سهیلا طائی
روزنامه نگار
آنگونه که مهدی صادقی نیارکی معاون وزیر صنعت، معدن و تجارت گفته امسال برنامه فعالسازی دو هزار واحد صنعتی تدارک دیده شده. وی در توضیح این برنامه به اقتصاد آنلاین گفته که به دستور وزیر صمت مبنی بر پایش سریع واحدهای تعطیل و نیمه‌تعطیل در کشور، یک پروژه تعریف شده که ظرف سه سال گذشته یعنی از سال ۹۸، ۹۹ و ۱۴۰۰ در این وزارتخانه به اجرا درآمده و همچنان ادامه دارد و متولی اجرای آن، سازمان صنایع کوچک و شهرک‌های صنعتی کشور است.
به گفته او، ارزیابی سریعی از ۱۳هزار واحد تعطیل و نیمه‌تعطیل در استان‌ها ظرف حداکثر سه هفته آینده انجام می شود و دلایل عدم فعالیت آنها نیز مشخص شده و راهکار برای احیای آنها اندیشیده می شود.
نکته جالب توجه این است که از ۱۶ بانک موجود در کشور حدود یکهزار و ۸۰۰ واحد تولیدی تحت تملک بانکها قرار دارند، که ۵۸ درصد این واحدها تعطیل است. و انتظار می رود این واحدها طبق دستور العمل واگذاری اموال مازاد موسسه‌های اعتباری، مصوب شورای پول و اعتبار هر چه سریعتربه چرخه تولید بازگردند. اما آیا این پروژه ها، این پایش ها و سخن از واگذاری ها می تواند گره از مشکلات بخش تولید باز کند؟ بخشی که رابطه تنگاتنگی با اشتغال دارد و در صورت بهبود شرایط آن، می تواند بسیاری از آسیب های اجتماعی را نیز پوشش دهد.
در نگاه اول آمار ارائه شده از سوی مهدی صادقی زیر سوال است چرا که طبق آمار سازمان بازرسی کل کشور ۵ هزار و ۱۷۲ واحد نیمه فعال و حدود ۱۵ هزار واحد تعطیل است و سوال این است که در مقابل این میزان واحد نیمه فعال و تعطیل فعال سازی دو هزار واحد تا چقدر می تواند موثر باشد؟ از سوی دیگر باید این نکته را مد نظر قرار داد که واحدهای فعال با ظرفیت بسیار پایین کار می کنند و می توان گفت همگی از شرایط موجود ناراضی هستند و ادعا می کنند هر ساله اوضاع کسب و کارشان رو به پسرفت گذاشته است.
در این شرایط، از دولت انتظار می رود در سالی که با عنوان تولید، پشتیبانی‌ها و مانع زدایی‌ها نامگذاری شده، هم و غم خود را صرف حمایت از تولید داخل کرده و وقت خود را با جلسات بی ثمر پر نکنند. آنچه که سبب کاهش تولید شده، موانعی است که تمامی نهادهای مرتبط با تولید برای تولید کننده ایجاد کرده اند. نهادی نیست که برای تولید کننده فرش قرمز پهن بکند، از او برای سرمایه گذاری در کشورش و ایجاد اشتغال تشکر کرده و به سرعت کار او را راه بیندازد. آنچه که اتفاق می افتد عملا سبب دلسرد شدن سرمایه گذار می شود و او ترجیح می دهد پولش را سپرده گذاری کرده و بدون دردسر سود کسب کند و یا اینکه سرمایه را از کشور خارج کرده و به کشور های همسایه منتقل کند که به محض ورودش به کشورشان به احترامش کلاه از سر بر می دارند، تکریمش می کنند و فضا را برای سرمایه گذاری و اشتغال آفرینی در کشورشان هموار می کنند و اینجاست که باید فاتحه تولید داخل را خواند.
