مسئولان فاصله شان رابا مردم کمتر کنند

فرهنگ مترو سواری هم، - البته اگر بشود گفت فرهنگ - دارد خصوصیات خودش را پیدا می کند. کسانی که مترو سوار می شوند تفاوت های رفتاری آشکار و نهانی دارند با کسانی که اتوبوس و تاکسی سوار می شوند. مترو نسبت به سایر وسایل نقلیه عمومی مناسب سازی بهتری برای افراد معلول در نظر گرفته است و به همین علت این قشر از شهروندان از مترو استقبال بهتر و بیشتری به عمل می آورند. از آن طرف مترو فضای بهتر و مناسب تری برای بحث در مورد مسائل مختلف فراهم می آورد و مسافران می توانند با فراغ بال بیشتری با هم صحبت و درد دل کنند. بنابراین اگر یک فرد معلول سوار مترو شد و جایی برای نشستن پیدا کرد، یا مسافری جایش را به او داد، مسافر معلول و بغل دستی هایش فرصت مناسبی برای بحث و گفت و گو در باره مشکلات این قشر از شهروندان پیدا می کنند؛ شبیه اتفاقی که برای نگارنده افتاد. یکی، دو روز قبل داشتم با مترو به محل کارم می رفتم که در یکی از ایستگاه های بین راه یک آقای معلول روشندل داخل شد . از جایم بلند شدم که او بنشیند اما نفر بغل دستی ام پیشدستی کرد و با این بهانه که می خواهد ایستگاه بعدی پیاده شود جایش را به آن آقای روشندل داد. مترو که راه افتاد سر صحبتش باز شد و از خلال صحبت هایش مشخص شد که از یک چشم نابینای مطلق و چشم دیگرش 80 درصد نابینا است. نابینایی و کم بیناییش هم به خاطر بیماری دیابت اتفاق افتاده است. تحت پوشش بهزیستی است و الان در حال جورکردن پول برای آمپولی است که به خاطر تحریم قیمتش چند برابر شده و به 3 میلیون تومان رسیده است. اگر این آمپول را نزند آن بیست درصد بینایی یکی از چشم هایش را هم ازدست خواهد داد. از تقدیری که برایش رقم زده شده بود گلایه کرد و کلامش را این طور ختم کرد که شبش شب است و روزش هم شب. همانجا به یاد افاضات یکی از واعظان محترم کشور افتادم که تقریبا یک ماه قبل ایراد کرده بود و از سر عصبانیت و بی تابی گفته بود : « به جهنم که تحریم ها تشدید می شود». واقعا آدم حیرت می کند از این همه بی خبری و فاصله مسئولان با مردم. آیا به غیر از این است که تشدید تحریم ها یعنی گران تر شدن هرچه بیشتر دارو؟ یعنی خردتر شدن کمر مستاجر؟ یعنی تعطیلی بازهم بیشتر کارخانه ها و بیکاری هرچه بیشتر کارگران؟ یعنی بیشتر شدن فقر و آسیب های اجتماعی؟ خوبست که مسئولان هر از گاهی، حتی اگر بتوانند با لباس مبدل، به میان مردم بیایند، با آن ها صحبت کنند و کنار دست آن ها در تاکسی و اتوبوس و مترو بنشینند و به حرف هایشان گوش بدهند تا وقتی که می خواهند برای شان برنامه ریزی کنند و تصمیم بگیرند و سخنرانی کنند، از وضع و روحیات آن ها خبر داشته باشند.