دولت و لزوم توجه به دغدغه معلمان و کارگران

معلمان و کارگران، بدون شک دو قشر مهم و مظلوم از جامعه هستند که نه تنها قدر ندیده اند، بلکه عموما مورد بی مهری قرار گرفته اند و حتی از نظر اقتصادی هم تامین نشده اند؛ این در حالی است که معلمان، به عنوان پرورش دهندگان فرزندان کشور ، نقش بسیار مهم و حیاتی در ساختن آینده ایران دارند و هر گونه کمبود و بحران در زندگی آنها می تواند تاثیر مستقیم بر تعلیم و تربیت نسلهای آینده کشور بگذارد؛ و همچنین اگر کارگران به عنوان چرخ دنده ها و بدنه دستگاه اقتصاد و صنعت کشور  و پیش نیاز توسعه، در صورتی که امنیت شغلی و رفاه نسبی اقتصادی نداشته باشند، حال و آینده اقتصاد و صنعت را مستقیما تحت تاثیر قرار می دهند؛ وضعیتی که متاسفانه هم اکنون در کشور وجود دارد.در مورد معلمان باید گفت که علی رغم تاکیدات بسیار دینی درباره مقام و منزلت معلم، و همین طور اهمیتی که در جوامع توسعه یافته و مدنی برای شغل معلمی قائل هستند و بر اساس وظیفه معلمان، جایگاه اجتماعی و اقتصادی بالایی برای آنها در نظر گرفته شده.
اما در ایران چندان توجهی به وضعیت معلمان نشده و نمی شود، و حتی اعتراضات گاه گاه این قشر نیز در بین دعواهای سیاسی گم می شود. در طول یکی دو دهه گذشته اگر چه شعارهای بسیاری درباره رفع دغدغه های این قشر داده شده اما عملا کار چندانی صورت نگرفته و معلمان همچنان در پی کسب حقوق اولیه خود هستند . برای کارگران هم وضع بهتر از این نیست. واقعیت این است که در حال حاضر به علت عدم اجرای دقیق قانون کار، تامين شغل و امنيت شغلي و معيشتي، محوري‌ترين خواست جامعه كارگري است. در حال حاضر كارگران قراردادي از اين نظر در مضيقه و نگراني هستند و نمي‌توانند براي آينده خود برنامه‌ريزي كنند، ضمن اینکه حقوق عموم کارگران به اندازه ای نیست که بتوان یک خانوار کارگری را دارای رفاه نسبی دانست. در کشورهای توسعه یافته، کارگران توانسته اند با اتکا به تشکلهای مستقل و پرقدرت کارگری از پس این مشکلات برآیند و امکان بهره کشی بیش از حد از کارگران را رفع کنند. داشتن اتحادیه و شرکت در اتحادیه ها برای افراد به موجب قوانین بین‌المللی، حقی پذیرفته شده است. بر‌اساس ماده ۲۳ اعلامیه جهانی حقوق بشر، هر کس حق دارد برای دفاع از منافع خود با دیگران اتحادیه تشکیل دهد و در اتحادیه‌ها نیز شرکت کند. ماده ۸ ميثاق بين‌المللي حقوق اقتصادي، اجتماعي و فرهنگي و ماده ۲۲ ميثاق حقوق مدني وسياسي، نیز حق داشتن تشکل‌های مستقل و آزاد را به رسمیت شناخته است. کارگران به موجب این حق می‌توانند اقدام به تشكيل اتحادیه‌های صنفی کنند. این موضوع بر‌اساس قانون اساسي و قانون كار در جمهوری اسلامی ایران پذيرفته شده است اما متاسفانه هیچ اقدامی در این خصوص صورت نگرفته و به نظر نمی رسد که در آینده هم چنین تشکلهایی در کشور پا بگیرد. این موضوع اگر چه در کوتاه مدت به ضرر کارگران است اما همچنان که بیان شد در دراز مدت زیانهای بسیاری به اقتصاد و صنعت کشور وارد می آورد.با تشکیل دولت تدبیر و امید اگر چه بارقه‌هایی برای بهبود وضعیت این دو قشر زحمتکش و مظلوم شکل گرفته است اما باید اذعان کرد که مشکلات ناشی از بی‌تدبیری و سوء مدیریت دولت قبل به اندازه ای بوده که دولت را درگیر مسائل کلان اقتصادی کند و هنوز نوبت به حل مشکلات خاص این اقشار نرسیده است و انتظار این است که دولت به مرور توجه بیشتری به این اقشار داشته باشد. مسلما در هفته آینده، در روزهای بزرگداشت مقام معلم و روز جهانی کارگر، دولتمردان در برنامه هایی در این خصوص شرکت خواهند داد و به مشکلات این اقشار توجه بیشتری خواهند کرد و اعلام کنند که دولت چه برنامه هایی در این خصوص خواهد داشت؛ اما می توان از دولتمردان خواست که این توجه استمرار داشته باشد و به روز معلم و کارگر منحصر نشود، تا بتوان سالهایی را شاهد بود که روز معلم و کارگر، روزهایی باشد که در آن فقط از تجلیل آنها سخن گفت.