مجيد صفارينيا
استاد روان شناسي اجتماعي
کارشناسان مسائل روان شناختي و اجتماعي تاکنون بارها از ضرورت توسعه شادي در جامعه به منظور افزايش ميزان شادي مردم سخن گفتهاند. هر چند تحقيقات مستند و مستدلي در خصوص ميزان شادي در جامعه انجام نشده است، اما اکثر آمارهايي که تاکنون منتشر شده است، ميزان شادي در جامعه ايران را کم و پايينتر از ميانگينهاي جهاني ارزيابي کردهاند. در مقابل، گزارشها از رشد آمار بيماريهاي رواني، ميزان افسردگي و پرخاشگري در ميان ساکنين شهرهاي بزرگ و پرتراکم کشور حکايت ميکنند. بر اساس مطالعات و پژوهشهاي بيشمار در سراسر جهان بيگمان بايد پذيرفت که شادي و غم در زندگي اجتماعي، اقتصادي، فرهنگي و سياسي انسانها، تأثيرات عمدهاي دارد و چه بسا که بسياري از کشورها در راه افزايش شادي همگاني و فردي در کشور خود برنامه ريزيهاي دقيقي انجام ميدهند. به رغم وجود صدها مطالعه در حوزه شادي و بعد اجتماعي آن نشاط و تاکيد اين مطالعات بر طراحي و ايجاد شادي در زندگي ايرانيان، اما به نظر مي رسد در کشور ما اين مهم با توجه چنداني روبه رو نبوده است و گاه در کشور بنا به تعبيرهاي نادرست و بدون استدلال مقامات، شادي امري متروک شده و به حاشيه گذاشته شده است، در حالي که اين امر نه با فرهنگ ملي ايرانيان چندان تناسبي دارد و نه با فرهنگ ديني کشور. با وجود پتانسيلهاي گوناگون در کشور، سن اميد به زندگي در ايران حدود ۷۲ سال است که خود حکايت از فاصله بسيار ما با کشورهاي پيشرفته و اروپايي است. در حالي که به نظر ميرسد در چارچوب برنامهاي اصولي و اصلاح برخي روشها ميتوان با ياري گرفتن از رسانههاي گروهي و اجتماعي مانند صدا و سيما، سينما و رسانههاي جمعي و طراحي شهري شاد ... به سوي جامعهاي شادتر حرکت کرد جامعهاي که در کنار شادي بيشتر مسلماً نتايج مثبتي از تلاش و حرکت به سمت جلو را همراه خود دارد و همچنين باعث جذب حداکثري جوانان به مشارکت، افزايش اميد، نوع دوستي، جامعه پسندي و فرايض ديني خواهد شد، چرا که جوان به دنبال شادي و تفريح است و عدم وجود بسترهاي مناسب براي شادي ميتواند تبعات بدي را براي جوانان و جامعه ماند اعتياد و مصرف الکل به همراه داشته باشد.زندگي در شهرهاي شاد دلبستگي بيشتري را به محلهها و همسايگان ايجاد ميکند و ساکنين شهرهاي شاد معمولا از مهاجرت پرهيز ميکنند. نوع دوست ترند، اميدوارند، آرامش بيشتري را تجربه ميکنند و از سبک زندگي و کيفيت مطلوب تري برخوردارند. اگرچه اشتغال و درآمد ماهيانه و سطح توليد ناخالص داخلي مردم کشورها با سطح شادي آنها در ارتباط است و اغلب کشورهاي شاد جهان از استانداردهاي سلامت اجتماعي بالا و سطح اشتغال و درآمد بالايي برخوردارند ولي با روشهاي بسيار ساده و آساني ميتوان سطح شادي و اميد را در بين مردم شهرهاي کشور نسبت به وضع موجود افزايش داد به عنوان نمونه بعضي از اين راهکارها فهرست وار مطرح ميشود:ورزش همگاني، نمايش جنگها ، فيلمها و برنامههاي طنز و فکاهي از رسانههاي تصويري، تقويت روحيه اميد و توکل، جشنوارههاي خياباني، تشويق به پياده روي و طراحي پياده راه، جشنوارههاي اقوام، مسابقات کتاب خواني، طراحي بازارهاي محلي و خيريه، توسعه و طراحي استريت فودها، خدمات سلامت، افزايش موزهها، آموزش مهارتهاي زندگي، توسعه سينماها و نمايش تاترها و فيلمهاي کمدي، سيرکها، نمايشهاي خياباني، نمايش حيوانات دست آموز، ساماندهي ترافيک و حمل و نقل، پخش موسيقي در اماکن عمومي، نظارت بر خدمات به مردم، اموزش مهارتهاي قدرداني و بخشش، تنديس مشاهير، جشنوارههاي نوع دوستي، مشارکت مردم در تصميم گيري، احترام به حقوق شهروندي، کاهش فساد اداري، اجازه ابراز هيجانات مثبت در مناسبتها و مراسم شاد،زيست شبانه، جشنوارهاي اقليتها و اقوام، طراحي محيطهاي شاد، طراحي محلات با توجه به حس هويت مکان و دلبستگي مکان، کنسرتهاي محلي، افزايش اشتغال، سطح رفاه و استانداردهاي سلامت اجتماعي با تلاش و احتمام جدي حکمراني و... دهها راهکار ديگر که بسياري از آنها ممکن است حتي بدون هزينه باشد.و سطح اميد و نشاط اجتماعي را افزايش دهد.
منبع: خبرآنلاين