اسطوره امید

پدرام پاک‌آیین

فعال فرهنگی و رسانه‌ای و نماینده مدیران مسئول در هیئت نظارت بر مطبوعات

دکتر اصغر نعمتی، نمونه یک انسان خردورز بود. انسان خردورز، کسی است که با امید و صلح و آرامش زندگی می‌کند و به اطرافیان خود نشاط و اطمینان می‌بخشد. فلسفه امیدواری انسان خردورز این است که علم او محدود است و آینده برایش، نامعلوم. بنابراین آنچه نمی‌دانیم و نمی‌توانیم باز‌شناسیم، چه بسا می‌تواند همان نیمه پر لیوان و نویدبخش بسط و بهجت و خوبی و زیبایی باشد. دکتر اصغر نعمتی، اهل جزمیت، تعصب، قضاوت سختگیرانه و نگاه تک‌ساحتی به افراد و پدیده‌ها نبود. آنها را بر اساس اقتضائات و با واقع‌گرایی عاری از سوگیری تحلیل می‌کرد. نه فریفته و ستاینده چیزی یا کسی می‌شد و نه نکوهنده و منزجر از آن! مثل پدری که فرزندان خود – حتی فرزندان ناباب– را دوست می‌دارد، به موجودات و اشخاص نظر می‌کرد و به جای ستایش یا نکوهش از « چرایی» افکار و رفتارها می‌گفت. اصلا چندان از افراد سخن نمی‌گفت و مضمون حرف‌هایش بیشتر، افکار، جریان‌ها و فرآیندها بودند تا آدم‌ها! شتابزدگی و هیجان در رفتار و گفتار او راه نداشت. در کمال آسودگی و آرامش ، فشرده و فراوان کار می‌کرد و گاه با همین صبر و نظم عمیق چندین کار را آهسته و پیوسته به سرانجام می‌رساند. بسیار کمتر از آنچه می‌دانست، سخن می‌گفت. از هنر « شنیدن » بهره داشت و شنونده‌ای دقیق و نکته یاب بود. هرگز صدایش از فرکانسی مشخص بالاتر نمی‌رفت. لبخندی پر مهر بر لب ، نگاهی خوشامدگو و ظاهری در عین وقار و سادگی، آراسته داشت. اخلاقی که بیش از هر چیز از صداقت ذاتی منشأ می‌گرفت ، با رفتارش عجین بود. دیر می‌رنجید و اگر رنجشی بود، به زبان نمی‌آورد. باید دقایق طولانی با او کلنجار می‌رفتی تا گلایه‌ای را از زیر زبانش می‌ربودی . حشمت و ادب تؤام با استغنا و وارستگی‌اش در زیر لعابی از حیا، نجابت و‌ کم حرفی پنهان بود. هم روزنامه نگار بود و هم روزنامه‌دار . هم استاد دانشگاه و هم اهل کار صنفی و تشکیلاتی برای رسانه‌ها. هم مدیر بود و هم کشاورز و هم پایبند به دیار پدری. اگر بخواهم دکتر اصغر نعمتی را در یک کلام کوتاه توصیف کنم، باید او را « روزنامه‌نگار زندگی» بنامم که همچون روزنامه دار پیشکسوت دوران مشروطه، مرحوم سید اشرف الدین حسینی گیلانی مشهور به «نسیم شمال» در حق او نیز باید گفت: «نه وزیر شد، نه وکیل شد، نه رئیس اداره شد،از میان مردم بیرون آمد، با مردم زیست، در میان مردم فرو رفت و شاید هنوز در میان مردم باشد.»