به گزارش خبرنگار اجتماعی خبرگزاری دانشجو، فاطمه آزموده- بعد از آخرین کلاس راهی ایستگاه اتوبوس میشوم. در طول پیاده رو از میان خیل جمعیت خودم را بیرون میکشم. از بیمارستان شریعتی عبور میکنم، مثل همیشه بیماران و همراهانی را میبینم که در کنار نردههای بیمارستان استراحت میکنند. مردمی که بخاطر مشکلات و کمبود امکانات درمانی مناسب در استان هایشان، به بیمارستانهای تهران ارجاع داده میشوند و از چند روز گرفته تا چندین ماه نیز مجبور به اقامت در همراهسراها و گاها محوطهی بیرونی بیمارستان میشوند. خاطرهای از ۱۰ سال پیش به ذهنم هجوم میآورد، عزیزی که برای درمان بیماریاش بارها راهی تهران شده بود چرا که در محل زندگیاش امکانات درمانی مناسبی وجود نداشت و باز هم این جریان برای افراد دیگری تکرار میشود. البته این شرایط تنها مختص بیمارستان شریعتی تهران نیست بلکه در خیلی از مراکز درمانی و بیمارستانهای دیگر شاهد این میهمانان خسته و در راه مانده هستیم. با وجود اینها به نظر میرسد اولین و مهمترین هدف در تدوین برنامه باید ایجاد برابری در حوزههای مختلف رفاه به ویژه سلامت و درمان باشد.