گروه فرهنگ: دستمزد بازیگران سینمای ایران همواره یکی از پرحاشیه ترین خبرهای رسانه ها بوده است. هر چند همواره راست و دروغ این اعداد و ارقام که گاهی هوش از سر انسان می پراند زیر سئوال است اما به صورت درگوشی و غیررسمی همیشه پرداخت این ارقام برای سوپر استارها و بازیگران پرطرفدار سینمای ایران تایید شده است.
سال گذشته رسانه ها در گزارشی به دستمزد سوپراستارهای سینما پرداخته و نوشتند شهاب حسینی برای حضور در سریال شهرزاد ماهی ١٢٠میلیون تومان و ترانه علیدوستی ماهی ٩٠میلیون تومان دستمزد گرفتهاند.
در جدول منتشر شده سال 96 دستمزد محمدرضا گلزار ٤٠٠ میلیون، هدیه تهرانی و اکبر عبدی ٣٠٠میلیون و بهرام رادان و مهناز افشار نیز برای هر فیلم ٢٥٠میلیون تومان اعلام شده بود. طبق آن جدول، امیر جعفری ٢٠٠ و بازیگرانی چون حامد بهداد و امین حیایی و... نیز در همین حول و حوش می گرفتند.
اما دیروز گزارشی از دستمزد نجومی برخی بازیگران سینمای کشورمان منتشر شد که هم نشان از تغییر سلیقه تماشاگران ایرانی و هم عوض شدن افراد در این فهرست برای سال 97 دارد.
«هفت صبح» روز گذشته گزارشی را از دستمزد نجومی برخی بازیگران سینمای کشورمان منتشر کرد و در این گزارش از قول یک کارشناس اقتصادی درآمد و ارزش چهره های سینمایی امسال را فاش کرد. در فهرست جدید دستمزد برخی بازیگران برای هر پروژه سینمایی به صورت زیر محاسبه شده است:
رضا عطاران بالای یک میلیارد تومان
حمید فرخنژاد ۸۰۰ میلیون تومان
جواد عزتی ۷۰۰ میلیون تومان
پژمان جمشیدی حداقل ۴۰۰ میلیون تومان
امیر جعفری ۴۰۰ میلیون تومان
نوید محمدزاده برای یک سریال ۲ ماهه ۱ میلیارد و ۲۰۰ میلیون تومان
بهرام رادان ۴۰۰ میلیون تومان
مهناز افشار و لیلا حاتمی بین ۵۰۰ تا ۷۰۰ میلیون تومان
ترانه علیدوستی بین ۴۰۰ تا ۶۰۰ میلیون تومان
نکته جالب این فهرست حضور بازیگران کمدی در صدر رده بندی پر درآمدها است که حتی از برخیزنان سوپراستار و پرطرفدار سینمای ایران پیشی گرفته اند.
این ارقام انتقادهای بسیاری از اهالی سینما را هم برانگیخته است. به عنوان نمونه سید امیر سیدزاده تهیهکننده سینما چندی قبل با اشاره به اینکه افزایش قیمت دلار، برخی دستمزدها را در سینما نجومی کرده از انفعال سازمان سینمایی و خانه سینما در این حوزه گلایه کرد.
سید امیرسیدزاده تهیهکننده سینما در گفتگو با مهر با اشاره به اینکه در چنین شرایطی دست همه در جیب هم است، تاکید کرد: متاسفانه کسی به این مساله فکر نمیکند که مساله ارز هیچ تاثیری در تولید یک اثر هنری داخلی ندارد، اما به دلیل فضای نامساعد موجود همه دچار حرص و آز شدهاند.
این تهیهکننده سینما بیان کرد: متاسفانه در این روزها دستمزد بازیگران بسیار افزایش پیدا کرده چرا که فکر میکنند باید پول مسافرتهای خارجی، گرین کارت آمریکا و هزینههای خارج از ایران که به دلار حساب میشود را از تهیهکننده و سرمایهگذار داخلی دریافت کنند.
تهیهکننده فیلم «شماره ۱۷ سهیلا» توضیح داد: نباید فراموش کرد که ما در کشوری زندگی میکنیم که درآمد در آن براساس ریال محاسبه میشود، پس هزینه هم در آن ریالی است. اما در این میان عدهای از عوامل سینمایی به خصوص بازیگران، دستمزدهای نجومی پیشنهاد میدهند و سازمان سینمایی و خانه سینما مانند همیشه کاملا منفعل نسبت به این اتفاقات عمل میکنند.
وی ادامه داد: چندی پیش برای یکی از همکاران خود به یک بازیگر پیشنهاد کار دادم و با افزایش عجیب دستمزد بازیگر مورد نظر مواجه شدم. به عنوان مثال یک بازیگر کمدی که قبل از افزایش قیمت دلار دستمزد ۳۰۰ میلیون تومانی مطالبه میکرد، امروز و به بهانه افزایش قیمت دلار، دستمزد خود را به ۷۵۰ میلیون تومان رسانده است!
تهیهکننده فیلم «زندگی جای دیگری است» توضیح داد: به بازیگر مورد نظر که دستمزد خود را افزایش داده بود گفتم یک فیلم باید بیش از ۲ میلیارد تومان فروش داشته باشد که بتواند دستمزد مورد نظر را جبران کند، بازیگر بیان کرد که اگر فیلم بفروشد به خاطر من میفروشد و شما میتوانید این دستمزد را بپردازید.
سیدزاده گفت: این اتفاق در سینمای ایران اصلا خوب نیست و مسئولان فرهنگی نیز به فکر پرورش استعدادهای درخشان بازیگری در سینمای ایران نیستند و در چنین شرایطی وقتی جایگزینی وجود ندارد فیلمساز مجبور است از همین بازیگران استفاده کند تا یک فیلم بفروش بسازد.
وی تاکید کرد: هیچ کدام از نهادهای مرتبط با سینما هیچگونه نظارتی برای بهبود وضعیت فعلی سینما که در حال حاضر تقریبا ورشکسته است، ندارد. به عنوان مثال از مجموعه ۸ فیلمی که در تابستان امسال نمایش داده شد، ۶۱ میلیارد تومان فروش داشتیم که از این مبلغ ۳۵ میلیارد تومان فروش برای یک فیلم بوده است.
سیدزاده در پایان گفت: آمار فروش آثار کمدی در سینمای ایران نشان میدهد که سطح سلیقه مخاطب سینمای ایران پس رفت بسیاری داشته و مردم به سمت فیلمهای کمدی رفتهاند و محتوای اثر برای مخاطب ملاک نیست. این بی توجهی به سطح شعور مخاطب، تبدیل به یک فاجعه در سینمای ایران شده است.