شمشیر دولبه سازمان جهانی تجارت برای ایران

بحث پیوستن به سازمان جهانی تجارت (WTO) برای ایران یک شمشیر دولبه است. یک بعد قضیه این است که عضو شدن در این سازمان برای ما خوب نیست؛ چون کشورهای صنعتی دهه‌های متمادی بر روی کالاهای خود کار کرده‌اند و از ما جلوترند. لذا این کشورها با پیوستن ایران به WTO به بازار ما هجمه می‌کنند و ما را در وضعیت انفعال قرار می‌دهند. بعد دیگر قضیه می‌تواند این باشد که اگر عضو WTO نشویم بعدها برای صادرات محصولات ما محدودیت ایجاد کنند که به اعتقاد من نگرانی در این خصوص بی‌مورد است. در حال حاضر هم ما راحت داریم محصولاتمان را به کشورهای همسایه صادر می‌کنیم. لذا بهتر است به خودمان زمان بدهیم تا تولیدات داخلی گام‌های موثرتری را بردارند و با کالاهای خارجی قابل رقابت باشند، آن‌گاه عضو این سازمان شویم.مهلت 10 ساله ایران برای عضویت در سازمان تجارت جهانی طی روزهای گذشته به پايان رسيد. شاید خیریتی در این مساله نهفته است تا بتوانیم در زمان بهتری عضو این سازمان شویم. اگر ما در حال حاضر بتوانیم خود را در بازارهای منطقه فعال کنیم نیاز به عضویت در WTO نداریم. منافع و مضرات عضویت در WTO باید به طور دقیق بررسی شود. درست است که در حال حاضر 160 کشور عضو سازمان جهانی تجارت هستند اما آنچه مسلم است کشورهای صنعتی با ایجاد سازمان‌هایی همچون WTO کشورهای کوچک را درون خودشان هضم کنند. آنها می‌خواهند کشورهای کوچک را در حد تامین کننده مواد خام نگه دارند و از طرف دیگر بازار آنها را با کالاهای صنعتی قبضه کنند. سال‌هاست که کشورهای غربی ارزش افزوده را مال خودشان کرده‌اند. ما باید بتوانیم تولیداتی که ارزش افزوده برایمان دارند را به طور جدی فعال کنیم. ما مقام اول انرژی جهان را در اختیار داریم، پس چه عضو سازمان جهانی تجارت باشیم چه نباشیم دنیا به ما احتیاج دارد و نمی‌توانند از ما صرف‌نظر کنند. ما پیشرفت‌های خوبی در صنعت داشته‌ایم که برای تقویت نیاز به مقداری سرمایه‌گذاری بیشتر دارند. اگر ما در چرخه اقتصاد سرمایه‌داری بیفتیم چرخه به نفع آنها خواهد بود. بنابراین نفع مناسبات تجاری با کشورهای همسایه و کشورهای اسلامی بیشتر از عضویت در WTO است.

* علیرضا معینی - کارشناس اقتصادی