به گزارش خبرگزاری فارس، این روزها غرق شدن در فضای مجازی یا گشت و گذار بین کانالهای تلویزیون عادت روزمره است. لاکپشت های نینجا و باب اسفنجی و عمو پورنگ و نقی معمولی و حشمت فردوس آپدیت شده در یاور ، قهرمان های رسانه ای ما هستند که می خواهند نصیحت مان کنند و یادمان بدهند راه درست کدام است. اما غافلگیری درست جایی اتفاق می افتد که اصلا انتظارش نمی رود.
زنگ بخش پیامهای بازرگانی نواخته می شود و آدم های خوش لباس و شاداب در خانه های لوکس رو به دوربین لبخند می زنند تا مخاطب باور کند زندگی خیلی شیرین است وقتی لواشک ترش فلان کارخانه را لیس بزنی یا بستنی طعم ونوسی حس پرواز کردن می دهد.
اما ناگهان پسربچه ای وارد جایی می شود که می تواند عروسک قهرمان هایش را بسازد. میان غول زشت شِرِک و موهای تن تن او گزینه هایش را انتخاب می کند. قهرمانش را جزء به جزء ساخته. شبیه به پدرش که کنارش روی ویلچرش نشسته. و این بهت آور است و کمی دور از انتظار. رسانه که مخاطب عادت داده به قهرمانهای خیالی و اَبَر قهرمانهای فانتزی، حالا دارد می گوید پدر قهرمان خوب زندگی هست.
این روزها «روایت ماندگار» را باید بیشتر دید تا سریال های 30 و 60 و 90 قسمتی را. چون در یک دقیقه کام را شیرین کردند به حضور پدر. و نه ترشک و لواشک و لیموناد. رسانه ملی هم می تواند کاری کند که اینقدر حسرت به دل ساخته های آنور آبی نبود که یاد گرفته اند کوتاه و موجز پیام را انتقال بدهند. بدون زرق و برق های رایج و تکنیک های عجیب و غریب. ساده و صمیمی و ایرانی حرف زدن برای ایرانیان لذتبخش بود.
انتهای پیام/
