حمیدرضا اصفی
تحلیلگر مسائل بین الملل
از ابتدای انقلاب، ایران برای همکاری با کشورهای منطقه و همسایگان اهمیت زیادی قائل بود. در دولت‌های مختلف به اقتضای شرایط، این رویکردها شدت و ضعف پیدا کرده است. همواره پیوستن به پیمان‌های منطقه‌ای و بین المللی جزو اولویت‌های جمهوری اسلامی ایران بوده است . تفاوت جدی که امروز با گذشته مشاهده می‌کنیم در این است که اقتصاد جهانی و امنیت جهانی، واقعا بین المللی شده است و هیچ کشوری نمی‌تواند اقتصاد خود را رشد دهد بدون اینکه در مجموعه‌ای جهانی یا حداقلی منطقه‌ای عضو باشد. این مسئله درباره امنیت هم وجود دارد زیرا وقتی می‌توان امنیت را تامین کنیم که به امنیت دیگران متصل باشد. عضویت و پیوستن ایران به پیمان‌های منطقه‌ای و جهانی در خنثی‌سازی تحریم‌ها تا حدی موثر است، چراکه یک کشور برای اینکه توسعه اقتصادی پیدا کند باید به شبکه‌های جهانی اقتصاد وصل شود تا بتواند سرمایه گذاری جذب کند. باید از فرصتی که شانگهای و بریکس برای کشور ایجاد کرده است حداکثر استفاده را ببریم ؛ برای دست یابی به اهداف مد نظر عواملی مهمی وجود دارند که امنیت کشورها یکی از آن موارد است. در این زمینه جمهوری اسلامی ایران هیچ نقصانی ندارد و از نظر امنیت در بهترین شرایط در منطقه و دنیا قرار دادیم. دومین عامل، روان بودن روابط بین المللی است و در این زمینه تا حد زیادی شرایط خوبی داریم. البته بعضی از کشورها ممانعت و سختی ایجاد می‌کنند و تحریم به وجود می‌آورند اما با بسیاری از کشورها این مشکلات را نداریم. عامل سوم در دست یابی به اهداف عضویت از بریکس و شانگهای مربوط به ساختار کشورها می‌شود و در واقع در صورتی که ساختار درستی داشته باشیم می‌توانیم همکاری‌های اقتصادی و جذب سرمایه داشته باشیم اما در این زمینه دارای مشکلاتی هستیم. متاسفانه از ابتدای انقلاب اسلامی تا کنون در جذب سرمایه و همکاری‌های اقتصادی به خوبی عمل نکرده‌ایم، در مقاطعی مقداری بهتر عمل کرده‌ایم و در مقاطعی ضعیف‌تر از همیشه بوده‌ایم اما در مجموع رضایت‌بخش نبوده است زیرا ساختار اقتصادی کشور مشکلات زیادی دارد. این در حالی است که یکی از کشورهای کوچک حاشیه خلیج فارس سالانه چند میلیارد سرمایه جذب می‌کند و کشورهای خارجی با رغبت به آنجا می‌روند زیرا ساختار اقتصادی آن کشور اجازه همکاری را می‌دهد.
