به گزارش ایلنا به نقل از د ویک، پس از خروج نیروهای آمریکایی از افغانستان، طالبان به سرعت شهرهای کلیدی را تصرف کرده و با فرار «محمد اشرف غنی» رئیس‌جمهور افغانستان به خارج از کشور و سقوط دولت، طالبان پیروزی خود را اعلام کردند.
در ۲۰ سال گذشته، ایالات متحده تریلیون‌ها دلار برای برکناری طالبان در افغانستان هزینه کرده است؛ تلاشی که به وضوح ناموفق بود و به نظر می‌رسد که پیروزی طالبان قطعی و اجتناب ناپذیر به نظر می‌رسید.
افغانستان از نظر استراتژیک بین مرکز و جنوب آسیا قرار دارد - منطقه‌ای غنی از نفت و گاز طبیعی اما این کشور مدام در معرض درگیری‌ها و جنگ‌های مدنی است. از طرفی افغانستان مدت‌هاست که با مداخله مداوم اتحاد جماهیر شوروی یا روسیه، انگلیس، ایالات متحده، عربستان سعودی، هند و البته پاکستان مواجه است.
روابط افغانستان و پاکستان از زمانی که این کشور به عنوان یک کشور مستقل در سال ۱۹۱۹ به رسمیت شناخته شد ، با تنش همراه بوده است.
هنگامی که پاکستان در سال ۱۹۴۷ استقلال خود را به دست آورد، افغانستان تنها کشوری بود که علیه تشکیل آن در سازمان ملل رای منفی داد.
پاکستان در سال ۱۹۹۴ به توانمندسازی طالبان کمک کرد و حتی از آن‌ها حمایت مالی کرده است.
اما اکنون برای دولت پاکستان، بدترین سناریو می‌تواند درگیری طولانی‌مدت باشد که می‌تواند منجر به سرازیر شدن بیشتر پناهندگان به پاکستان شود.
اما روابط ایران با افغانستان که از شرق با آن همسایه است، نیز به دلیل پویایی منطقه‌ای و روابط این کشور با ایالات متحده پیچیده است. ایران به عنوان یک کشور شیعه، اختلافات ایدئولوژیکی طولانی با طالبان داشته است.
در دهه ۱۹۹۰ میلادی، ایران برای مقابله با تهدید طالبان تلاش کرد.اما دو دهه بعد، روابط ایالات متحده با ایران در پایین‌ترین سطح خود قرار گرفت و بر سیاست‌های منطقه‌ای این کشور تأثیر گذاشت؛ در همین راستا ایران بر حل اختلاف‌ها میان طالبان و کابل تلاش‌های زیادی کرد.
انتهای پیام/
