ضرورت توجه به سفره های خالی

کورش شرفشاهی

روزنامه نگار

هر کس در برابر کاری که انجام می دهد، حقوق دریافت می کند اما شرط مهم این است که باید بتواند با آن حقوق نیازهای خود و خانواده اش را تامین کند. اما حقوق بگیران در کشور ما یکی از محرومترین اقشار جامعه هستند زیرا به غیر از عده معدودی، حقوق بگیران در کشور ما با محرومیت دست به گریبان هستند...حقوق بگیران تابع دو بخش قانون استخدام کشوری و لشگری یا قانون کار هستند. حقوق بگیران دولتی باید منتظر بمانند و ببینند دولت در لایحه بودجه چه خوابی برای آنها می بیند و در اصل هیچ نماینده ای برای چانه زنی با دولت ندارند. اما حقوق بگیران تابع قانون کار نمایندگانی در شورای عالی کار دارند که با نمایندگان کارفرما و دولت سرمیز مذاکره می نشینند و افزایش حقوق را تعیین می کنند. برای آنکه مبنایی در تعیین حقوق وجود داشته باشد، ماده 41 قانون کار دو بند دارد که بند اول تورم سالیانه و بند دوم سبد معیشت است که هزینه های زندگی یک خانواده 3.3 نفره را تعیین می کند. از آنجا که دولت هرگز عدد درست تورم را اعلام نمی کند، نمایندگان کارفرما و دولت همواره مبنای افزایش دستمزد را تورم اعلام می کردند و چون عدد واقعی نبود، افزایشی متناسب با گرانی و تورم واقعی صورت نمی گرفت. از یک سو گروه کارفرما همواره انتقاد می کرد که افزایش دستمزد بالاست در حالی که سفره حقوق بگیران تابع قانون کار همواره خالی بود. اما اکنون دو سال است که گروه کارگری شورای عالی کار سبد هزینه خانوار را ملاک قرار داده و اصرار دارد که ملاک افزایش دستمزد باید سبد هزینه خانوار باشد. سال گذشته سبد هزینه خانوار حدود 3 میلیون و 800 هزار تومان بود و امسال سبد هزینه به حدود 5 میلیون تومان رسیده است. از سوی دیگر تورم اعلام شده از سوی بانک مرکزی حدود 42 درصد است، در حالی که تورم واقعی بسیار بیشتر از این حرفهاست. اکنون حداقل دستمزد نیروی کار یک میلیون و 520 هزار تومان است و قرار داد کار به نوعی تنظیم می شود که هیچ سنواتی به نیروی کار تعلق نمی گیرد. به عبارت بهتر افرادی که سالهاست در یک بنگاه اقتصادی مشغول بکار هستند، به دلیل آنکه قراردادهای کمتر از سه ماه دارند و دایم این قرارداد تجدید می شود، میزان قراردادشان همان حداقل حقوق است. با عنایت به همه این موارد، سوال اینجاست که ایا می توان با حقوق یک میلیون و 520 هزار تومان هزینه های یک خانواده 4 نفره را تامین کرد که بی شک پاسخگو نیست و سوال مهمتر اینکه دستمزد برای سال آینده چقدر و بر مبنای چه فرمولی باید افزوده شود تا پاسخگوی این تورم سرسام آور شود. هنگامی که خط فقر 4 میلیون تومان تعیین می شود، با کدام منطق می توان به نیروی کار تفهیم کرد در این مملکت کار کند و فقیر بماند. اکنون گروه کارفرما تاکید دارد که توان پرداخت حقوق بیشتر را ندارد و گروه کارگر نیز گلایه می کند با این دستمزد شاید برای زنده ماندن هم مشکل داشته باشد. از سوی دیگر دولت در کنترل قیمت ها عاجز و قیمت ها دایم در حال افزایش است. بنابر این باید راهکاری اندیشیده شود تا هر کس کار می کند، شرمنده سفره های خالی نباشد.