نیما بهدادی مهر
مهر حقانیت ایران در وجدان جهانی در حالی بر لوح توافق هسته ای
کوبیده شد که روند معادلات جهانی تا سال 92 بر ضد ایران شکل گرفته بود.
دولت گذشته راه گفت و گو با جهان را بلد نبود و توهم دشمنی تمام قد غرب با ایران در حالی فریاد زده می شد که بر مای مسلمان واجب بود تا به سنت قرآنی نیک اندیشی توجه کنیم.
سنت الهی است که در قرآنش به ما یاد داده است که قلوب خود را صاف کنیم و با ذهنی روشن تحولات پیرامون خودمان را بنگریم. شاید همین تصور نیک اندیشانه است که خدا را در چند قدمی آدمی قرار می دهد و توهمی از جنس دشمن انگاری‌های بی قاعده است که انسان را از رسیدن به خدا باز می دارد.
یکی از ثغور مذاکرات هسته ای عهد محکم طرفین در اجرای بندهای این پیمان نامه تاریخی است که البته با توجه به کارشکنی‌های غرب بر ضد کشورمان چندان خوش بینی نسبت به آن در ادبیات ژورنالیستی اصولگرایان مشاهده نمی شد. در چنین فضایی بود که درایت و کاردانی یک نیک اندیش و خداباور واقعی چرخه این مذاکرات حساس را به سود ایران بازگرداند. جمله طلایی وزیر خارجه ایران در نقد به رویکردهای متناقض طرف غربی - نمی شود وسط بازی اسب‌ها را عوض کرد- سبب شد تا کفه ترازو در ادبیات حقوقی مذاکرات به سوی ایران بچربد و چنین شد که یک توافق تاریخی و عزتمندانه ثبت شد.
آیا مناسب نیست تا دلواپسان با توجه به همین ادبیات عزتمندانه وزیر امور خارجه و مقایسه آن با ادبیاتي كه در دولت گذشته بیان می شد در جشن هسته ای شرکت کنند و یکبار برای همیشه منافع ملی را بر منافع جریانی و سیاسی خود ترجیح دهند؟
دوستان باور کنیم و کنید که این توافق به نام ایران است نه جناح معتدل؛ و فردای تاریخ که صفحه سیاست این مرز و بوم را ورق زنند چنین روایت کنند که در روزگاری که ایران از جهان به دور بود و هیولای تحریم نشاط عمومی را می بلعید کلید تدبیر از آستین یک روحانی خوشنام، در خط ولایت و مردم دار بیرون آمد تا در قفل سنگینی که بر درهای صنعت کشور زده بود بچرخد و امید را به خانه‌های مردم ببرد. آیا این نرمش قهرمانانه که دل‌های امت مسلمان ایران را شاد کرد شایسته ستایش نیست؟
آیا رضایت الهی از ما به واسطه شاد کردن دل مومنان ارزش این را ندارد که از بازی‌های کور سیاسی دست برداریم و همسو با ملت و در جشن هسته ای سرود ای ایران را سر دهیم و نشر دهنده امید باشیم؟
دولت گذشته راه گفت و گو با جهان را بلد نبود و توهم دشمنی تمام قد غرب با ایران در حالی فریاد زده می شد که بر مای مسلمان واجب بود تا به سنت قرآنی نیک اندیشی توجه کنیم.
سنت الهی است که در قرآنش به ما یاد داده است که قلوب خود را صاف کنیم و با ذهنی روشن تحولات پیرامون خودمان را بنگریم. شاید همین تصور نیک اندیشانه است که خدا را در چند قدمی آدمی قرار می دهد و توهمی از جنس دشمن انگاری‌های بی قاعده است که انسان را از رسیدن به خدا باز می دارد.
یکی از ثغور مذاکرات هسته ای عهد محکم طرفین در اجرای بندهای این پیمان نامه تاریخی است که البته با توجه به کارشکنی‌های غرب بر ضد کشورمان چندان خوش بینی نسبت به آن در ادبیات ژورنالیستی اصولگرایان مشاهده نمی شد. در چنین فضایی بود که درایت و کاردانی یک نیک اندیش و خداباور واقعی چرخه این مذاکرات حساس را به سود ایران بازگرداند. جمله طلایی وزیر خارجه ایران در نقد به رویکردهای متناقض طرف غربی - نمی شود وسط بازی اسب‌ها را عوض کرد- سبب شد تا کفه ترازو در ادبیات حقوقی مذاکرات به سوی ایران بچربد و چنین شد که یک توافق تاریخی و عزتمندانه ثبت شد.
آیا مناسب نیست تا دلواپسان با توجه به همین ادبیات عزتمندانه وزیر امور خارجه و مقایسه آن با ادبیاتي كه در دولت گذشته بیان می شد در جشن هسته ای شرکت کنند و یکبار برای همیشه منافع ملی را بر منافع جریانی و سیاسی خود ترجیح دهند؟
دوستان باور کنیم و کنید که این توافق به نام ایران است نه جناح معتدل؛ و فردای تاریخ که صفحه سیاست این مرز و بوم را ورق زنند چنین روایت کنند که در روزگاری که ایران از جهان به دور بود و هیولای تحریم نشاط عمومی را می بلعید کلید تدبیر از آستین یک روحانی خوشنام، در خط ولایت و مردم دار بیرون آمد تا در قفل سنگینی که بر درهای صنعت کشور زده بود بچرخد و امید را به خانه‌های مردم ببرد. آیا این نرمش قهرمانانه که دل‌های امت مسلمان ایران را شاد کرد شایسته ستایش نیست؟
آیا رضایت الهی از ما به واسطه شاد کردن دل مومنان ارزش این را ندارد که از بازی‌های کور سیاسی دست برداریم و همسو با ملت و در جشن هسته ای سرود ای ایران را سر دهیم و نشر دهنده امید باشیم؟
آخرین اخبار