رضا منصوری
پژوهشگر علمی
دغدغه این روزهای من فراموشی همگانی در ایران است. انگار همه ما فراموش کرده ایم که در چه کشوری زندگی میکنیم و از یاد برده ایم که چند هزار سال تاریخ پشت سر ماست. فراموش کرده ایم که چه گردنه های تاریخی ای را پشت سر گذاشته ایم به جای اینکه هر روز از گران شدن و ارزان شدن اجناس بگوییم و راجع به بالا و پایین شدن قیمتها اظهار نظر کنیم یا گلایه کنیم که چرا فلان وزیر فلان حرف را زد یا نزد و از سیاستمدار تا استاد دانشگاه تا کاسب و کارمند و کارگر فقط از شرایط انتقاد کنیم؛ ببینیم مساله هر کدام از ما کجاست و هرکس به قدر وسع خود به حل آن مساله کمک کند؛ با هر توانی که دارد. ما باید مثبتاندیش باشیم؛ ما انسانهایی که شرایط بسیار بدتر از این را در طول تاریخ تجربه کردهایم، حالا هم با نگاهی امیدوار درباره اوضاع فکر کنیم و خودمان برای حل مسائل و مشکلاتمان تلاش کنیم. سادهترین مثال اینکه اگر در کوچهای راه میرویم و آشغالی بر زمین است، به جای بد و بیراه به شهرداری خم شویم و آن را جمع کنیم. به همین سادگی. در حال حاضر جمعیت اقلیتی از ما این روش و منش را در پیش گرفتهاند. اما جامعه اکثریتی چنین نمیکند. ما باید یاد بگیریم که چه فقیر و چه غنی همه در کنار یکدیگر هستیم و برای «ایران» باید از خودمان و سنگریزههای کوچک مقابل پای خودمان شروع کنیم. باید زاویه نگاه و بینش خود را نسبت به زندگی و سرنوشت سرزمین مادری تغییر دهیم و با امید، انعطاف و مسوولیتپذیری بیشتر به مسائل نگاه کنیم و قدم برداریم. برای این کار نیازی نیست که منتظر مسوولان باشیم، آنها ثابت کردهاند که شروعکننده نیستند، امید من به مردم است و رسانهها. رسانهها از اصلاحطلب تا اصولگرا باید علیه این بیخردی جمعی حرکت کنند و بهجای درگیری با اخبار سیاسی و جناحی و اقتصادی و پرداختن به اولویتهای ثانویه و روزمره، اولویتهای اصلی را به متن زندگی مردم بازگردانند و مردم را متوجه اهمیت «ایران»، «ایرانی» کنند.
منبع: خبرآنلاین
