مینا ابراهیمی بسابی
جامعه شناس
نمیدانم آخرین باری که از ته دل خندیدید چه زمانی بوده است؟ اما در میان روزهایی که یکی از پس دیگری میگذرد اغلب از کنار چهرهٔ افرادی غمگین، دلمرده، عبوس و تشنهٔ شادی میگذریم. بی شک شادمانی و نشاط از مؤلفه های اساسی برای زندگی سالم و نیاز روانی مشترک همه ما انسانهاست وتأثیرات کمی و کیفی این پدیدهٔ فردی و اجتماعی در زندگی برکسی پوشیده نیست اما چه شده است که در زمینهٔ ایجاد شادی و نشاط اجتماعی واقعی در جامعه با چالش روبه رو شده ایم و از این موتور حرکتی برای فعالیت، پیشرفت و ساختن آینده و در نهایت توسعه اقتصادی غافلیم و بارها جملات تکراری کمرنگ شدن میزان شادی و نشاط اجتماعی بهویژه در کلانشهرهای صنعتی و یا اینکه نسبت به گذشتگان نشاط و سرزندگی کمتری داریم را میشنویم.
گویی این روزها خندیدن و نشاط و حال خوب به مثابه یک نیاز طبیعی به افراد منتقل نشده و یا با روشهای صحیح به آن پاسخ داده نشده است. هرچند مطالعات دقیق، گسترده، پژوهش و تحقیق درزمینهٔ میزان شادی و غمگین بودن و چگونگی تقویتان و اطلاعرسانی به مردم در جامعه ایران صورت نگرفته اما عواملی دست در دست هم داده و تشدیدکنندهٔ احساس درماندگی و عدم شادی گردیده و افسردگی را برای مردم به وجود آورده است.
پایین بودن فاکتورهای مثبت و امیدوار کننده در زندگی اجتماعی، چالشها، سختیها، و آسیبهای اجتماعی در تمامی حوزهها خصوصاً در محیط زندگی شهرها نظیر تورم، شرایط سخت اقتصادی زندگی، اعتیاد، طلاق، بیکاری، تبعیض و نابرابری اقتصادی و ... هرکدام به نوعی روز به روز حالمان را بدتر وشرایط مطلوب زندگی را از دستمان خارج کرده و استانهٔ تحمل ما را کاهش داده و سبب دوری فضای جامعه از شور و نشاط و شادابی اجتماعی گردیده است.
هرچند برای ایجاد سرزندگی و شادی فرمول ودستور خاصی نداریم و پول هم عامل اصلی و واقعی شادی نیست اما با توجه به شرایط سخت اقتصادی بخش فراوانی از جامعه این روزها شاید نتوانیم شادیها را افزایش دهیم اما بی شک با کمی تدبیرمیتوان غم و نگرانیها را کمتر نمود و موانع ایجاد نشاط اجتماعی را رفع کرد.
شاید کلید این اتفاق این روزها در افزایش سطح رفاه جامعه است و از این رو مسئولان اجرایی برای افزایش رفاه اجتماعی و در نهایت تقویت و درون سازی نشاط اجتماعی در جامعه با مدیریت جامع و برنامه ریزی و بسترسازی باید خواهان تغییرات اساسی و مؤثر در جهت بهبود کیفیت شرایط اقتصادی و فضای کسب و کار، کاهش دغدغههای معیشتی مردم، رفع تبعیض و نابرابری در زمینههای گوناگون و ... باشند.
همچنین متولیان فرهنگی و محیطهای اجتماعی و رسانههای تأثیر گذار مثل رادیو و تلویزیون و کانونهای فرهنگی با اجرای برنامه ها، سریالها، و نمایشنامه ها و پخش اخبار و اطلاعات امیدوارانه و استفاده از مناسک ملی و مذهبی برنامه های شاد و مفرحی را جهت کاهش هیجانات منفی خشم، ترس، اضطراب و نگرانی و افزایش شادابی و نشاط اجتماعی برای مردم فراهم نمایند.
