خبرگزاری فارس از تهران؛ رضا افراسیابی: داخل مطب دکتر علویان، بیماران در سالن انتظار نشسته‌اند. با راهنمایی خانم منشی وارد اتاق دکتر می‌شوم. بعد از سلام و احوالپرسی گرم با دکتر در اتاقی می‌نشینم تا گفت‌وگو را شروع کنم. او مشغول معاینه شده که دعای خیر بیمار گوشم را تیز می‌کند. بیمار مدام برای دکتر از خداوند طلب خیر می‌کند و از اینکه در مدت مراجعه‌اش به او وضعیت جسمی‌اش بهتر شده تشکر می‌کند.
بالاخره دکتر می‌آید و رو به روی‌هم می‌نشینیم. دکتر علویان معاون کامران باقر لنکرانی وزیر بهداشت دولت نهم، عضو فرهنگستان علوم پزشکی و استاد دانشگاه بقیه‌الله (عج) بوده است. در ادامه گفت‌وگوی ما را با دکتر سید مؤید علویان می‌خوانید.
اینجا بدون پول هم درمان می‌شوی
داخل مطب دکتر علویان اولین چیزی که توجه‌ام را جلب می‌کند متنی است که روی شیشه پذیرش قرارگرفته طوری که همه آن را ببینند. روی کاغذ نوشته‌شده «درمان بیماران نیازمند رایگان است. پول درمان خانواده شهدا قبلاً پرداخت‌شده است». در ابتدای گفت‌وگو از دکتر می‌پرسم که ماجرای این نوشته پشت شیشه چیست؟ او در جواب می‌گوید: «این کوچکترین کاری است که می‌توانم برای بیماران نیازمند انجام دهم. نمی‌توانم بیمار نیازمند را به بهانه نداشتن پول رد کنم».
دکتر از منشی می‌خواهد برگه‌های پذیرش بیماران را بیاورد و با اشاره به یکی از ستون‌ها توضیح می‌دهد: «وقتی یک‌بار بیمار اعلام نیازمندی می‌کند نام او در سامانه‌مان ثبت می‌شود تا در مراجعه بعدی از او پول طلب نکنیم. حفظ کرامت بیماران نیازمند برای من بسیار مهم است. دعای خیر بیماران نیازمند در آرامش من تأثیر بسزایی دارد. هرروز حداقل ۱۰ بیمار نیازمند را در مطب معاینه می‌کنم. البته این وظیفه من است».
دکتر علویان درباره خانواده شهدا به صحبت‌هایش ادامه می‌دهد: «زندگی امروزمان را در این کشور مدیون شهدا هستیم. این خانواده‌ها قبلاً با ازخودگذشتگی فرزندانشان پول ویزیت خود را پرداخت کرده‌اند. روزی خانم میانسالی که فرزند شهید بود با چشم‌های خیس از اشک شوق پیش من آمد و برای این کار تشکر کرد. او می‌گفت به کسی نمی‌گفته فرزند شهید بوده اما در مطب من به این موضوع افتخار کرده است. من از او خواستم سرش را بالا بگیرد و بداند که ما مدیون ازخودگذشتگی پدرش هستیم».
روزگار جبهه‌ها یادش بخیر
شاید برای شما جالب باشد که بدانید دکتر علویان در سال‌های دفاع مقدس در جبهه حضور فعالی داشته است. دکتر دراین‌باره می‌گوید: «در آن سال‌ها احساس وظیفه کردم تا به جبهه بروم و در مقابل دشمنی که به خاک کشور تجاوز کرده بایستم. من در جبهه هم تک‌تیرانداز بودم و هم خمپاره می‌زدم. البته حضور در جبهه وظیفه من بوده است. خاطره‌ای که هیچ‌وقت آن را فراموش نمی‌کنم این است که در شب عملیات بیت‌المقدس روی دوش شهید محسن وزوایی من چفیه انداختم».
او درباره یاوه‌گویی‌های اخیر رئیس‌جمهور آمریکا توضیح می‌دهد: «وقتی تهدیدهای ترامپ را می‌شنوم که گفته نقاط مهم تاریخی و فرهنگی‌مان را تخریب می‌کند، خونم به جوش می‌آید. البته از انسان بی‌هویتی مثل او چنین تهدیدی عجیب نیست. مردم باید هوشیار باشند و با تفرقه فرصت را برای سودجویان بی‌ریشه‌ای مثل او فراهم نکنند».
