حسین خدنگ
روزنامه نگار
ماجرای شهریه مدارس در سال های اخیر همواره با رسیدن فصل تابستان و ثبتنام و جابه جایی دانش آموزان به یکی از سوژه های داغ جامعه تبدیل میشود. هرسال هم با انتشار خبرهای ریز و درشت در خصوص گرفتن شهریه های میلیونی و چشمگیر از والدین برای... ثبت نام فرزندانشان در برخی مدارس، وزارت آموزش وپرورش با انتشار بیانیه هایی اخذ هرگونه وجه در هنگام ثبت نام را غیر قانونی عنوان می کند. این در حالی است که همه ما تجربه درخواست پول در هنگام ثبت نام دانش آموزان به هزار و یک دلیل و با انواع و اقسام عنوان ها از کمک به مدرسه گرفته تا هزینه تعمیرات و تجهیزات را داشته ایم. ماجرای این کمک های اختیاری و در برخی موارد حتی اجباری البته مختص مدارس دولتی است و در مدارس غیر انتفاعی ماجرا البته از همان ابتدا بر مدار پرداخت پول می چرخد. حتما شما هم چندی قبل خبر شهریه های نجومی مدارس لاکچری را شنیده اید که کلاس های فوق برنامه شان را سفر به اروپا و تور دور دنیا تشکیل می دهد. مدارس غیر انتفاعی از همان دوره تحصیل ما دهه شصتی ها مال از ما بهتران بود و البته سرو شکل کلاس هایش با کلاس های ما فرق می کرد. حالا هم بحث این مطلب شهریه های نجومی این نوع مدارس نیست که این روزها در هر کوچه و خیابان به وفور یافت می شوند. بحث اکنون مدارس دولتی و کمیابی است که هنگام ثبت نام و در طول سال تحصیلی به خاطر کمبود اعتبار مجبورند از والدین هزینه هایشان را تامین کنند. توجیه آنها هم افزایش هزینه هاست و ضرورت کمک به مدارس تا بچه ها بهتر درس بخوانند. والدین در این شرایط بر سر دو راهی قرار می گیرند و پول را نه البته به نام شهریه می پردازند. اما سوال اینجاست که مگر تحصیل رایگان حق هر ایرانی نیست؟ آیا والدین باید چوب کمبود اعتبار دولت را بخورند؟ مگر نه اینکه دولت مشروعیتش را از مردم گرفته و از سرمایه و مالیات و نفت و ثروت همین مردم حقوق کارکنان و هزینه هایش را می پردازد. به راستی چه روند نامطلوبی این سال ها در حال آغاز شدن است که دولت باید از جیب شهروندان کاستی ها را جبران کند؟ اگر دولت نمی تواند از پس وظایفش بربیاید نباید هزینه اش را مردمی بدهند که خود زیر فشارند. بر اساس قانون وظیفه دولت ایجاد شغل و آموزش و بهداشت و تسهیل امور مردم و... است و اگر نتواند به این وظایفش برسد حقوقی که کارکنانش به خاطر انجام ندادن این وظایف می گیرند مساله دار است. گناه مردمی که نفت و گاز و مالیات و حق شهروندی و هزار هزینه دیگر از جیبشان می رود تا دولت حقوق بگیرد و بسیاری از مشکلاتشان را حل نکند چیست؟ چرا عادت کرده ایم پشت نبودن اعتبار قایم شویم و بگوییم نمی توانیم. بی شک دولت در برابر بیکاری هر جوان، بیماری هر شهروند، نداشتن خانه هر مستاجر و نبود رفاه از کار افتاده ها و هزار مورد دیگر مسئول است و وظیفه دارد این مسائل را حل کند و گرنه این ساز و کار فربه و گسترده به نام دولت به چه کار می آید؟ حالا بماند اگر شهروندی آنقدر رفاه دارد که از امکانات غیر دولتی و غیر انتفاعی در قبال پرداخت هزینه استفاده کند اما حق شهروندان ایرانی این نیست که برای استفاده از امکاناتی که حقشان است پول بدهند چون دولت فربه است و باید هزینه های درونی خودش را بپردازد.
