ﭼﻪ اﻓﺮادي ﻣﺴﺘﺤﻖ ﺳﺮزﻧﺶ اﻧﺪ ﺑﺮاي ﻫﺮج و ﻣﺮج اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن؟

ﻣﺤﻤﺪ اﻧﯿﺴﯽ ﻃﻬﺮاﻧﯽ

اﻋﻼم و آﻏﺎز ﺷﺮوع ﺧﺮوج آﻣﺮﯾﮑﺎ از اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن و ﺳﻘﻮط دوﻟﺖ ﮐﺎﺑﻞ و ﻓﺮار اﺷﺮف ﻏﻨﯽ رﺋﯿﺲ ﺟﻤﻬﻮر اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن، وﺿﻌﯿﺖ ﻧﺎﻣﻄﻠﻮﺑﯽ را ﺑﻪ وﯾﮋه در ﭘﺎﯾﺘﺨﺖ ﺣﺎﮐﻢ ﮐﺮده اﺳﺖ ﮐﻪ اول و ﺑﯿﺶ از ﻫﻤﻪ ﻣﺮدم ﻓﻬﯿﻢ و ﻣﻈﻠﻮم اﯾﻦ ﮐﺸﻮر، از اﯾﻦ ﺷﺮاﯾﻂ ﻣﺘﻀﺮر ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ. ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮔﺬرا ﺑﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ و ﺣﻤﻠﻪ 2001 آﻣﺮﯾﮑﺎ و ﻣﺘﺤﺪاﻧﺶ ﺑﻪ اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن ﺑﺎ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻣﺒﺎرزه ﺑﺎ ﺗﺮورﯾﺴﻢ و اﻟﻘﺎﻋﺪه ﺑﺨﻮﺑﯽ آﺷﮑﺎر ﻣﯽ ﺷﻮد ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﻣﻘﺼﺮ اﯾﻦ ﻓﺎﺟﻌﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﺑﺠﺰ ﻣﻠﺖ اﻓﻐﺎن .
وﻗﺎﯾﻊ اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن از زواﯾﺎي ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﺤﻠﯿﻞ اﺳﺖ اﻣﺎ ﻣﺤﻮر اﺻﻠﯽ اﯾﻦ ﻧﻮﺷﺘﺎر ﺑﺮ ﻧﻘﺶ ﻣﻨﻔﯽ رﺳﺎﻧﻪ ﻫﺎي ﻏﺮﺑﯽ ﮐﻪ ﺗﺸﻮﯾﻖ ﮐﻨﻨﺪه ﺷﺮوع ﺟﻨﮓ و ﺗﻮﺟﯿﻪ ﮔﺮ آن ﺑﻮدﻧﺪ، ﻣﺘﻤﺮﮐﺰ ﺷﺪه اﺳﺖ. ﺷﮑﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻋﺪم اراﺋﻪ ﯾﮏ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻣﻨﻈﻢ ﺑﺮاي ﺧﺮوج ﺗﻮﺳﻂ "ﺟﻮ ﺑﺎﯾﺪن"رﺋﯿﺲ ﺟﻤﻬﻮر اﯾﺎﻻت ﻣﺘﺤﺪه اوﺿﺎع را ﺑﻪ ﮐﻠﯽ ﺑﻪ از ﮐﻨﺘﺮل ﺧﺎرج ﺳﺎﺧﺖ. ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ "ﺑﻮرﯾﺲ ﺟﺎﻧﺴﻮن"ﻧﺨﺴﺖ وزﯾﺮ و "دوﻣﻨﯿﮏ راب" وزﯾﺮ ﺧﺎرﺟﻪ ﺑﺮﯾﺘﺎﻧﯿﺎ در ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ رﯾﺰي ﺑﺮاي ﺧﺮوج ﮔﺮوه ﻫﺎي ﻫﺪف ﻣﻮرد ﻧﻈﺮ ﺧﻮد، ﺑﺎ ﺷﮑﺴﺖ ﻣﻮاﺟﻪ ﺷﺪﻧﺪ