نویسنده بیش از ۸۰ جلد کتاب
روی میز پشت سر دکتر علویان تعداد زیادی کتاب روی‌هم چیده شده که همه آن‌ها را دکتر نوشته است. دکتر علویان در این سال‌ها کتاب‌های بسیاری را به چاپ رسانده و مقالاتی از او در مجلات علمی معتبر منتشرشده است. او مؤسس اولین و تنها مجله تخصصی هپاتیت در خاورمیانه است که از ۱۵ سال پیش منتشر می‌شود. علویان می‌گوید: «همه تلاش‌های من برای این بوده تا آگاهی مردم را نسبت به بیماری هپاتیت افزایش دهم. بیشترین تعداد مقاله در حوزه بیماری هپاتیت مربوط به من است که در مجله اسکو پوس به چاپ رسیده است البته من بیشتر از خودم برای این خوشحالم که نام کشورم در جهان به نیکی مطرح می‌شود».
او ادامه می‌دهد:«مردم اگر این بیماری را بشناسند می‌توانند کارهای لازم را برای پیشگیری از ابتلا به این بیماری انجام دهند. با این کار می‌توانیم امیدوار باشیم که بیماری هپاتیت در جامعه ما در آینده ریشه‌کن شود. من تا امروز بیشتر از ۸۰ کتاب به زبان‌های انگلیسی، روسی، اسپانیایی و فارسی دری و پشتو چاپ کرده‌ام که محور اصلی تمام آن‌ها هپاتیت بوده است. همه این کتاب‌ها را هم به زبان انگلیسی نوشته‌ام معتقد هستم که زبان علمی، انگلیسی است».
گوشه‌ای از اتاق، لوح تقدیر و جایزه جشنواره‌های متعددی قرار دارد. اولین کلینیک تخصصی درمان هپاتیت بعد از انقلاب اسلامی کشور در سال ۱۳۷۳ در سازمان انتقال خون ایران و اولین انجمن خیریه حمایت از بیماران کبدی توسط دکتر علویان در سال ۱۳۷۵ تأسیس‌شده است.
آرزوی من ریشه کن شدن هپاتیت است
دکتر علویان ۲۶ سال است که در حوزه هپاتیت فعالیت می‌کند. زمانی در بسیاری از نقاط کشور واکسن هپاتیت زده نمی‌شد و میزان ابتلا به هپاتیت(بی) در بسیاری از بخش‌های کشور به بیشتر از ۳درصد بود اما در حال حاضر بیشتر از ۳۵ میلیون ایرانی در داخل کشور واکسن هپاتیت زده‌اند. از او می‌پرسم که امروز بعد از سال‌ها فعالیت پزشکی، چه آرزویی داری؟ دکتر بلافاصله می‌گوید: «آرزوی من این است که روزی در کشورم هیچ‌کس مبتلابه هپاتیت نباشد. البته امروز در مقایسه با گذشته اوضاع خیلی بهتر است خوشبختانه در حال حاضر در همه شهرهای کشور پزشک متخصص برای درمان بیماری هپاتیت وجود دارد. درگذشته میزان رشد هپاتیت در شهر سیستان و بلوچستان بالای ۵ درصد بوده که وضعیت امروز بهتر و در بسیاری از نقاط زیر ۲ درصد است. آمارها نشان می‌دهد که تا سال ۱۴۱۰ هپاتیت(سی) ریشه‌کن خواهد شد».
او در ادامه صحبت‌هایش توضیح می‌دهد: «اکنون کشور ما در حال حرکت در مسیر ریشه‌کن کردن هپاتیت است اما سرعت کمی داریم. هنوز به مسائلی مثل درمان هپاتیت(سی) که بین زندانیان رایج است باور پیدا نکرده‌ایم. درمان هپاتیت(سی) بین زندانیان باید به‌طور رایگان و مستمر انجام بگیرد».
دکتر علویان مؤسس شبکه هپاتیت کشور بوده و مجله پزشکی بیماری هپاتیت هم توسط او منتشر می‌شود. او بانی تأسیس باشگاه سلامتی امید هم بوده که برنامه‌های سلامت‌محور را به‌طور رایگان ارائه می‌کند.
تأسیس تنها شبکه رسمی درمان هپاتیت
تنها شبکه رسمی درمان بیماری هپاتیت که زیر نظر وزارت بهداشت فعالیت می‌کند توسط او تأسیس‌شده که از سال گذشته دیگر ریاست آن را بر عهده ندارد. دکتر علویان می‌گوید: «در زمان فعالیت در این انجمن ۷ سمینار بین‌المللی با موضوع هپاتیت برگزار کردیم.در این سمینارها از کشورهای مختلفی مثل آمریکا، آلمان و انگلیس نمایندگانی در آن شرکت می‌کردند.
آمارها نشان می‌دهد کشور ما کمترین میزان رشد هپاتیت در منطقه غرب آسیا را دارد
یکی از افتخارات من این است که در آن دوران حداقل در ۲۰ استان در سال کنفرانس با حضور پزشکان معتبر برگزار می‌شد تا در حوزه درمان بیماری هپاتیت توانمندی‌مان را افزایش بدهیم. به یاد دارم که بیش از ۲ هزار دانشجو به‌طور داوطلب برای فعالیت در حوزه درمان هپاتیت داشتیم که بدون منفعت مالی در بوستان‌ها، ایستگاه‌های مترو و هر نقطه پرتردد دیگری برای آگاه‌سازی مردم با بیماری هپاتیت فعالیت می‌کردند».
