حسین خدنگ
روزنامه نگار
هشتم مهرماه روز جهانی ناشنوایان است. روزی برای گروهی از معلولان که از صدا هیچ درکی ندارند و دنیا برایشان به سکوتی ابدی می ماند. تاسف برانگیز آنجاست که به خاطر این نقص سخن گفتن هم برایشان به آرزویی تقریبا محال تبدیل می شود. این البته تنها مشکل بزرگشان نیست... اگر نیم نگاهی به قوانین حمایتی معلولان بیندازید می بینید که برخلاف معلولان جسمی و حرکتی یا نابینایان و دیگر توانجوها انگار ناشنوایی از فهرست معلولیت ها جا مانده و ناشنوایان از کمترین حقوق در جامعه برخوردار هستند.
ناشنوایان قشری هستند که نوع معلولیتشان در نگاه اول تشخیص داده نمی شود و همین اتفاق هم سبب شده همیشه با مشکلات ریز و درشت بسیاری دست به گریبان باشند. برای درک عمق این مشکلات فقط کافیست برای یکساعت تلویزیون را در حالت بی صدا قرار دهید و به برنامه های رسانه ملی نگاه کنید . جز در یکی دو مورد نظیر اخبار ناشنوایان این قشر به واسطه تاکید بر دیدن و صداها نمی توانند به خاطر ضعف شنیداری از برنامه ها استفاده کنند. سینما را هم باید فاکتور بگیرید. دردناک ترین مساله این است که برای ناشنوایان موسیقی هم معنی ندارد. دنیایی ساکت که محدود به دایره دید شماست چون حتی از بوق های ممتد پشت سرتان یا آژیرها و اطلاعیه های هشداردهنده هم نمی توانید اگاهی بیابید. تحقیقات نشان می دهد ناشنوایان حتی در محیط خانه و به ویژه در دوران کودکی به خاطر واکنش نشان ندادن به خطاب ها و دیالوگ ها مورد توجه کمتری قرار می گیرند. این روند در محیط مدرسه و حتی جامعه موقعیتی تلخ و تراژیک برای ناشنوایان به وجود می آورد. بی شک شما هم نگاه های کنجکاوانه و تمسخر آمیز به ناشنوایان و زبان اشاره شان در محیطهای عمومی نظیر مترو و اتوبوس را دیده اید. نگاه هایی که مجبورشان می کند در ارتباط هایشان هم محتاط و درون گرا باشند. علاوه بر مسخره شدن و دست انداختن ناشنوایان متاسفانه عدم آشنایی با زبان اشاره از سوی شهروندان هم سبب می شود تا این قشر برای رفع کوچکترین نیازهای خود که می تواند یک پرسیدن آدرس یا خرید ساده باشد هم به زحمت بیفتند. ما همواره یاد گرفته ایم به یک نابینا یا معلول کمک کنیم اما به راستی یاده گرفته ایم چگونه می توانیم به یک ناشنوا کمک برسانیم؟ نبود فرهنگ و آموزشی که این راه ارتباطی را میان ناشنوا و مردم به وجود آورد سبب شده تا ناشنوایان چونان افراد گرفتار در یک جزیزه در تنهایی خود غرق شوند و صدایشان به گوش ما نرسد. بیایید برای درک بهتر مشکلات این افراد همه ما روز 8 مهر برای یکساعت هم که شده دستمان را روی گوشهایمان بگذاریم و بدون صدا دنیا را از دریچه دید آنها تجربه کنیم تا بدانیم چه مشکلاتی دارند و چگونه باید کمکشان کرد.