اﻣﺎ ﺑﺎ ﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﺟﺮﯾﺎن رﺳﺎﻧﻪ ﻫﺎي ﻏﺎﻟﺐ ﺟﻬﺎن، ﻋﺰم ﺟﺪي وﺟﻮد دارد ﮐﻪ در ﻣﺨﺎﻃﺒﺎن اﯾﻦ اﻃﻤﯿﻨﺎن ذﻫﻨﯽ و رواﻧﯽ ﺷﮑﻞ ﮔﯿﺮد ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﻓﺮدي در اﯾﺠﺎد اﯾﻦ ﺟﻨﮓ ﺑﺪون ﭘﺎﯾﺎن و ﺑﺪور از اﻫﺪاف واﻗﻊ ﺑﯿﻨﺎﻧﻪ و ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﺑﯽ برنامه گی برای خروج و قصد دارند بدون اﺷﺎره ﺑﻪ ﺷﺮوع ﮐﻨﻨﺪﮔﺎن اﯾﻦ ﺟﻨﮓ، ﯾﻌﻨﯽ "ﺟﻮرج دﺑﻠﯿﻮ ﺑﻮش"رﺋﯿﺲ ﺟﻤﻬﻮر ﻧﺌﻮﻣﺤﺎﻓﻈﻪ ﮐﺎر اﺳﺒﻖ آﻣﺮﯾﮑﺎ و "ﺗﻮﻧﯽ ﺑﻠﺮ" ﻧﺨﺴﺖ وزﯾﺮ ﺑﺮﯾﺘﺎﻧﯿﺎ از ﺣﺰب ﮐﺎرﮔﺮ ﺑﯿﻦ ﺳﺎل ﻫﺎي 1997-2007 ﻣﯿﻼدي و ﮐﻤﺘﺮﯾﻦ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺷﺮاﯾﻂ زﻧﺪﮔﯽ و ﺣﻘﻮق اﻧﺴﺎﻧﯽ ﻣﺮدم اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن اﯾﻦ ﺷﺮاﯾﻂ ﻧﺎﺧﻮﺷﺎﯾﻨﺪ را روﺗﻮش ﮐﻨﻨﺪ. در واﻗﻊ، "ﺗﻮﻧﯽ ﺑﻠﺮ" در ﻫﻔﺘﻪ ﻫﺎي اﺧﯿﺮ ﺑﺎ اﻇﻬﺎر ﻧﻈﺮي ﮐﻪ در ﺻﺪر اﺧﺒﺎر ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ، ﺗﻼش ﮐﺮد در ﺟﻬﺖ ﺗﺒﺮﺋﻪ ﺧﻮد و ﺳﺮزﻧﺶ "ﺟﻮ ﺑﺎﯾﺪن" ﺗﻼﺷﯽ را ﺑﻪ ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ، در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ در اﮐﺜﺮ رﺳﺎﻧﻪ ﻫﺎي ﻏﺮﺑﯽ، ﻧﻈﺮات اﻓﺮادي ﮐﻪ ﺑﺎ ﺟﻨﮓ ﻓﺎﺟﻌﻪ ﺑﺎر او در 20 ﺳﺎل ﭘﯿﺶ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺑﻮدﻧﺪ، ﺑﻪ ﻋﻤﺪ ﻧﺎدﯾﺪه ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪ. ﭼﺮا؟ زﯾﺮا اﻋﺘﺮاف ﺑﻪ اﺷﺘﺒﺎه ﺳﯿﺎﺳﺘﻤﺪاراﻧﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺟﻨﮓ را ﺗﻌﻘﯿﺐ ﮐﺮدﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎي اﻓﺸﺎي ﻧﻘﺶ رﺳﺎﻧﻪ ﻫﺎ در ﺗﺴﻬﯿﻞ آن اﺳﺖ. ﻧﮕﺎه ﻋﺎدﻻﻧﻪ ﺑﻪ آﻧﭽﻪ در اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن، ﻋﺮاق و ﺳﺎﯾﺮ ﮐﺸﻮرﻫﺎ ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﺟﻨﮓ "ﻋﻠﯿﻪ ﺗﺮورﯾﺴﻢ" اﻧﺠﺎم ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺷﺎﻣﻞ ﻋﻤﻠﮑﺮد ﻓﺎﺟﻌﻪ ﺑﺎر "رﺳﺎﻧﻪ ﻫﺎ" ﺑﺎﺷﺪ. ﺗﺸﻮﯾﻖ ﺑﺮاي ﺷﺮوع ﺟﻨﮓ در اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن، ﺳﺎل 2001 ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﻧﻤﻮد ﺟﻬﺎﻧﯽ ﯾﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﻣﺨﺎﻟﻔﺎن اﯾﻦ ﺧﺸﻮﻧﺖ ﻋﺮﯾﺎن، ﻏﯿﺮﻗﺎﺑﻞ ﺗﺤﻤﻞ ﺗﻠﻘﯽ ﻣﯽ ﺷﺪﻧﺪ. ﭘﺲ از ﺣﻤﻠﻪ "اﺗﺤﺎد اﺋﺘﻼف" ﺑﻪ ﺳﺮﮐﺮدﮔﯽ اﯾﺎﻻت ﻣﺘﺤﺪه ﺑﻪ ﮐﺎﺑﻞ، ﺷﮑﻨﺠﻪ و آزار زﻧﺪاﻧﯿﺎن، ﺗﻌﺮض ﺑﻪ زﻧﺎن و ﮐﻮدﮐﺎن، اﻧﺠﺎم ﮔﺮﻓﺖ، اﻣﺎ ﺑﺮﺧﯽ از رﺳﺎﻧﻪ ﻫﺎي ﻣﻄﺮح و ﺑﺰرگ ﺑﯿﻦ اﻟﻤﻠﻠﯽ ﻓﻘﻂ از ﺗﺴﻠﻂ  اﺗﺤﺎد اﺋﺘﻼف ﺑﺮ ﮐﺎﺑﻞ اﻇﻬﺎر ﺷﺎدﻣﺎﻧﯽ ﮐﺮدﻧﺪ و اﻧﺪك رﺳﺎﻧﻪ ﻫﺎي ﻣﻨﺘﻘﺪ وﺿﻊ ﻣﻮﺟﻮد را ﺑﻪ ﺑﺎد اﻧﺘﻘﺎد ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ، در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻧﺸﺮﯾﻪ اﻧﮕﻠﯿﺴﯽ Sun ﯾﮏ ﺳﺮﻣﻘﺎﻟﻪ دو ﺻﻔﺤﻪ اي ﺗﺤﺖ ﻋﻨﻮان "ﺷﺮم ﺑﺮ ﺧﺎﺋﻨﯿﻦ: اﺷﺘﺒﺎه، اﺷﺘﺒﺎه، اﺷﺘﺒﺎه ... اﺣﻤﻘﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻣﺘﺤﺪان ﺑﺎ ﻓﺎﺟﻌﻪ روﺑﺮو ﺷﺪه اﻧﺪ"، ﺑﻪ ﭼﺎپ رﺳﺎﻧﺪ و در آن ﻧﻮﺷﺘﺎر ﺑﻪ ﻣﻨﺘﻘﺪان ﺟﻨﮓ ﺑﻪ ﺷﺪت ﺗﺎﺧﺖ. ﯾﺎدداﺷﺖ ﻧﻮﯾﺴﺎن رﺳﺎﻧﻪ ﻫﺎ اﯾﻨﻄﻮر اﻟﻘﺎء ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺣﻤﻠﻪ آﻣﺮﯾﮑﺎ و ﻣﺘﺤﺪاﻧﺶ ﺑﻪ اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن ﺗﺤﺖ ﮐﻨﺘﺮل ﻃﺎﻟﺒﺎن "آﺷﮑﺎر اﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﮑﺴﺖ ﻏﯿﺮ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ و ﻃﺎﻟﺒﺎن ﺑﺰودي ﺑﻪ ﺗﺎرﯾﺦ ﺧﻮاﻫﺪ ﭘﯿﻮﺳﺖ."
از ﺳﻮي دﯾﮕﺮ ﻣﺒﺎرزان در راه ﺑﺮﻗﺮاري ﺻﻠﺢ، ﺗﻮﺳﻂ ﭘﻠﯿﺲ ﻓﺪرال آﻣﺮﯾﮑﺎ (FBI) در ﻓﻬﺮﺳﺖ ﺗﺮورﯾﺴﻢ ﻫﺎي اﺣﺘﻤﺎﻟﯽ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ. وزﯾﺮ ﺧﺎرﺟﻪ وﻗﺖ اﯾﺎﻻت ﻣﺘﺤﺪه ژﻧﺮال ﮐﺎﻟﯿﻦ ﭘﺎول، ﺳﻌﯽ ﮐﺮد اﻣﯿﺮ ﻗﻄﺮ را ﺑﺮاي ﺳﺎﻧﺴﻮر ﺷﺒﮑﻪ خبری الجزیره متقاعد کند ﯾﮑﯽ از ﻣﻌﺪود رﺳﺎﻧﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻃﻮر ﻣﺪاوم عجله برای شروع جنگ در افغانستان را به چالش کشید.
