سایه روشن های بورس

۱- دولت در سال جاری، هیچ امیدی به تحقق درآمدهای پیشبینی شده در بودجه سال ۹۹ ندارد. کاهش شدید قیمت نفت در بازار متأثر از پاندمی کرونا، توان اندک صادراتی محصولات نفتی و پالایشی، محقق نشدن درآمدهای مالیاتی، عدم امکان فروش اوراق قرضه دولتی و... باعث شده است که نگاه اصلی درآمدزایی دولت به بازار سرمایه و توان این بازار برای جذب سهام شرکتهای دولتی باشد. چه معتقد باشیم که فروش سهام دولتی، آیندهفروشی است و چه به خصوصیسازی باور داشته باشیم، این روش، تنها راهکار برای جبران کسری بودجه سنگین دولت در سال جاری خواهد بود.

۲- یک لحظه چشم خود را ببندیم و فرض کنیم که بازار سرمایه، جذابیت فعلی را در سال جاری و سالهای ۹۷ و ۹۸ نداشت. حتماً به یاد داریم که در سال ۹۶ و نیمه نخست سال ۹۷، بازارهای مسکن، طلا و ارز چه وضعیتی داشتند. با این نگاه، باید باور کرد که ترغیب مردم به این بازار، بهترین و سنجیدهترین راهکار دولت برای حبس نقدینگی عظیمی است که در اقتصاد وجود دارد. نگاهی به میزان ورود سرمایه‎های افراد حقیقی در سال جاری نشان میدهد که هر روز حداقل نزدیک به ۵۰۰ میلیارد تومان به این بازار ورود کرده است. اگر نبود جذابیت بازار بورس، فکر کنید که این ارقام میتوانست چه بلایی بر سر بازارهای موازی بیاورد.

۳- تقویت بازار سرمایه و عرضه سهام دولتی، به نظر من امری پسندیده است با این حال، عمقبخشی به بازار باید در دستور کار مقامات دولتی قرار گیرد.

عرضه بیشتر سهام اولیه به بازار و افزایش سهام شناور شرکتهای فعال در بازار سرمایه، میتواند باعث شود که اولاً حباب قیمتی برخی از سهام که در لوپ سفتهبازی هستند، بترکد و ثانیاً زمانی نرسد که این بازار، جذابیت خود را از دست
بدهد و این حجم عظیم از نقدینگی، دوباره به بازارهای موازی تزریق شود.