این میوه یک محصول جنگلی مثل انگور است که انسانها آن را آرایش کرده و به شکل اصولی هدایتش کرده و از میوه اش برای توسعه اقتصاد خانوار و درمان بیماری ها استفاده ها می کنند.
کیوی که در اواخر مهر ماه قندش کامل می شود، بر اساس بررسی های علمی، بیشترین ویتامین c را در میان میوه ها دارد .این میوه به جهت دارا بودن آنتی اکسیدان زیاد درپیشگیری بیماری های سخت و سنگین روده و معده کاربردفوق العاده دارد .حالا اینکه عده ای از اواسط مهر ماه نوبرانه اش را نوش جان می کنند، بدانند که زهرمار و راحت جان می برند و نه اینکه هیچ فایده ای ندارد، بلکه می تواند سبب زخم معده شده و عوارض روده ای را هم ببار آورد .
کیوی میوه ای است که اگر خوب کود باشی کرده باشیم و در زمستان شخم پای کیوی هم خوب بوده باشد و هرس هم اصولی شده باشد و نوبت های هرس بهاره و کود پاشی هم تدبیر بهنگام شده باشد، حتما آبان ماه محصولی درشت و با توان عرضه به بازار به ارمغان خواهی آرود .
اگراین روند درست و حسابی بسامان شود،آنوقت می توانیم چند کیلویی کیوی را به دلال بدهیم که چکی را برای چند ماه بعد صادر کند و سپس که دلال آدم خوبی از آب در آمد وچک اش سوخت نرفت، سه چهار ماه بعد نقدش کنیم و حال اش را ببریم .
این اوضاع زراعت زارعین گیلانی درهمه رسته هاست که قرنی در برون سپاری مسئولیت توسط مسئولان اجرایی استان وکشوربه فلاکتی دچار شده که نپرس .
کیوی اگر چه اکنون به لحاظ هزینه بالای کشت، به قباله آدم پول دارها افتاده است، با این وجود برخی زیر خط فقری ها هم هر سالی با کشت چند تا چند تا ازاین محصول، به تدریج پس ازچند سالی 100 تایی نهال می کارند تا هم خورد و خوراک شان بشود و هم چند تومانی به اقتصاد خانوار کمک کنند .
اکنون کشت هر نهال کیوی تا مرحله باردهی بیش از 100هزار تومان هزینه در بردارد. یعنی اگر بخواهیم در هزار متر مربع که 70 نهال قابلیت کشت دارد، اقدام کنیم، هفت میلیون تومان باید پول به پاش بریزیم و آنوقت به حداقل محصول درسال سوم که شاید هزارکیلو بشود، برسیم .
پس کشاورزانی که پول و پله ندارند و یا بسیار کم دارند، نمی توانند هفت میلیون تومان هزینه کنند تا در سال سوم تازه یک میلیون و 500 هزارتومان گیرشان بیاد .
حالا کشاورز نگون بختی که با چای و برنج اش در چرخه بد تدبیری مدیران، کاسه چه کنم به دست گرفته و مدام به فکر فروش باغ و بیجار و تغییر کاربری است، می تواند کیوی کشت کند تا از فلاکت و سختی کار آن دو محصول به در آید؟!
فرض اینکه در کنار این چهار هزار هکتارسطح زیر کشت کیوی در شمال کشور، بقیه کشاورزان هم تغییر کاربری دادند، آیا اطمینانی هست که در کنف حمایت مسئولان بمانند و محصول شان چون گوجه و سیب زمینی رو دست شان بادنکند؟
صحبت اینجاست که در گیلان محصولاتی داریم که در سطح کشور و دهها کشور همسایه بی نظیر و مورد نیاز آنهاست، اما همین اکسیر و کیمیا پس از چند سالی در بدتدبیری مسوولان به پشیزی نمی ارزند .
یادمان نرود که گیلان ومازندران باید در کنار محصولالت زراعی، نگاهی به پیوست های گردشگری هر محصولی داشته باشد، چرا که هر باغی خواه مرکبات، گل و گیاه، کیوی، چای، زیتون، برنج، گردو فندق با اندکی تدبیر، جاذبه های ماندگاری بیشتر گردشگران را دارد .
به عبارتی مسوولان باید به زارع نگاهی چند بعدی داشته و بستر فیزیکی (باغهای)آنها را چند وجهی ببینند تا در فرایند توسعه حتی هزار متر مربع زمینه گردش مالی یک خانوار را تامین کند .
این شدنی است اگر شوراهای اسلامی شهر و روستا ، نمایندگان مردم در مجلس شورای اسلامی و مدیران اجرایی استان از بازی های سیاسی دست بردارند و اصولی تر به فکر مردم باشند .
کاری که متاسفانه در این سالها به ندرت از این طایفه دیده ایم و حاصل آن عریض تر شدن خطوط فقر و شکم باره تر شدن اغنیایی است که در سایه رانت و بازی های سیاسی به آب و نانی رسیده اند که مپرس .
نهایت بحث اینکه کیوی استان های شمالی، محصولی بی نظیر مثل چای درتمام استان های ایران و دهها کشور همسایه است که باید به لحاظ ارزش افزوده و خاطر خواهانی که دارد، منزلتی چون طلا داشته باشد، البته اگر در کنار نگاه گردش پذیری اش، ایجاد صنایع تبدیلی اش، آورده اقتصادی اش را مقرون به صرفه کنیم و بستر های تجارتش هم فراهم بشود .
با این تفاسیر یادمان باشد که کشت هر محصولی در استان های شمالی با توجه به روند کم آبی و حفر چاههای غیر مجازباید به شکلی مدیریت شود که هم آورده بیشتربرای زارع داشته باشد و هم مصرف آبش کمتر باشد .
کیوی امسال هم هنوز به دندان دلال ها گیر نکرده و بنطر تلاش دارند با زدن توی سر این محصول بی حمایت ،به نازل ترین قیمیت بخرند و آن چک های معروف چندین ماهه را بدهند که باغداربدنبالشان بدود واو چون کیمیا دست نیافتنی باشد .
ناگفته نماند در سال گذشته هم در کنار توسعه ویلاسازی ،تغییر باغات استراتژیک چای به کیوی و کل و گیاه وغیره ادامه داشته ونتیجه آن کاهش شدید میزان تولید چای خواهد بود .
تولید سالانه کیوی جهان بیش از یک میلیون و 400 هزار تن است که ایتالیا با 500 هزار تن رتبه اول و ایران با 221 هزار تن در ردیف چهارم قرار دارد .
اگر چه نیوزلند وشیلی رتبه های دوم و سوم جهان را در اختیار دارند اما مدیریت بر صاردات آنها به مراتب بهتر از ایران بوده ،بطوری که همچنان وضعیت بسته بندی و صنایع تبدیلی این محصول در کشورمان نابسامان است .
نویسنده: حبیب محمد پور