پس از شکست کالین پاول در ماموریتش آمریکا دفتر شبکه خبری الجزیره در کابل را ﺑﻤﺒﺎران ﮐﺮد. رﺳﺎﻧﻪ ﻫﺎي ﺗﺼﻮﯾﺮي ﺗﻘﺮﯾﺒﺎً در اﺧﺘﯿﺎر اﻓﺮادي ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ از اﯾﻦ ﻣﺎﺟﺮاﺟﻮﯾﯽ ﺟﻨﮕﯽ ﺣﻤﺎﯾﺖ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ. ﻫﻤﯿﻦ ﭘﺪﯾﺪه ﻗﺒﻞ و در ﺟﺮﯾﺎن ﺣﻤﻠﻪ ﺑﻪ ﻋﺮاق اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎد، زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﺨﺎﻟﻔﺎن ﺟﻨﮓ ﺗﻨﻬﺎ 2 درﺻﺪ از زﻣﺎن ﭘﺨﺶ ﺷﺒﮑﻪ ﺑﯽ ﺑﯽ ﺳﯽ را در اﯾﻦ زﻣﯿﻨﻪ ﺑﻪ ﺧﻮد اﺧﺘﺼﺎص دادﻧﺪ. ﺗﻼش ﻫﺎ ﺑﺮاي ﺑﻪ ﭼﺎﻟﺶ ﮐﺸﯿﺪن دروﻏﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻬﺎﺟﻢ را ﺗﻮﺟﯿﻪ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ، ﻣﺎﻧﻨﺪ ادﻋﺎي اﯾﻨﮑﻪ ﺻﺪام از ﺳﻼح ﻫﺎي ﮐﺸﺘﺎر ﺟﻤﻌﯽ ﺑﺮﺧﻮردار اﺳﺖ و اﻣﺘﻨﺎع وي از ﻣﺬاﮐﺮه، در ﻣﻮج ﻫﯿﺠﺎن ﻫﺎ ﻧﺎدﯾﺪه ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪﻧﺪ.
ﺳﻮاﻟﯽ ﮐﻪ ﻣﻄﺮح ﻣﯽ ﺷﻮد اﯾﻨﮑﻪ، ﭼﺮا ﺑﺴﯿﺎري از رﺳﺎﻧﻪ ﻫﺎ اﯾﻨﻘﺪر ﺧﻮﻧﺨﻮار ﻫﺴﺘﻨﺪ؟ ﭼﺮا آﻧﻬﺎ ﻋﺎﺷﻖ ﺑﻤﺐ و ﮔﻠﻮﻟﻪ، از دﯾﭙﻠﻤﺎﺳﯽ ﮐﻢ اﺳﺘﻘﺒﺎل ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ؟
ﯾﮏ ﭘﺎﺳﺦ روﺷﻦ ﺑﻪ اﯾﻦ ﭘﺮﺳﺶ ﻫﺎ، ﺿﺮب اﻟﻤﺜﻞ ﻗﺪﯾﻤﯽ اﻧﮕﻠﯿﺴﯽ اﺳﺖ ﺗﺤﺖ ﻋﻨﻮان  leads it bleeds it If ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻀﻤﻮن ﮐﻪ ﺧﺸﻮﻧﺖ ﻫﺎ و اﺗﻔﺎﻗﺎت ﻧﺎﺧﻮﺷﺎﯾﻨﺪ ﺗﻮﺟﻬﺎت ﺑﯿﺸﺘﺮي را در اﺧﺒﺎر ﺟﻠﺐ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ.
ﯾﮑﯽ دﯾﮕﺮ از ﻋﻮاﻣﻞ ﻣﻬﻢ در ﺑﺮﯾﺘﺎﻧﯿﺎ ﺑﻌﻨﻮان ﻣﺘﺤﺪ اﺻﻠﯽ آﻣﺮﯾﮑﺎ در ﺷﺮوع ﺟﻨﮓ 2001 اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن، ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺎن ﺗﻮﺟﻪ ﺟﺪي اﺳﺖ، ﻋﺪم ﻣﻮﻓﻘﯿﺖ در ﻓﻬﻢ ﻋﻤﯿﻖ ﺗﺎرﯾﺦ اﺳﺘﻌﻤﺎري اﺳﺖ ﮐﻪ اﻧﮕﻠﯿﺲ در آن ﻧﻘﺶ اﺳﺎﺳﯽ ﺑﺮﻋﻬﺪه دارد. ﺑﺮاي ﻗﺮن ﻫﺎ ﻣﻨﺎﻓﻊ ﻣﻠﺖ ﺑﺮﯾﺘﺎﻧﯿﺎ ﺑﺎ ﻣﻨﺎﻓﻊ ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪان ﯾﮑﺴﺎن ﻓﺮض ﺷﺪه اﺳﺖ، در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻣﻨﺎﻓﻊ ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪان ﺗﺎ ﺣﺪ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻮﺟﻬﯽ به غارت ناشی از استعمار و ماجراهای نظامی که ان را تامین می کردند وابسته بود.
