گروه انرژی: نخجوان یک جمهوری خودمختار است و مجموعه‌ای است که مرتبط به جمهوری آذربایجان بوده اما به واسطه جنگ‌هایی که بین آذربایجان و ارمنستان وجود داشته، این منطقه از سرزمین اصلی فاصله افتاده و تحت حمایت اذربایجان هست اما مرز مشترک با این کشور ندارد. به همین دلیل آذربایجان برای اینکه منابع انرژی را به نخجوان برساند قراردادی در سال ۲۰۰۴ با ایران منعقد کرد. طبق این قرارداد ایران مقداری گاز به نخجوان سوآپ می‌کند. یعنی ما از منطقه آستارا در آذربایجان گاز تحویل می‌گیریم و در منطقه نخجوان به این منطقه تحویل می‌دهیم. این قرارداد ۲۰ ساله است و از سال ۲۰۰۵ اجرایی شده و تا ۲۰۲۵ ادامه دارد. در این قرارداد سالانه ۳۵۰ میلیون متر مکعب گاز به نخجوان معادل روزی یک میلیون متر مکعب سوآپ توسط ایران سوآپ میشد. برای این توافق سوآپ گازی ایران ۱۵ درصد گاز صادراتی آذربایجان را به عنوان کارمزد انتقال برمی‌دارد. اما ترکیه در سال‌های اخیر برنامه‌ریزی کرده است تا منابع واردات گازی خود را متنوع کند و در حال تبدیل شدن به هاب گازی در منطقه است. در این راستا یکی از پروژه این کشور این است که جای ایران را در سوآپ گاز به نخجوان بگیرد. با اجرایی شدن خط لوله تاناپ، ترکیه عملا توانسته وابستگی به ایران برای تامین گازی شرق کشور خود را از بین ببرد و حتی در این منطقه با مازاد گاز مواجه شود. در نتیجه ترکیه برنامه دارد این مازاد گاز را به نخجوان سوآپ کند. ترکیه هم مثل ما با نخجوان مرز مشترک دارد و می‌تواند این سوآپ را انجام دهد. ترکیه قصد دارد که در ۵ سال آینده که قرارداد سوآپ ایران به نخجوان تمام می‌شود با احداث خط لوله به نخجوان بتواند جای ایران را بگیرد.
تاثیر احداث خط لوله گاز بر صادرات ایران
در این راستا میرقاسم مومنی در گفت‌وگو با ایلنا، درباره پروژه احداث خط لوله صادرات گاز آذربایجان-نخجوان با همکاری ترکیه و تاثیر آن بر برنامه‌های صادرات گاز ایران اظهار داشت: پروژه خط لوله انرژی شامل نفت و گاز و ترانزیت زمینی و ریلی؛ پروژه‌ای است که ترکیه طی یک دهه گذشته به شدت دنبال اجرایی کردن آن بوده و در این بین مشکل اصلی قره‌باغ بود که تکلیف آن مشخص نشده بود. در سال ۲۰۲۰ آذری‌ها توانستند بخش‌های بزرگی از قره‌باغ را آزاد کنند و اخیرا هم در توافقی که با ساکنین قره‌باغ داشته‌اند کل این منطقه که درواقع ۲۰ درصد از خاک آذربایجان را شامل میشد دوباره به آذربایجان الحاق می‌شود و این کشور اراضی آزاد شده را دوباره تحت حاکمیت خود قرار می‌دهد و این قدم بزرگی برای تحقق پروژه انرژی بوده است. وی افزود: این کشورها طرحی بنام ترانس‌خزر را دنبال می‌کنند که بتوانند از بستر خزر انرژی آسیای میانه شامل ترکمنستان و قزاقستان را به خط لوله آذربایجان متصل کنند و از طریق خاک منطقه زنگزور، ارمنستان و نخجوان به ترکیه و در نهایت به دیگر کشورهای جهان وصل شوند و این برای ترکیه حیاتی است، چون این کشور در قراردادهای گازی که قبلا با ایران، روسیه و آذربایجان منعقد کرده در نظر دارد نقش مهمی در حوزه انرژی جهانی ایفا کند، به همین جهت آذری‌ها بعد از تثبیت موقعیت خود در قره‌باغ و تصرف منطقه؛ مسئله زنگزور را در اولویت خود قرار دادند و حاضرند به خاطر آن نیز جنگ کنند. در شرایطی که ارمنستان هم در وضعیت زرد قرار گرفته تصور بنده این است که اگر روی پیشنهاد اردوغان مبنی بر ائتلاف چهارجانبه بین روسیه-ارمنستان آذربایجان-ترکیه توافق صورت گیرد و مسیر زنگزور برای عبور خط لوله آذربایجان از ارمنستان باز شود این گزینه محتمل است؛ زیرا نه ارمنستان به خاطر ضعف و از بین رفتن روحیه ملی توان جنگ دارد و نه اینکه آذربایجان و ترکیه علاقمندند که در این شرایط یک جنگ جدید آغاز شده و ایران هم در این میان به نوعی مشارکت داشته باشد، زیرا ایران مرزهای منطقه‌ای را خط قرمز خود اعلام کرده است. این کارشناس حوزه انرژی تصریح کرد: اگر این خط اجرایی شود ما از بسیاری از مسیرهای ترانزیتی کنار گذاشته خواهیم شد و اگر ایران در این خط مشارکت داده نشود، از نظر امنیتی نیز به زیان ما خواهد بود، اما اگر ایران به عنوان گزینه پنجم حضور داشته و احقاق حقوق کند، می‌تواند برای کشور ما مفید باشد. چراکه می‌توانیم از ظرفیت‌های این خط استفاده کنیم اما واقع امر اینکه در این خط انرژی شرکت‌های اسرائیلی نقش دارند و این با مسائل ایران منافات دارد به همین دلیل در شرایط فعلی باید روی این مسئله مطالعه صورت گیرد.
