شهید ابراهیم جهانگیری کسب حلال را عامل موفقیت و سعادت می‌دانست

به گزارش خبرگزاری فارس از ابرکوه، شهید ابراهیم جهانگیری در 24 اسفندماه سال 1366 در خانواده‌ای متولد شد که پدرش اسدالله با شغل کارگری به زحمت مخارج زندگی خانواده‌اش را تأمین می‌کرد. ابراهیم در سال 1373 تحصیل علم را از مدرسه شهید محمود فلاح زاده آغاز کرد و سرانجام با مدرک دیپلم علوم تجربی از دبیرستان آیت‌الله خامنه‌ای فارغ‌التحصیل شد.

او در دوران تحصیل دانش‌آموزی با وقار، محبوب، مؤدب و کوشا بود؛ از هوش و استعداد بالایی برخوردار بود و همواره سعی می‌کرد تکالیف دینی خود را انجام دهد. در کنار درس‌هایش در مسابقات قرآن و احکام نیز شرکت می‌کرد و بارها موفق به کسب رتبه برتر در این زمینه شد.

ابراهیم با جدیت تمام درس می‌خواند و در اداره امور منزل و تهیه لوازم موردنیاز به مادرش کمک می‌کرد و از مساعدت به خواهر و برادرانش نیز دریغ نداشت. هنگام فراغت از تحصیل و به‌ویژه در تعطیلات تابستانی با کار و تلاش فراوان مخارج تحصیل خود را فراهم و به خانواده هم کمک می‌کرد.

شهید جهانگیری که علاقه وافری به ورزش فوتبال هم داشت، به بیت‌المال اهمیت زیادی می‌داد، بدین ترتیب که وقتی مشغول خدمت در نیروی انتظامی شد تا لحظه شهادت کسی به یاد ندارد حتی در موارد اضطراری از تلفن محل کار کوتاه‌ترین تماس تلفن شخصی داشته باشد.

به گفته همکاران این شهید: یک دقیقه زودتر از موعد مقرر محل کار خود را ترک نمی‌کرد و محال بود که در زمان کار، به امور شخصی بپردازد؛ چراکه کسب حلال را عامل موفقیت و سعادت می‌دانست.

قناعت، عدالت، نظم و دقت و احترام به پدر و مادر و همسایگان از دیگر خصوصیات بارزش بود. سادگی، بی‌آلایشی و خصوصاً گذشت و فداکاری او زبانزد همه بود، به‌طوری‌که حتی از کسانی که در حقش ظلم کرده بودند به راحتی می‌گذشت و آن‌ها را می‌بخشید.

او در سال 1385 به خدمت نیروی انتظامی درآمد و پس از یک سال به شهرستان قلعه گنج از توابع استان کرمان برای خدمت به پلیس آگاهی این شهرستان منتقل شد.

صبح روز پنجشنبه 15 مهرماه سال 89 ابراهیم و دو مأمور دیگر آگاهی قلعه گنج وظیفه انتقال یکی از اشرار دستگیر شده به جرم گروگان‌گیری را داشتند که در محله نورآباد، سه‌راهی منوجان- میناب با سایر اشرار درگیر شده و هر سه به شهادت می‌رسند.

ابراهیم از سن 10 سالگی تا لحظه شهادتش در تمام فراز و نشیب‌های زندگی هرگز نمازش ترک نشد و خصوصاً به روزه توجه خاصی داشت به طوری که روزه‌های مستحبی جزء واجبات زندگی‌اش محسوب می‌شد.

هیچ‌گاه دعای کمیل و ندبه‌اش فراموش نشد، ضمن اینکه دعای نادعلی را بسیار می‌خواند، به نماز جماعت و خصوصاً نماز جمعه هم بسیار توجه می‌کرد.

از آنجائی که هرگز اهل ریا نبود همیشه اعمال دینی‌اش را به صورت پنهانی انجام می‌داد و سعی می‌کرد که کسی متوجه آن‌ها نشود.

انتهای پیام/90027