مصیبتی به نام اقتصاد دولتی

در اقتصاد دولتی بخش زیادی از مردم به دنبال کار دولتی هستند چون که نوسانات و تلاطم بازار و اقتصاد امنیت شغلی و منبع درآمدی آنها را تهدید نمی کند. وقتی چنین چیزی رخ می دهد دیگر کسی نگران حقوق آخر ماهش نیست و به همین دلیل، راندمان و بازده و کارآیی در بخش دولتی عموما پایین است.

ولی وقتی کارها دست بخش خصوصی باشد که با سرمایه گذاری بخش خصوصی و با استفاده از کارآفرینی و ارزش آفرینی برای مشتری به دنبال کسب سود بیشتر هست، سعی می کند خدمات و محصولات خود را با کیفیت و قیمت مناسب تری به مشتری عرضه نماید.

ولی وقتی آن بخش، دولتی باشد نگرانی چندانی بابت تعدد رقبا و فروش نرفتن محصولاتش ندارد چون همیشه پدر پولداری به نام "دولت" به دادش می رسد و بالاجبار مشکلاتش را حل می کند. مثل صنعت خودروسازی، و... یعنی دولت هر سال باید به این بخشها پول تزریق کند تا آنها را سرپا نگه دارد.

بودجه دولت محدود است ولی تعداد موسسات و سازمانهای دولتی زیاد می باشد که اکثرا سود و درآمدی هم ندارند و زیان ده هستند به همین دلیل، دولت نه تنها نمیتواند از آنها مالیات دریافت کند که مجبور است از آنها پشتیبانی مالی نماید.

ولی وقتی بخش خصوصی، حضور و نقش بیشتری در اقتصاد و بازار داشته باشد، چون به دنبال کسب سود است سعی می کند بهره وری و راندمان را بیشتر، هزینه ها را کاهش، کیفیت محصولات و خدمات خود را افزایش دهد و چون به دنبال فروش بیشتر نسبت به رقباست حقوق بیشتری هم به کارکنان خود می پردازد تا از کیفیت کار و راندمان آنها اطمینان کسب نماید.

بدین صورت، دولت هم کوچکتر و چابک­تر میشود و میزان و نرخ بیکاری در کشور، کاهش می یابد. از طرفی دیگر دولت هم از زیر بار فشار مسئولیت های متعدد رها میشود و هم اینکه میتواند درآمد مالیاتی بیشتری دریافت کند و میتواند بودجه بیشتری به بخش های زیرساختی و اساسی کشور بدهد و موجب کاهش وابستگی دولت به درآمد حاصل از فروش نفت میشود. بدین شکل، دولت بهتر می تواند دخل و خرج خود را کنترل نماید.