا ادامه پیدا کرد که ترامپ طاقت نیاورد و لحن عوض کرد و گفت که راضی به تحمیل سختی های بیشتر به ایران نیست و قصد برپایی جنگ ندارد. عجیب اینجاست که جان بولتون ستیزه جو و تشنه جنگ و مخالف هرگونه سازش نیز خواستار مذاکره با ایران شده است. واقعیت چیست و ایران چگونه توانست این وضعیت را مهار و مدیریت کند؟ آیا آن صف های پیش از لغو معافیت های نفتی گوشت و مرغ و پوشک و کالاهای دیگر و نوسانات شدید ارزی ساختگی و تحت تاثیر القائات مراکز رسمی بود تا بتوانند نقدینگی ها را جمع کنند یا این که مردم خودشان به طور خودش جوش و از ترس قحطی و گرانی باعث کمبود کالا و گرانی سکه و ارز می شدند؟ اگر مردم و جو روانی حاکم بر جامعه مقصر ایجاد آن وضعیت بود پس چرا با با بیشتر شدن فشارها از سوی کاخ سفید، مصاحبه ها و نویدها و تحلیل ها همه به سمت و سوی فراوانی اجناس و ارزاق عمومی رفت و بارها و بارها انبارهای پر از مایحتاج مردم و کشتی های در صف تخلیه کالا در بنادر از رسانه ملی به نمایش درآمد تا این که شهروندان به این باور برسند که همه چیز هست و کمبودی وجود ندارد؟ بر این اساس یک نکته مسلم است و آن این که مسئولان واقعا اگر بخواهند جامعه آرام می شود و رفاه و آرامش فراهم خواهد آمد. این که گاهی اوضاع ملتهب می شود و جو به سوی ناآرامی میل می کند، شاید به این معنا باشد که اقتضای زمانه و منفعت عده ای در التهاب و غوغاسالاری است، وگرنه اگر همین اندازه که بر غوغاسالاری و سیاست بازی تمرکز می شود ، بر اقتصاد و معاش جامعه تمرکز شده بود، وضعیت به مراتب بهتر از این بود که هست.
