طرح مسكن مهر كه توسط دولت نهم آغاز شد، قرار بود مردم را صاحب خانه كند اما نه تنها در تحقق اين هدف ناموفق بود، بلكه اغلب افرادي كه در مجتمع هاي برآمده از طرح مسكن مهر ساكن شده اند با مشكلات فراواني دست و پنجه نرم مي كنند. اين طرح در سال 1376 مطرح شد تا مشكل مسكن را حل كند و بي انصافي است اگر اينگونه قضاوت كنيم كه طراحان اين طرح، نيت خيري نداشته اند. اما واقعيت آن است كه اين طرح به دلايل متعدد
نمي توانست به اهداف از پيش تعيين شده برسد و حتي در مناطقي كه اين پتانسيل وجود داشت، به دليل عدم اجراي صحيح از دستيابي به اهداف مورد نظر باز مانده است. نكته اول اين است كه طرح مسكن مهر نمي توانست مشكل مسكن در شهرهاي بزرگي مثل تهران را رفع كند. مسكن مهر در استان تهران، در شهرهاي حاشيه تهران در نظر گرفته شده بود كه در خوشبينانه ترين حالت، صرفا به حاشيه نشيني دامن مي زد. ضمن اينكه اجاره نشينهايي كه در تهران مستاجر بودند، اغلب حاضر نبودند به بهاي ساكن شدن در آپارتماني شخصي، قيد زندگي در تهران را بزنند و كيلومترها از تهران دور شوند و هزينه و وقت فراواني براي رفت و آمد روزانه به تهران صرف كنند. از سوي ديگر در شهرهاي كوچك نيز كه مشكلات رفت و آمد وجود ندارد، مشكلات مختلفي كه غالبا از فقدان فرهنگ آپارتمان نشيني در مجتمع هاي مسكوني به دليل بافت شهري متفاوت آن نقاط نشات مي گيرد سرباز كرده است. به عنوان مثال خراب شدن آسانسور در اين مجتمع ها در شهرهاي كوچك، آغاز يك اختلاف بزرگ است چرا كه مالكان طبقات پايين حاضر نيستند هزينه تعمير را بپردازند و نمونه هاي ديگري كه از حوصله اين نوشتار خارج است. اما نكته مهمتر فقدان امكانات موردنياز زندگي شهري در اغلب مجتمع هاي مسكن مهر در كشور است. فقدان امكانات اوليه زندگي همچون آب و برق و گاز، كمبود امكاناتي همچون مدرسه، مراكز درماني، مراكز خريد و مواردي از اين دست نشان مي دهد كه در طرح مسكن مهر صرفا به دنبال ساخت يك سري آپارتمان براي سكونت افراد بوده اند بدون آنكه امكانات مناسب زندگي را در آن مناطق فراهم آورند. اين مشكلات هم اكنون همچون كوهي بر روي دوش دولت كنوني سنگيني مي كند و با وجود آنكه خود را ملزم به رفع اين مشكلات مي داند، عملا در رفع اغلب اين مشكلات كه برخي در تعريف ساختار و برخي در اجرا است وا مانده است. در اين ميان تنها ساكنان مسكن مهر هستند كه با مشكلاتي گاه لاينحل دست به گريبانند.
نمي توانست به اهداف از پيش تعيين شده برسد و حتي در مناطقي كه اين پتانسيل وجود داشت، به دليل عدم اجراي صحيح از دستيابي به اهداف مورد نظر باز مانده است. نكته اول اين است كه طرح مسكن مهر نمي توانست مشكل مسكن در شهرهاي بزرگي مثل تهران را رفع كند. مسكن مهر در استان تهران، در شهرهاي حاشيه تهران در نظر گرفته شده بود كه در خوشبينانه ترين حالت، صرفا به حاشيه نشيني دامن مي زد. ضمن اينكه اجاره نشينهايي كه در تهران مستاجر بودند، اغلب حاضر نبودند به بهاي ساكن شدن در آپارتماني شخصي، قيد زندگي در تهران را بزنند و كيلومترها از تهران دور شوند و هزينه و وقت فراواني براي رفت و آمد روزانه به تهران صرف كنند. از سوي ديگر در شهرهاي كوچك نيز كه مشكلات رفت و آمد وجود ندارد، مشكلات مختلفي كه غالبا از فقدان فرهنگ آپارتمان نشيني در مجتمع هاي مسكوني به دليل بافت شهري متفاوت آن نقاط نشات مي گيرد سرباز كرده است. به عنوان مثال خراب شدن آسانسور در اين مجتمع ها در شهرهاي كوچك، آغاز يك اختلاف بزرگ است چرا كه مالكان طبقات پايين حاضر نيستند هزينه تعمير را بپردازند و نمونه هاي ديگري كه از حوصله اين نوشتار خارج است. اما نكته مهمتر فقدان امكانات موردنياز زندگي شهري در اغلب مجتمع هاي مسكن مهر در كشور است. فقدان امكانات اوليه زندگي همچون آب و برق و گاز، كمبود امكاناتي همچون مدرسه، مراكز درماني، مراكز خريد و مواردي از اين دست نشان مي دهد كه در طرح مسكن مهر صرفا به دنبال ساخت يك سري آپارتمان براي سكونت افراد بوده اند بدون آنكه امكانات مناسب زندگي را در آن مناطق فراهم آورند. اين مشكلات هم اكنون همچون كوهي بر روي دوش دولت كنوني سنگيني مي كند و با وجود آنكه خود را ملزم به رفع اين مشكلات مي داند، عملا در رفع اغلب اين مشكلات كه برخي در تعريف ساختار و برخي در اجرا است وا مانده است. در اين ميان تنها ساكنان مسكن مهر هستند كه با مشكلاتي گاه لاينحل دست به گريبانند.
مطالب مرتبط
آخرین اخبار