ارزیابی بخشی از اصلاحطلبان از پایگاه اجتماعی این جریان بسیار برای اصلاحطلبان ناامید کننده است. آن دسته از اصلاحطلبان که واقع بینانهتر به جامعه نگاه میکنند و ابایی از گفتن علنی حقیقت ندارند، از کاهش مقبولیت اجتماعی اصلاحطلبان میگویند. ابراهیم اصغرزاده در گفتوگویی با روزنامه شرق گفته: «ما باید مردمی را به پای صندوق رأی بیاوریم که فقط قشر متوسط نیستند، کارگر، پرستار، دانشجویان، زنان و همه اقشار در آن حضور دارند. آیا اصلاحطلبان میتوانند چتر خود را روی این اقشار بگسترانند؟ اصلاحطلبان نهایتاً ۱۰ درصد بین مردم پایگاه دارند. حتی اگر خاتمی را هم بیاورید، مردم میپرسند چه چیزی را میخواهید اصلاح کنید؟»
اشاره اصغرزاده به قشر متوسط جالب توجه است. چه آنکه اصلاحطلبان همواره با این اتهام روبهرو هستند که تنها توان جذب اقشار متوسط به بالای جامعه را دارند و عدالتخواهی و رفع فقر و فساد و تبعیض در توان آنها و حتی اندیشهشان هم نیست. اخیراً هم حجاریان گفته بود نظامیان دغدغه نان و امنیت مردم را دارند و ما دغدغه آزادی و دموکراسی.
پیش از این صادق زیباکلام فعال سیاسی اصلاح طلب با اشاره به بی توجهی مردم به طیف اصلاح طلب گفته بود: «بدنه اجتماعی اصلاحات از دست رفته است... این فقط حدس و گمانه زنی نیست. این را بدنه اجتماعی اصلاحطلبان در انتخابات اسفند ۹۸ نشان داد. در این انتخابات لیستهایی که به نام اصلاحطلبان (مثل کارگزاران و...) ارائه شد، فکر نمیکنم توانسته باشد صدهزار رأی بیاورد، آن هم در تهرانی که چهار سال قبل، آقای عارف (سرلیست اصلاحطلبان) یکونیم میلیون رأی آورده بود. این داستان قطعاً برای انتخابات ۱۴۰۰ هم تکرار خواهد شد. در محافل و رسانهها، صحبت از حضور آقای عارف، جهانگیری، محسن هاشمی، ظریف و دیگران است، اما به اعتقاد من مستقل از اینکه اصلاحطلبان چه کسی را به عنوان نامزد خودشان معرفی کنند (حتی اگر شخص آقای خاتمی هم نامزد و تأیید صلاحیت شود) در انتخابات آینده هیچ رأیی نخواهد آورد.»