محمدحسین روشنک
عضو اتاق بازرگانی
بدون شک پیوست به پیمان شانگهای به دلیل توسعه همکاری اقتصادی با جامعه جهانی برای اقتصاد کشور بسیار مهم است و برای کشور فرصت مغتنمی ایجاد می‌کند تا نسبت به تولید و صادرات محصولات مورد سفارش این کشورها نقش مؤثر ایفا کند اما این حضور الزاماتی را به همراه دارد. باوجوداینکه کالاهای خارجی که توسط قاچاقی وارد می‌شود با هزینه‌های بسیاری همراه است اما کماکان ارزان‌تر از تولید داخل تمام می‌شود لذا با این شرایط چگونه می‌توانیم رقابت کنیم؟متأسفانه در بسیاری از کالاها ما توان رقابت نداشته و یا به دلیل کم‌توجهی و روی آوردن به خام فروشی به راحت از کنار آن می‌گذریم. نکته مهم در این موضوع آن است که ایران باید هم تنوع در مقاصد صادراتی و هم تنوع در کالاهای صادراتی را هدف گرفته و دررسیدن به آن مطالعات آمایش سرمایه‌گذاری صنعتی را ملاک قرار دهد. به‌طور حتم پیمان‌ها برای دو طرف مفید است اما بهره بردن از این پیمان مستلزم این است که ما در حوزه حقوقی به‌خصوص خود را به‌جایی برسانیم که بتوانیم با کشورهای دیگر رقابت کنیم و لذا اگر کالای ما قادر به رقابت نباشد یقیناً ضرر خواهیم کرد. به‌طور مثال تاجیکستان در سنوات گذشته یکی از شرکای مهم تجاری ایران در میان همسایگان بوده اما در مقطعی بنا به دلایلی، میزان تجارت بین دو کشور به‌شدت کاهش پیدا کرد؛ باوجوداین، طی یک سال اخیر، براثر تحولاتی که صورت گرفته و به‌واسطه اراده دولت‌های دو کشور، حجم مناسبات اقتصادی با رشدی چشمگیر همراه شد. ظرفیت همکاری اقتصادی دو کشور بسیار بیشتر از رقم کنونی است، می‌توان حضور دو کشور در دو کانون‌های مهم اقتصادی منطقه سازمان همکاری‌های شانگهای و اتحادیه گمرکی اوراسیا را فصل جدیدی برای جهش در همکاری‌های اقتصادی قلمداد کرد و به همین واسطه، مسئولان دو کشور قادر هستند تا با توجه به این ظرفیت مهم، در راستای بهبود تعاملات و توسعه ارتباطات گام بردارند. به‌طور مثال امروز حجم قابل‌توجهی کالا برای صادرات به آسیای میانه ازجمله تاجیکستان وجود دارد که به دلیل کمبود یا نبود واگن معطل‌مانده است لذا برای توسعه مراودات تجاری نیازمند توسعه زیرساخت‌ها و رفع موانع متناسب با همکاری‌های بین‌المللی هستیم. اکثر کشورهایی عضو این اتحادیه، در حاشیه خراسان رضوی قرار دارند.
