نوروز در شعر فارسی

رضا اسماعیلی شاعر در برنامه شهر فرنگ با موضوع نوروز در شعر فارسی: در گذشته شاعران بیشتر از بهار یاد کرده اند و تفکیک بهار و نوروز مشکل و غیر قابل تفکیک است و پیوند عجیبی با هم دارند و شاعران هم این پیوند را حفظ کرده اند.

 

وی با بیان اینکه در سبک‌های ادبی مختلف به نوروز پرداخته شده است، افزود: نگاه شاعران خراسانی بیشتر آفاقی بوده است.
رضا اسماعیلی گفت: سبک خراسانی بیشتر قصیده بود و بیشر شاعران تصویر گری می‌کنند.
وی افزود: در سبک عراقی که نگاه درون گرایی داشته اند بیشر ظریف و فلسفی است.
رضا اسماعیلی گفت: خیام درباره چیستی و هستی خلقت به نوروز پرداخته است. برجسته‌ترین شعر‌ها در نوع  غزل سروده شده است.

 

اسماعیل امینی دیگر مهمان برنامه هم گفت: علاوه بر فارسی در زبان‌های دیگر هم شاعران به نوروز و بهار پرداخته اند.
وی افزود: در ترانه‌های عامیانه هم به نوروز و عید پرداخته شده است.
اسماعیل امینی گفت: آمدن بهار برای مردم غیر از زیبایی‌های ظاهری آمیخته به درون و برانگیخته شدن را تداعی می‌کرده است و شاعران هم از این فرصت برای بیان این زیبایی استفاده کرده اند.
وی افزود: شعر درونیات شاعر است.
اسماعیل امینی گفت: در شعر نو هم به بهار پرداخته اند، ولی این سبک جزعی نگر و برونگرا‌تر است.
وی افزود: شاعران سعی می‌کنند به صورت نمادین بهار را مطرح کنند.
اسماعیل امینی اضافه می‌کند: دماوند محل به بندکشیدن ضحاک ماردوش است و ضحاک تا قیامت آنجاست و گاهی نعره می‌کشد و روشن‌شدن آتشفشان، حاصل نعره‌های اوست. دکتر شفیعی هم شعری دارد که به این نکته اشاره می‌کند:
این نه اگر معجزه است.
پاسختان چیست؟
در نفسِ اژد‌ها چگونه شکفته است،
این همه یاس سپید و نسترن سرخ...