فرصت گذرا برای تحقق وعده ها

کورش شرفشاهی
روزنامه نگار

ابراهیم رییسی با تمام وعده ها و شعارهایی که برای مردم جذاب می نمود، آرای بخشی از مردم را برای ورود به پاستور به نفع خود کسب کرد و توانست ریاست سیزدهمین دولت پس از انقلاب را بر عهده بگیرد. اما اکنون مردمی که انتظار داشتند از همان روزهای اول تحولی اساسی در عرصه های گوناگون کشور شکل بگیرد و به ویژه آشفته بازار اقتصادی سروسامان یابد، در بهتی غیر قابل تصور به سر می برند، زیرا بیش از سه ماه از آغاز به کار دولت سیزدهم می‌گذرد، در حالی که هیچ برنامه خاصی به جز تغییر، تحول و جایگزین شدن مدیران با تیم دولت دوازدهم اتفاق نیفتاده است. البته این رویکرد در تمامی دولتهای قبل اتفاق افتاده و به جرات می توان ادعا کرد در شش ماهه اول و یک سال آخر تمامی دولتها، مدیریت کشور بیش از آنکه تاثیرگذار باشد، حرف درمانی بوده است. بدین معنا که دولتمردان جدید در شش ماهه اول سال همه چیز را ناشی از سومدیریت دولت قبل اعلام می کنند و در یکسال آخر به تطهیر و توصیف از عملکرد خود می پردازند. رکود و ایستایی دولت سیزدهم در کنار انتصاب های مساله دار باعث شده تا نظر عمومی از جناح موافق و مخالف بر این باشد که دولت سیزدهم همچنان در ماه عسل به سر می‌برد. امروزه دولت سیزدهم همچون تمامی دولت‌های قبل، در حال ادای دین به همفکران، اعضای ستاد انتخاباتی، نزدیکان و تیم‌های همراه هستند که مصداق مدیریت اتوبوسی یا البته قطاری است. در این بین انتقادهای گسترده ای به انتصاب های جدید مطرح می شود که بی تجربگی و ناآگاهی از وظایف و مسوولیتها در صدر آن قرار دارد. بسیاری از مدیران جدید آنقدر بی‌تجربه و نسبت به مسوولیتها ناآگاه هستند که جرات قرار گرفتن مقابل اصحاب رسانه را ندارند، زیرا نگران این هستند که دستشان به دلیل خالی بودن از برنامه و راهبرد رو شود. سوابق کاری و مدرک تحصیلی بسیاری از آقایان که بی ربط با مسوولیت واگذار شده است، نشان می دهد که تا چه اندازه سهم خواهی در دولت سیزدهم واقع شده است. نتیجه آنکه هنوز دولت نتوانسته قیمت دلار را کنترل کند، تورم و گرانی هر لحظه در بخشی از اقتصاد خودنمایی می کند، برای سیاست خارجی به غیر از سکوت هیچ برنامه ای مشاهده نمی شود، اقتصاد در تمامی بخشها آشفته است و از ساماندهی خبری نیست. آنچیزی که بیش از همه بزرگ نمایی می شود، سفرهای استانی و بازدیدهای میدانی است که هیچ تاثیری در بهبود شرایط ندارد و مناطق محروم و جامعه هدف سفرهای استانی دولتمردان، مشابه فرزندان یتیمی هستند که گریه کن زیاد دارند اما از نان بده خبری نیست، دستی بر سر آنان کشیده می شود اما شکمشان را سیر نمی کند. از ساخت یک میلیون مسکن و ایجاد یک میلیون شغل در سال خبری نیست، در حالی که می بایست یک چهارم وعده ها محقق شده و 250 هزار مسکن ساخته و 250 هزار شغل ایجاد شده باشد. در حالی بیش از 100 روز از آغاز دولت سیزدهم می گذرد که حرف درمانی جایگزین سیاستگذاری و اجرای درست است. رییسی باید بداند و مهمتر اینکه باور کند 250 روز دیگر سال نیز به همین سرعت می گذرد و حتی عمر چهار ساله دولت به سر می آید در حالی که وعده ها مسیر دولتهای گذشته را طی کرده است.