عزای عمومی در خودروسازی چین

چند روزی است که در میان خودرو سازان و قطعه سازان محترم چینی عزای عمومی اعلام شده و همه داغدار هستند؛ هر چقدر هم که مردم و مسئولان آن کشور بنجل پرور سعی کرده‌اند تا آن‌ها را از عزا در بیاورند و به خدمت رسانی بیشتر به عموم مردم کشورهای مختلف دنیا بالاخص ایران تشویق و ترغیب کنند، فایده ندارد که ندارد! خبر ارسال پیام خودروسازان آمریکایی به خودروسازان ایرانی و ابراز تمایل آن‌ها برای حضور در ایران، در پی بیانیه لوزان، به قدری روحیه آن‌ها را تخریب کرده و عزادارشان کرده که مرگ همسرشان آنقدر روی روحیه‌شان اثر نمی‌گذاشت! مهم‌ترین مشکل آنهااین است که اگر خدای ناکرده، زبانم لال، رویم به در و دیوار، این اتفاق بیفتد و خودروسازان غربزده آمریکایی به ایران بیایند آن‌ها باید محصولات خود را کجا عرضه کنند؟! اولین گزینه این است که خودرو‌ها و قطعات چینی در‌‌ همان چین به فروش برسد و استفاده شود؛ در این صورت چقدر عزیزان چینی داغدار خواهند شد و چه آشفتگی شدیدی در آن کشور روی خواهد داد.
 به هرحال چینی‌ها که مثل ایرانی‌ها صبور نیستند که هر جنسی را بخرند و خدا را هم شکر کنند که جنس ارزان خریده‌اند! دومین گزینه پیدا کردن یک کشور جایگزین به جای ایران برای صادر کردن خودرو‌ها و قطعات چینی است؛ اما چینی‌ها چون آدمهای واقع بینی هستند، می‌دانند که پیدا کردن چنین کشوری محال است و آدم عاقل وقت خودش را برای یک امر محال تلف نمی‌کند. واقعا کدام کشوری پیدا می‌شود که نفت بدهد و جنس چینی تحویل بگیرد؟! سومین گزینه ورشکستگی صنعت خودروسازی چین است؛ صنعتی که روزگاری با توجه به قطعنامه‌های صادر شده علیه ایران (که یک بنده خدایی می‌گفت کاغذ پاره است) و تحریمهای پس از آن، رشد کرد و رشد کرد و رشد کرد و گردن کلفت شد اما حالا همه چیز دارد، دود می‌شود و می‌رود هوا! آیا واقعا باید دست روی دست گذاشت و دید که چنین فاجعه بزرگی رخ می‌دهد؟! به این ترتیب، باید حق بدهیم به خودرو سازان و قطعه سازان محترم چینی، که عزادار باشند و همین طور عزادار بمانند... مگر اینکه دست دلواپسی از غیب براید و کاری بکند!