به این ترتیب ﺣﻤﺎﯾﺖ از ﺟﻨﮓ ﻫﺎي ﺑﺮون ﻣﺮزي، ﻫﺮﭼﻨﺪ ﻓﺎﺟﻌﻪ ﺑﺎر، ﺑﻪ ﯾﮏ وﻇﯿﻔﻪ ﻣﯿﻬﻨﯽ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺷﺪ. ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﺟﻨﺒﻪ ﻫﺎي ﺷﮑﺴﺖ ﻓﺎﺟﻌﻪ ﺑﺎر در اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن، ﻫﯿﭻ ﻣﻮردي از اﯾﻦ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻫﺎ آﻣﻮﺧﺘﻪ ﻧﺸﺪ. رﺳﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺑﺎ دروغ ﻫﺎي آراﻣﺶ ﺑﺨﺶ در ﻣﻮرد ﺟﻨﮓ و اﺷﻐﺎل، اﻓﮑﺎر ﻋﻤﻮﻣﯽ را ﺗﺤﺖ ﺗﺎﺛﯿﺮ ﻗﺮار ﻣﯽ دﻫﻨﺪ. آﻧﻬﺎ ﺣﻤﻼت ﻫﻮاﭘﯿﻤﺎﻫﺎي ﺑﺪون ﺳﺮﻧﺸﯿﻦ ﮐﻪ ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪن ﻏﯿﺮ ﻧﻈﺎﻣﯿﺎن ﺷﺪه و ﻓﺴﺎد ﺗﻮﺳﻂ ﻧﯿﺮوﻫﺎي اﺷﻐﺎﻟﮕﺮ را ﺗﻮﺟﯿﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ.
آﻧﻬﺎ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ارﺗﻘﺎء ﺗﻮﺟﯿﻬﺎت ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﻪ ﺷﺮوع ﺟﻨﮓ ﻫﺴﺘﻨﺪ، از ﺟﻤﻠﻪ آﻧﻬﺎ ﺗﺄﻣﯿﻦ ﺣﻘﻮق زﻧﺎن اﺳﺖ. اﻣﺎ اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ، ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﺑﻮده و هست در ﺑﯿﻦ اﻫﺪاف اﺻﻠﯽ ﺟﻨﮓ وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ .
ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﺟﻮﺑﺎﯾﺪن در اﻇﻬﺎرات اﺧﯿﺮ ﺧﻮد از ﮐﺎخ ﺳﻔﯿﺪ ﺑﻌﺪ از ﺳﻘﻮط دوﻟﺖ ﻣﺴﺘﻘﺮ در ﮐﺎﺑﻞ در 16 آﮔﻮﺳﺖ، اﻇﻬﺎر داﺷﺖ: ﻣﺎﻣﻮرﯾﺖ ﻣﺎ در اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن ﻫﺮﮔﺰ ﻣﻠﯿﺖ ﺳﺎزي، ﺑﺮﻗﺮاري دﻣﻮﮐﺮاﺳﯽ ﻣﺘﻤﺮﮐﺰ و ... ﻧﺒﻮده اﺳﺖ. ﺑﻠﮑﻪ ﺟﻠﻮﮔﯿﺮي ﮐﻨﯿﻢ از ﺣﻤﻼت ﺗﺮورﯾﺴﺘﯽ ﻋﻠﯿﻪ آﻣﺮﯾﮑﺎ.
ﻣﻮردي ﮐﻪ ﺑﺎ ﺣﻤﻼت اﻧﺘﺤﺎري ﻣﻨﺘﺴﺐ ﺑﻪ داﻋﺶ در ﻓﺮودﮔﺎه ﮐﺎﺑﻞ ﮐﻪ ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪن ﺗﻌﺪادي آﻣﺮﯾﮑﺎﯾﯽ و ﺑﺮﯾﺘﺎﻧﯿﺎﯾﯽ ﺷﺪ، ﻣﻌﻠﻮم ﮔﺸﺖ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻫﺪف ﻧﯿﺰ ﺑﻌﺪ از ﺣﻀﻮر ﺑﯿﺴﺖ ﺳﺎﻟﻪ در اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن ﺗﺎﻣﯿﻦ ﻧﺸﺪه اﺳﺖ.