سیاست یا روابط عمومی؟!

شاید این تنها هنر مدیریت در کشور ما باشد که همه مسائل را به حدود چاره ناپذیر آن برسانیم. به عبارت دیگر، ما همواره مشکلاتی را که می توانیم با بیلی از آن جلوگیری کنیم، به اندازه ای می رسانیم که با پیل هم نمی توان راهشان را سد کرد! و بعد تازه به تقلا می افتیم  و کاسه چه کنم چه کنم در دست، پی مقصر و گناهکار و بسا خیانتکار می گردیم. بحران بی آبی و خشک شدن آب های زیرزمینی ماجرای تازه ای در کشور ما نیست. آن ها که مختصر حوصله ای دارند اگر سری به آرشیو روزنامه ها بزنند به خوبی در می یابند که از همان زمانی که تب سد سازی به عنوان نماد پیشرفت در کشور بالا گرفت بودند کارشناسانی که سیاست سد سازی را در دراز مدت برای کشور زیان آور می دانستند و جسته و گریخته  به مسوولین وقت هشدار می دادند. به هزاران دلیل هشدار آن روزهای خبرگان مسئله آب، در پرده گوش مدیران آن زمان طنینی نیافت تا به امروز که ابعاد هیولایی اش خواب از چشمان آدمی می رباید.
 از دلایلی که سبب شد سیاست سدسازی ها بی وقفه مستدام باشد، شاید یکی این باشد که در کشور ما روابط عمومی و جلوه گری سهم بیشتری از سیاست ورزی در سیاستمداران ما داشته است. به عبارت دقیق تر، آنچه برای مدیران ما از اهمیت بالایی برخوردار بوده، تاثیر گذاری های آنی و مدیریت افکار عمومی  بوده است تا سیاست هایی که برای به بار نشستن، نیازمند صبر و حوصله و گذر زمان هستند. برای بسیاری از مدیران ما نشان دادن نیمرخ خندان به رسانه ها و بالا بردن دستان به نشانه پیروزی به سیاست هایی که محتاج ژرف نگری و صبوری هستند، ترجیح دارد. در حالی که امروز این نکته روشن تر از آفتاب است که سیاست و مدیریت کشور، صرفا عرصه روابط عمومی و درخشیدن در میان  افکار عمومی و بالا رفتن در جدول آمارهای مخدوش نیست! هشت سال دولت «مهرورز» به روشنی و به بهای خرابی های بی شمار این مدعا را اثبات کرده است. سیاست سدسازی اگر چه در برهه ای چشمان بسیاری را خیره کرد اما، حالا که با خطر نزدیک خشک شدن آب های زیر زمینی رو در رو شده ایم، می شود با جرات بر این نکته پای فشرد که سیاستی بود که دست در کارانش پیش از آنکه به سود و زیان دراز مدت آن بیندیشند و پروای حل مشکل تاریخی آب را در این سرزمین داشته باشند، به قدرت تبلیغی و به دست آوردن دل افکار عمومی دلخوش داشتند! پیشرفت هایی که در درازنای زمان نصیب کشورهای صنعتی شده است، حاصل فرایندی بطئی و آرام بوده است. فرایند آرامی که سیاستمدارانی که به خود کار می اندیشیدند و ناز فروختن به اهلی رسانه و  رقیبان سیاسی برایشان در درجه چندم اهمیت قرار داشت از آن  مراقبت و نگهبانی کرده اند. به راستی سیاست همه عرصه روابط عمومی نیست!