اگر در طول سال‌های گذشته هواپیماهای ایران برای مسافران چندان اطمینان‌بخش نبودند یا جاده‌ها همواره میزبان تصادفاتی وحشتناک می‌شدند، عرصه ریلی توانسته بود خود را جدای از تمام این اتفاق‌ها تعریف کند و با شاخصه امنیت مسیر خود را باز کند.
تلاش راه‌آهن برای بهبود زیرساخت‌ها و وارد کردن امکانات نوین به این عرصه تنها گوشه‌ای از برنامه‌ریزی برای ارتقای جایگاه قطار در بین مسافران ایرانی را عیان می‌ساخت؛ موضوعی که با یک اشتباه فردی و کوچک تمام آن چه تاکنون رشته شده بود را پنبه کرد.
همان طور که از ابتدا نیز به نظر می‌رسید افکار عمومی پس از این حادثه نیاز به التیام داشت و استعفا یا کنار گذاشتن مدیران ریلی یکی از این گزینه‌ها بود. با آن که شایعات و گمانه‌زنی‌ها درباره تغییرات گزینه‌های مختلفی را نشان می‌داد اما محسن پورسیدآقایی، مدیر عامل شرکت راه‌آهن تصمیم گرفت خود این بار سنگین را به دوش بکشد تا دیگر مسئولان کار خود را ادامه دهند.
با آن که سهل‌انگاری صورت گرفته در حادثه صبح جمعه از دل مجموعه راه‌آهن بیرون آمده بود اما قطعا نمی‌توان انتظار داشت تقصیری مستقیم گریبان مدیر عامل مجموعه‌ای را بگیرد که چند هزار کارمند دارد. با این وجود پورسیدآقایی تصمیم گرفت برای آن چه عمل به مسئولیت اجتماعی‌اش خوانده به شکلی داوطلبانه کنار رود.
همان طور که وزیر راه و شهرسازی نیز در متن پذیرش استعفای پورسیدآقایی ذکر کرده، او یکی از باسابقه‌ترین و خوشنام‌ترین مدیران ریلی کشور در طول تمام سال‌های گذشته بوده است.
مدیرعامل مستعفی راه‌آهن از کسانی بود که هم تحصیلات مرتبط با حوزه مسئولیتش داشت و هم سال‌ها در تمام رده‌های راه‌آهن به فعالیت پرداخته بود. معاون ناوگان راه‌آهن، عضو هیات مدیره راه‌آهن، رییس هیات مدیره و مدیر عامل شرکت قطارهای مسافری رجاء و عضو هیات مدیره شرکت راه‌آهن از 1377 تا 1386 بخشی از سابقه او در حوزه ریلی است.
در زمان مدیریت حدودا سه ساله او بر عرصه ریلی کشور نیز اتفاقات مثبت مهمی صورت گرفته است که نوسازی ناوگان و تلاش برای ارتقای جایگاه صنعت ریلی بخش مهمی از آن را می‌سازد. در این بین البته آوردن سیستم atc به عرصه ریلی ایران که می‌توانست دستاوردی بزرگ تلقی شود، خود به عامل کنار رفتن مدیرعامل راه‌آهن بدل شد.
هر چند سختی بار این حادثه باعث شده بسیاری از اقدامات راه‌آهن در طول این سال‌ها تحت‌الشعاع قرار گیرد اما پورسیدآقایی با کارنامه خود در طول سال‌های گذشته و البته استعفای شجاعانه‌اش می‌تواند در حافظه تاریخی مردم ایران جایگاهی درخور پیدا کند؛ جایگاهی که این بار بخش مهمی از آن در رفتنی به هنگام رقم می‌خورد.