او باافتخار می‌گوید: «آمارها نشان می‌دهد کشور ما کمترین میزان رشد هپاتیت در منطقه غرب آسیا را دارد که این حاصل تلاش همه پزشکانی است که در این حوزه فعالیت می‌کنند».
پزشک باید تنها دغدغه‌اش درمان بیماران باشد
دکتر علویان توضیح می‌دهد: «اعتقاد دارم که پزشک فقط باید دغدغه‌اش درمان بیماران باشد. در جامعه ما یک پزشک، ساخت‌وساز هم می‌کند که این موضوع اصلاً خوب نیست. اینکه یک پزشک به بیمار بگوید این دارو را فقط از این کارخانه یا از این داروخانه تهیه کن، برای بیمار این ذهنیت ایجاد می‌شود که دکتر با مسؤولان این کارخانه یا داروخانه چه رابطه‌ای دارد؟ پزشک نباید از تجویز دارو برای بیمار منفعت ببرد. همین مسئله باعث می‌شود که مردم به پزشکان اعتماد نداشته باشند».
نامه‌ای پر مهر از بیماری که حالش خوب شد
دکتر علویان با بیماران رابطه صمیمانه‌ای دارد و حتی آن‌ها که برای اولین بار به او مراجعه کرده‌اند احساس غریبگی نمی‌کنند. دکتر دراین‌باره گوید: «باید با بیماران خوش‌اخلاق باشم. اعتقاددارم پزشک بودن فقط به تخصص داشتن در درمان بعضی از بیماری‌ها خلاصه نمی‌شود. هیچ‌وقت از بداخلاقی بیمار و حتی بددهنی کردن او ناراحت نمی‌شوم اما اگر این کار از طرف همراهش باشد نمی‌توانم تحمل‌کنم».
او از کشوی میز محل کارش نامه‌ای را بیرون می‌آورد و بعدازاینکه متن آن را نگاه می‌کند به صحبت‌هایش ادامه می‌دهد: «این نامه را خانواده یکی از بیماران به من داد تا تشکر کند. البته به آن‌ها گفتم که وظیفه‌ام را انجام دادم و نیازی به تشکر نیست. نوشته محبت‌آمیز در این نامه برای من بسیار باارزش است و هر وقت آن را می‌خوانم انرژی می‌گیرم». دکتر علویان نامه را روی میز می‌گذارد و به آن خیره می‌شود.
شعرخوانی فرزند بیمار برای دکتر
دکتر علویان بیش از ۳۰ سال است که به طبابت بیماران مشغول است و خاطرات فراوانی دارد. او یکی از آن‌ها را اینطور تعریف می‌کند: «یک روز در مطب مشغول درمان بیماران بودم که خانم جوانی با فرزند ۵ ساله‌اش داخل آمد. از او خواستم تا مشکلش را شرح دهد اما خانم جوان پاسخ داد که من درگذشته بیمار شما بوده‌ام و دیگر مشکلی ندارم، حالا آمده‌ام تا دخترم برای شما شعر بخواند. آن لحظه برای من خیلی ارزشمند بود و حال خوبی داشتم».
بیمار فحش هم بدهد ناراحت نمی‌شوم
دکتر علویان در میان صحبت‌هایش مدام به رضایت بیماران اشاره می‌کند و کاملاً مشخص است که برای او این موضوع چقدر اهمیت دارد. او می‌گوید: «بداخلاقی بیمار برای من قابل تحمل است و به او حق می‌دهم که واکنش تندی داشته باشد. حتی اگر فحش هم بدهد باز ناراحت نمی‌شوم. اما بداخلاقی همراه بیمار به‌هیچ‌وجه برای من قابل‌درک نیست».
دنیا را جدی نمی‌گیرم
روی دیوار اتاق دکتر عکس نوه‌اش قرار دارد. اما در کنار آن کاریکاتور دکتر علویان هم دیده می‌شود. او با اشاره به کاریکاتور و درحالی‌که چهره‌اش خندان است می‌گوید: «این کاریکاتور را چند سال پیش یکی از هنرمندان جوان کشور از من کشیده و هدیه داده است. روی دیوار اتاق آن را نصب کردم تا همیشه یادم باشد که نباید دنیا را جدی بگیرم. به همه توصیه می‌کنم دلبسته دنیا نشوند». دکتر نگران معطلی بیمارانی است که در انتظار او نشسته‌اند، به همین دلیل می‌خواهد هر چه زودتر مشغول درمان درد آن‌ها شود.
انتهای پیام/۶۷۰۶۵/ ف/س۵۰/م
