مذاکره کشورها ویا دو دولت که یکی از پیش پاافتاده ترین و بی اهمیت ترین امور در سطح روابط بین المللی است، اکنون از سوی دو دولت به یکی از مهم ترین و چالشی ترین امور تبدیل شده است و تغییر در این مناسبات در جهت رفع تنش و مخاصمه ممکن نیست، مگر آنکه تجدید حیاتی در جمهوری اسلامی صورت پذیرد. سیاست حکومت ها دو وجه مشخص و واضح دارد و خط سیر و جهت گیری آن ها وزندگی سیاسی را این انتخاب ها تعیین می‌کند.
دولت ها و حکومت ها یا وجه درگیری و یا وجه همکاری را انتخاب می‌کنند. ما قریب به ۴۲سال درگیری را انتخاب‌کرده ایم. هرچند مزایایی داشته است. از جمله خودکفایی نظامی، مدیریت ایثارگرانه و حل مسائل سنگین با وحدت ملت در وضعیت های بحرانی که به نوعی استقلال است. اما چالش های سنگین وضعیت اقتصادی، تعامل نداشتن با جهان مشخص کرده است سیاست های انزواگرایانه تا چه حد می تواند زندگی را بر همه اقشار ـ اکنون معترض ـ سخت کند. بحران بیماری کووید ـ ۱۹به بشریت آموخته است که زندگی همه ما در جهان در شهری به هم پیوسته است که در درون اقیانوس پیمایی، مسیر را طی می کنیم. هشدار کشته شدگان کووید پیامی الهی است برای آن که وحدت و همبستگی بشری و عطوفت و محبت به یکدیگر را یاد بگیریم و اینکه چقدر اهداف مادی و ظلم زودگذر است و زندگی ها را سخت می کند.
بر این مبنا تنها وجه دوم سیاست که همکاری با میزانی از رقابت مثبث رادر بردارد ـ رقابت مثبت یعنی تلاش علمی برای ایجاد پارادایم ترمیم سرمایه داری، مثلا ملاحظه کنید لیبرالیسم مدرن تا چه حد به دیدگاه های اسلامی نزدیک است ـ برایمان باقی می ماند. اتخاذ سیاست همکاری گذاری سالم و تجدیدحیاتی برای کشور است تا شرایط به سرعت بهبود یابد و به باور من این موضوع همان پیچ تاریخی است که جمهوری اسلامی باید طی کند. در این پیچ تاریخی دگرگونی حرکت به سمت همکاری، توسعه عمرانی کشور و رفاه شهروندان اصل است و مسائلی بی اهمیت مانند روابط خارجی به سرعت بهبود می یابد. در موضوع برجام می توان مذاکره مجدد داشت در مسائل منطقه ای با هدف همکاری و صلح گفت وگو کرد و البته در مسایل موشکی می توان پیمان دفاعی عدم تجاوز بست. هر کشوری و هر حکومتی برای تجدید حیات در طول تاریخ نیاز به تحول داشته است و به باور من بدون تغییر قطار به ریل همکاری و تغییرات متناسب داخلی همراه،این مشکلات کماکان باقی است.
در جهان بهم پیوسته امروز کسی نمی تواند ادعا کند،بدون زیست مشترک و کمک برای حل مشکلات جهانی به تنهایی قادر به زندگی خواهد بود.کووید ـ ۱۹ پیامی بود مبنی بر اینکه علیرغم اینکه ناسیونالیسم کمی تقویت یافته،لکن نهادهای بین المللی و افراد تا چه حد به پیشرفت انترناسیونالیسم کمک کرده اند و مسائلی مانند کشته شدگان کووید،واکسن،خیریه ها و همدردی ها تا چه حد جهانی شده است.این نمونه های دنیای در حال تغییر است.این شرایط به سرعت وضعیت را برای منطقه گرایی فرهنگی قدرتمندی درمنطقه ما فراهم خواهد کرد،با تفاوت اینکه هیچ کشوری هژمون وتوسعه طلب نخواهدبود و همه کشورهای دور میز یک رأی خواهند داشت.
310311
