اپیدمی کرونا چالش دنیای مدرن

اما همه چیز به همین خوبی پیش نرفت. بسیاری از یافته های بشر نه تنها دوای درد نشد بلکه بلای جان شد و انسان را اسیر ساخته های خود کرد و امید و آرزوها به آرمان شهرها را فروریخت تا جایی که اکنون کرونا ما را به بازگست به عصر طاعون و جزام تهدید می کند.

گاه آن است که بشر از خود بپرسد چرا آن افق های ظاهرا روشن به این غروب های دلگیر نزدیک می شود؟ چرا اقتدار انسان مدرن به استیصال انسان بدوی پهلو می زند؟ چرا کاشفان ژنوم انسان تنها نسخه شستن دست ها را برای مقابله با اپیدمی کرونا می پیچند؟

انگار سازمان های عریض و طویل جهانی بخش تجزیه تحلیل سیستم های خود را تعطیل کرده اند. کارشناسان سازمان بهداشت جهانی هنگام پایش بیماری های خطرناک و مسری چرت می زنند. چرا آلارم سیستم های هوشمند به نیروی های واکنش سریع نرسید تا خطر را در نطفه خفه کنند. چرا حاکمان دیوانه جهان بجای دغدغه رفع خطر از مادر گیتی هنوز به دنبال درآوردن پدر یکدیگر هستند؟ هزینه های سرسام آور نزاع را به پای تحقیقات برای رفع مخاطرات بنیان برانداز و بلایای جهانی اختصاص بدهند. آیا این پاسخ برای دنیایی که مدعی سفر به کرات دیگر است شرم آور نیست که داروی برای درمان این ویروس نمی شناسد؟! اینکه برای زیست سالم مردمان کاری از دستش بر نمی آید؟

به نظر میرسد مدیریت جهان در مسیری خلاف مصلحت بشر پیش می رود. عقلای عالم به داد زمین و ساکنانش برسند. همین امروز! فردا دیر است.